#KMI_เปิดโรล | สวนสาธารณะ | ช่วงสาย
ยูกิมะเอนหลังพิงม้านั่ง เขางีบหลับไป ท่ามกลางแดดอุ่นๆและเสียงลมพัดเบาๆ จู่ ๆ ก็มีฝูงนกฝูงบินลงมา
แสงแดดลอดผ่านใบไม้ลงมาส่องให้เห็นใบหน้าของยูกิมะที่ยังคงหลับปุ๋ย ไม่รู้ตัวเลยว่าเจ้านกพวกนี้เริ่มทำรังบนหัวเขาแล้ว ท่าทางชิลล์ ๆ ของยูกิมะกับนกหลายตัวกลายเป็นภาพที่ชวนให้คนที่เดินผ่านไปมาต้องหยุดยืนมอง
จะมีใครเข้าไปปลุกเขาไหมนะ?
ยูกิมะเอนหลังพิงม้านั่ง เขางีบหลับไป ท่ามกลางแดดอุ่นๆและเสียงลมพัดเบาๆ จู่ ๆ ก็มีฝูงนกฝูงบินลงมา
แสงแดดลอดผ่านใบไม้ลงมาส่องให้เห็นใบหน้าของยูกิมะที่ยังคงหลับปุ๋ย ไม่รู้ตัวเลยว่าเจ้านกพวกนี้เริ่มทำรังบนหัวเขาแล้ว ท่าทางชิลล์ ๆ ของยูกิมะกับนกหลายตัวกลายเป็นภาพที่ชวนให้คนที่เดินผ่านไปมาต้องหยุดยืนมอง
จะมีใครเข้าไปปลุกเขาไหมนะ?
Comments
ยกมือถือขึ้นมาถ่ายตามระเบียบก่อนจะเข้าไปไล่ตะเพิดนกให้
“ ชิ้วๆ ไว้วันอื่นมาเกาะใหม่น้า~ ”
ตัวทำลายภาพน่ารักจนทั้งคนทั้งนกสลายไปกันหมด จู่ๆก็รู้สึกผิด @_@
“เฮ้!- ยูมะคุง ไฟไหม้!!”
เขย่าๆไหล่นาย ตื่นได้แล้วพวก
“ส้ม..เหรอน่ากินจัง..”
เห็นสีผมอีกคนเป็นผลส้มเฉย
??????????
“ผมฉันกินไม่ได้นะยูมะคุง” (￣▽￣)/
กำลังจะเริ่มบทสนทนาต่อแต่กลัวโดนหลับใส่กลางคันเลยโบกมือไปมาแถวงใบหน้าของคนเป็นเพื่อน
“ตื่นหรือยังงง???”
เหมือนภาพจะกลับมาชัดแล้วทำให้ว่าเป็นเพื่อนของเขาเองนี่น่า
“อ้าวอากิโตะคุงเองเหรอ ~อรุณสวัสดิ์มาทำอะไรแถวนี่เลยเหรอ?”
คลี่ยิ้มให้บางๆ
เห็นว่าเพื่อนไม่ได้หลับอัดเหมือนทุกทีก็ระบายยิ้มตอบอีกฝ่ายไป
“แวะมาเดินเล่นน่ะ~“
“ทีจริงว่าจะกลับแล้วล่ะ แต่ดันเจอรังนกหัวขาวสะก่อน” ╮(╯▽╰)╭
ไม่วายหยิบมือถือขึ้นมาเปิดภาพที่อีกฝ่ายกลายเป็นรังนกให้เจ้าตัวดู
Zzzzzz
หลับ
ก่อนจะเอามือโบกไปมาตรงหน้าของเด็กหนุ่มที่กำลังหลับปุ่ย
อ๊ะ.. หลับจริงๆล่ะ
เห็นงั้นเลยถ่ายรูปเก็บไว้แล้วโบกมือไล่เหล่านกน้อยรอบ ๆ ออกไปเพื่อให้อีกคนหลับได้สบายขึ้น
มิกะมาเดินเล่นกับไทโย น้องชายวัย 5 ขวบ ก่อนที่น้องเขาจะชี้ไปที่คนที่นั่งหลับอยู่
"พี่จ๋า คนนั้นจะโดนนกกินแล้ว!"
มิกะมองตามไป ก่อนจะจำหน้าได้ว่าเป็นใคร
"ยูมะซังนี่นา? ไหงมาหลับอยู่ตรงนี้ล่ะเนี่ย"
พูดจบพวกเขาก็เดินเข้าไปหา น้องชายเขาวิ่งเข้าไปเกาะขาคนหลับพร้อมกับเขย่าเบาๆ ส่วนมิกะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปซะงั้น(...)
"พี่ชายๆ!"
ลืมตาแบบสะลึมสะลือภาพเบลอๆคนตรงหน้าไม่รู้ว่าใคร
“วันนี้จะมีปาร์ตี้สุกี้ของเหล่าอสูรสิน้า..”
ยังคงหลงๆว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ในฝัน
แล้วจากนั้นก็หลับต่อ
Zzzzzz
มิกะหลุดขำเล็กน้อย ในขณะที่ไทโยยังเขย่าๆขาอีกฝ่ายอยู่
"พี่ชายหลับไปอีกแล้วอ่ะ! เดี๋ยวก็โดนนกกินหรอก!"
น้องชายหันมองคนเป็นพี่ ทำให้มิกะที่ตอนแรกจะยืนดูต่อสักหน่อย ต้องยอมเข้าไปช่วยน้องปลุก
"ตื่นได้แล้วครับพ่อคนขี้เซา"
นกที่เกาะอีกคนอยู่ บินหนีเมื่อเขาเข้าไปใกล้ เจ้าตัวใช้มือจับไหล่กว้างแล้วเขย่าๆเบาๆ
มองซ้ายมองขวาแล้วหัวกลับมามองคนตรงหน้าสลับกับคุณน้องชาย
“ไม่ใช่ปาร์ตี้สุกี้อสูรเหรอ..”
คลี่ยิ้มผิดตาให้บางๆด้วยสโลว์เอนนิจี้
“อรุณสวัสดิ์นะ~”
น้องชายกระโดดโลดเต้น ก่อนจะวิ่งกลับไปหาพี่ตัวเองแล้วสะกิดให้ดู
"อืม ตื่นแล้วสินะ อรุณสวัสดิ์นะ~"
มิกะยิ้มให้
"นายเกือบจะโดนนกทำรังบนตัวแล้วแหน่ะ"
ดูท่าทางจะไม่ได้แปลกใจหรือตกใจเท่าไหร่เพราะเหตุการณ์แบบนี้ไม่ใช่ครั้งแรกเจ้าตัวเลยไม่ได้ตกใจมาก
“ขอบคุณน้าาที่ช่วยเอาไว้”ยิ้มหยี่ตาบางๆให้
“จริงสิ ผมยูมะนะยินดีที่ได้รู้จัก~ แล้วคุณ..?” มองทั้งผู้เป็นพี่ชายและน้องชายตรงไหนอยากรู้จักชื่อน่ะ
/นกตัวเดิมส่งสัญญาณให้เพื่อนๆในฝูงได้รู้ตัวแต่เหมือนตัวอื่นจะไม่เชื่อนะ/
จิ๊บบบบๆๆๆ!!!!
ตุ้ม
ฝูงนกทุกตัวหันพร้อมกับความอันตรายที่เกิดขึ้นรีบบินหนีกันว๊อทแทบไม่ทันจากตรงนี้ น นี่มันทานุกิที่ไหนกั๊น!!??
!!??
”เฮือก!!?“
/กระอักเลือดแทบสูบฉีดเลือดว่ามีอะไรหนักๆมาทับ จากนั้นก็หยิบชูสูงๆว่ามันคืออะไรด้วยท่าทางสะลึมสะลือ../
/จ้อง…./
หญิงสาวเดินผ่านมายืนจ้องกลุ่มก้อนขนฟูๆ
'จะไม่ตื่นจริงๆเรอะ กำลังกลายเป็นรังนกนะนั่น'
' ตลกดี '
คิดๆแล้วก็ยกมือถือถ่ายแชะ
ไว้เอาไปลงในเว็บบอร์ด(แบบเซ็นเซอร์หน้า)ดีกว่า--🤭
ดูเหมือนว่าจะมี1ในแก๊งเจ้านกจะสังเกตเห็นนุดสาวคนนึงมาแถวนี้กำลังคิดระแวงว่านุดคนนี้มาไม่ดีแน่ๆ!?
จิ๊บๆๆ! ส่งสัญญาณบอกในแก๊ง
จากนั้นทุกตัวพร้อมใจกันโดยไม่ได้นัดหมายหันมามองนุดคนนี้ดัวยรังสีอำมหิต
ส่วนคนทึ่หลับอยู่คือไม่รู้สึกตัวใดๆ(...)
ทำมามองมะนุดด้วยสายตาอาฆาตง้านเรอะะ
🐥🐥🐥
" แหม~ ประหยัดมื้อเที่ยงแล้วสิ"
พูดทีเล่นทีจริงกระตุกยิ้ม หึหึ แลดูน่ากลัวยิ่งนัก😭
เดินไปหมายจะคว้าสักตัวมาสั่งสอนว่าอย่ามาซ่ากับพี่ไอน้อง
เอาก้อนบนหัวหมอนี่นั่นแล่ะ หมับเข้าให้--
“ทำ..อะไรอยู่น่ะ…”
จ้อง…..
เป็นการถามที่ไม่รู้ว่ามันคืออะไรเพราะทุกอย่างเบลอ(…)
ทันทีที่โดนกัด ก็เผลอร้องตกใจออกมาด้วยความเจ็บอัตโนมัติทันที ก่อนจะมองเจ้าก้อนตัวดีที่บินชิ่งหนีไปไหนซะแล้ว ทำเอาเขาไม่สบอารมณ์เลยทีเดียว
' เลือดออกไหมนะ.. '
เรียวสอดส่องร่อยรอยนิ้วมือของตัวเองที่โดนกัดเมื่อครู่ ไม่ได้สังเกตว่าอีกคนจะตื่นหรือยัง
“ฮือ~”
ดูเหมือนว่ายูกิมะจะเริ่มขยับตัวนิดหน่อยก่อนจะค่อยๆลืมตามามองคุณที่เห็นเป็นภาพเบลอๆอย่างสะลึมสะลือ
จ้อง….
!
แน่นอนว่าพอหันไปก็สดุ้งทันทีที่อีกคนตื่นซะแล้วทำเอาตัวแข็งทื่อไปชั่วครู่เลย..
" เป็นอะไรไหม? "
น้ำเสียงทุ้มเอ่ยถามถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ แต่สถานการณ์มันคลับคล้ายว่าคำถามนั้น คนที่ถามน่าจะผิดคนหรือเปล่านะ..
เหมือนว่าจะเห็นอีกฝ่สยเป็นเซมเบ้เฉย พร้อมกับน้ำลายไหลโชกสุดๆดูถ้าว่าอีกฝ่ายจะยังไม่ตื่นดีสนิทนะเนี้ย..
“น่าอร่อยจัง..🤤”
/แต่ไม่รู้จักด้วย ถ้าจู่ ๆ ปลุกขึ้นมาเขาจะโกรธมั้ยนะ
/ยืนเลิ่กลั่กหลุกหลิกอยู่นาน สรุปกลั้นใจเดินไปค่อย ๆ ใช้มือดันนกออก
/โดนนกจิก
/ร้องจ๊าก
"ค คุณนกจะทำแบบนี้ไม่ได้นะคะ น นั่นไม่ใช่ที่ทำรังนะ..คะ.. รบกวนถอยด้วยเถอะค่ะ. .. "
/หงั่ก ๆๆๆๆๆ
/นกที่อยู่หัวบนของยูมะส่งสัญญาณให้ลูกน้องในฝูงบินรุมไปหาจิกคนที่เลิกลั่ก ข้อหามาทำร้ายบอสของพวกเรา!!?/
จิ๊บๆๆๆ!!!!!!??
/สติแตก ไม่เคยกรี๊ดดังขนาดนี้มาก่อนในชีวิต( ที่แปลว่าเดซิเบลเท่าคนทั่วไปตะโกนเรียกเพื่อนธรรมดา )/
“ช ช่วยด้วย ฮืออออออ ทำไมนกที่นากาโนะถึงน่ากลัวจังเลยคะ..แงงงง”
/ยกมือบังหัวนั่งคุดคู้อยู่หน้าม้านั่ง ท่าทางเหมือนจะร้องไห้ของจริงละ./
“อือ…~”
แอบสะลึมสะลือ ยื่นตัวบิดขี้เกียจด้วยท่าทีไม่รู้ร้อนไม่รู้หนาว
พอเหล่าน้องนกได้ยินเสียงยูมะบิดขี้เกียจก็หยุดชะงักทันที
เหมือนว่ายูมะจะเห็นคนตรงหน้าที่กำลังเล่นกับนกอยู่สิน้า~
“อ้ะอรุณสวัสดิ์ครับกำลังเล่นกันอยู่เหรอ~?”
ยิ้มให้บางๆด้วยความเอ็นดู ไหงมองเป็นฟิลเตอร์นี้ซะงั้น!?
เจ้าของเรือนผมสีอ่อนที่ออกมารับลมในสวนสาธารณะประจำเมืองสังเกตเห็นถึงเพื่อนร่วมชั้นที่เหมือนว่าจะ... ผล็อยหลับไป?
“ท่านฟุยุทสึกิเจ้าคะ...“
เธอตรงเข้าไปเรียกเพื่อนหนุ่มด้วยน้ำเสียงระดับที่พอได้ยิน จะตื่นมั้ยนะ?
เห็นภาพเบลอๆคนตรงหน้าไม่รู้ว่าใครแล้วที่นี่ที่ไหน
“มีข้าศึกบุกเหรอ..”เหมือนจะยังไม่ตื่นดีจากฝันนะ(….)
เขาเอียงหัวออกมาจากกล้อง instax mini 70 ในมือเล็กน้อย แสงโดยรวมกำลังดีองค์ประกอบภาพที่มีพวกนกมาเกาะก็น่ารักไปใหญ่ เพราะอดไม่ไหวถึงได้แอบลั่นชัตเตอร์ไปครั้งนึง
เสียง แชะ ดังขึ้นเบาๆ และหายไปกับสายตายามสาย
ส่วนคนที่หลับอยู่เหมือนจะยังไม่ได้สตินะ(….)
“หน้ารักจังเล๋ย”
ยกกล้องเซลฟี่ตัวเองเสร็จแล้วจึงถ่ายให้นายบ้าง คิดว่าอีกคนต้องอยากได้รูปแน่ๆแต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่กล้าปลุกคนที่หลับอยู่ เลยไว้วันหลังแล้วกัน
/เธอนึกขอบคุณนายในใจที่ได้มีประสบกาณ์ดีๆแบบนี้ ไปแนะ ฟิ้ว
(ขอบคุณค่าน่ารักมา555 ไว้เปิดเรียนเดี๋ยวเล่นกันน้องนะฮือ55 เดี๋ยวเอารูปไปให้!)
📸✨ แชะ!
ก่อนจะคิดอะไรได้ แอบกระทำการบางอย่างก่อนที่เธอจะจากไป
(มาแวะดูเจ้าหนุ่มสั้นๆให้คนอื่นปลุกแทนนะคะ ฮิ-ฮิ)
เดินผ่านมาแล้วสะดุดตากับคุณและนกเข้าพอดี
ยืนมองคุณแล้วก็คิดเล่นๆว่าเจ้านกคงชอบคุณมากแน่ๆ
" ปลุกดีมั้ยนะ ? "
พึมพำล่ะ
/มีนก 1 ก้อนบินไปเกาะไหล่คุณดูท่าทางเป็นมิตรนะอาจจะเพราะว่ารู่สึกปลอดภัยก็ได้ /
ส่วนคนที่หลับอยู่เหมือนจะยังไม่รู้สึกตัวล่ะ
" คุณนกว่าฉันควรปลุกดีมั้ยนะ "
บ่นๆกับนกทั้งที่ก็รู้ว่านกมันตอบไม่ได้หรอกนะ ...
/ดูเหมือนว่าคุณนกจะคุยด้วยแต่ไม่รู้ว่าเข้าใจภาษานุดไหมแต่ก็ตอบโต้คุณนะ../
" ถ้าสะกิดรอบเดียวตื่นก็คงดีสิ .. "
หันไปมองคุณนก
" เนอะ ? "
แล้วก็เดินไปแตะๆจิ้มๆคุณ
" อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณ ? อะโหลๆ ตื่นรึยังน่ะ ? "
“ที่..ไหน..นะ..”
มองอีกฝ่ายที่เป็นภาพเบลอๆไปหมด
นกสองสามตัวที่ตื่นง่ายกระพือปีกตกใจ แต่ก็บินย้ายไปแค่จากไหล่อีกฝ่ายเป็นพนักพิง
ฮิโยริย่อตัวลงบนพื้นด้านหน้าม้านั่ง ในมือมีก้อนขนมปังที่เตรียมมาให้พวกมีปีกทั้งหลาย และกำลังพยายามอย่างมากจะไม่ขำไปเต็มเสียง
เธอบิขนมปังก้อนเล็ก ๆ วางให้พวกนก
ก่อนจะลองกางมือโบกตรงหน้าอีกฝ่ายเบา ๆ—หลับลึกเลยไหมนะ
ส่วนเจ้าพวกนกก็พากันมากินขนมปังแถมมีตัวใหม่บินมาเรื่อยๆเพิ่มไปอีกกว่าตะกี้
อื้ม หลับสนิทจนน่าประทับใจ
ตัดสินแล้วว่าคงไม่ตื่นขึ้นมาง่าย ๆ แน่ เลยวางขนมปังให้พวกนกรุม ก่อนจะจับหัวเข่าอีกฝ่ายแล้วก็เขย่าเบา ๆ ด้วยสปีดโทรศัพท์มือถือ
“ ฟุยุทสึกิคูง~ ”
เริ่มเรียกเสียงไม่ดังมาก
เขาใช้เวลาครู่หนึ่งในการตั้งสติ ก่อนจะหรี่ตามองเธออย่างง่วง ๆ แต่ก็คลี่ยิ้มตามแบบฉบับ
“ฮิโยริจังเองเหรอ..”
เขาพูดเสียงแผ่ว ๆ ราวกับยังไม่ตื่นเต็มที่นัก
“ขอโทษที…ตอนนี้กี่โมงแล้วเหรอ..?”
ขยี้ตานิดๆ
" ยูมะซัง "
จากนั้นเรียกชื่อครั้งนึง
" อีกนิด น้ำลายจะหกใส่กางเกงแล้วนะครับ "
“มี…แพนเค้กด้วยเหรอ…”
เหมือนว่าจะละเมอยังอยู่ในฝันแล้วจากนั้นก็ตาปิดอีกรอบ…
Zzzzzzz
เหล่านกก็บินกันกระเจิง เสียงกระพือปีกก็ดังฟังชัด
" ไม่ใช่แพนเค้ก "
" แต่มันคือนกกำลังจะทำรังบนหัวแล้วต่างหาก "
อดไม่ได้ที่ต้องไล่นกอีกสามสี่รอบ แต่สักพักมันก็บินมาใกล้ ๆ อีกแล้ว
”เท็นโชคุงเองเหรอ...มาอยู่ตรงนี้ได้ไงกันน่ะ..“
พึ่งรู้ว่าคืออีกฝ่าย--
สุดท้ายเธอก็เลือกเดินเข้าไปจิ้มไหล่อีกฝ่าย
จึ้กๆ
“เอ่อ.. คือ..“ คำพูดอำอึ้งไม่เป็นประโยค ไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายจะรู้สึกตัวหรือเปล่า
จ้อง…..
“ขอโทษค่ะ.. ฉันเห็นนกทำรัง“
เธอชี้ศรีษะอีกฝ่าย
ยูกิมะเลยเอามือลงมาดูให้เห็นกับตาว่าสิ่งนี้คือตัวอะไร— พอเห็นว่าเป็นเจ้านกนี่เองก็เลยเกาคอมันเบาๆเล่นกับมันอมยิ้มไปด้วย
“เด็กดีๆ~”ดูท่าเจ้านกมันจะดูมีความสุขนะ