ยามเช้าห้องเรียนห้อง 1-E จะพบว่าเด็กสาวผมแกละกำลังแจกคุกกี้ให้กับคนทั้งห้อง
" คุณแม่ฝากมาให้ทุกคนเลยน่ะ ! "
" คุณแม่ฝากมาถามด้วยว่าไม่แพ้แป้งหรือถั่วใช่ไหม ถ้าเกิดแพ้เดี๋ยวจะทำขนมอย่างอื่นมาให้แทนล่ะ ! "
เธอกล่าวยิ้ม ๆ เมื่อคุณมองที่ไปคุกกี้จะพบว่ามันเป็นคุกกี้เนยที่ยามกัดเข้าไปจะรับรู้ถึงรสของเนยที่อบอวลในปาก มีรสชาติถั่วที่มีความหอมมันจากวอลนัต รสชาติหวานกำลังดีและไม่มากเกินไป
" คุณแม่ฝากมาให้ทุกคนเลยน่ะ ! "
" คุณแม่ฝากมาถามด้วยว่าไม่แพ้แป้งหรือถั่วใช่ไหม ถ้าเกิดแพ้เดี๋ยวจะทำขนมอย่างอื่นมาให้แทนล่ะ ! "
เธอกล่าวยิ้ม ๆ เมื่อคุณมองที่ไปคุกกี้จะพบว่ามันเป็นคุกกี้เนยที่ยามกัดเข้าไปจะรับรู้ถึงรสของเนยที่อบอวลในปาก มีรสชาติถั่วที่มีความหอมมันจากวอลนัต รสชาติหวานกำลังดีและไม่มากเกินไป
1 / 2
Comments
เธอรับคุกกี้มาจากเพื่อนร่วมชั้นและพูดขอบคุณ ก่อนจะเห็นว่ามีกระดาษโน้ตแปะอยู่ด้านบน จึงแกะคุกกี้ออกมากินพร้อมอ่านไปด้วย
"กวนใจเหรอ? นั่นฟังดูเป็นเรามากกว่าอีกนะ ฮ่ะ ๆ"
เธอพูดออกมาด้วยความสงสัยเล็กน้อย แต่สุดท้ายความคิดนั้นก็หายไปจากหัวแทบจะในทันที เหลือแต่เพียงความประทับใจในรสชาติและกลิ่นของคุกกี้เท่านั้น
"ได้กินคุกกี้อร่อย ๆ แบบนี้ ต้องเป็นวันที่ดีแน่เลยน้า~"
" เค้าดีขึ้นมานานแล้วนี่นา "
เธอยักไหล่นิดหน่อย แต่ก็โคลงหัวไปมาเพราะอีกฝ่ายบอกว่าจะมีวันที่ดีเพราะได้คุกกี้จากเธอไป
" ดีจังเลยนะ ! ถ้าทำคุกกี้มาได้ทุกวันได้ก็ดีเนอะ ! "
「ขอบคุณนะฟุริจัง !」✨
รับขนมมาพลางมองอ่านกระดาษที่ติดมาไปด้วย ใช้เวลาสักพักนึงถึงจะอ่านเข้าใจทั้งหมดถึงจะมีคำถามแต่เก็บไว้คงจะดีกว่า
「คุณแม่ฟุริจังใจดีจังนะ แถมเก่งทำขนมด้วย ! ทำออกมาได้น่ารักสุดๆ ด้วย !! แบบนี้ทำเอาผมไม่กล้ากินเลยแฮะ」
อยากจะเก็บไว้ซะมากกว่า
" คุณแม่เค้าน่ะทำอาหารเก่งมากเลยล่ะ ! เดี๋ยวเค้าจะไปบอกคุณแม่ให้นะ ! "
เธอพยักหน้าไว ๆ ยิ้มร่าที่อีกฝ่ายเองก็ชอบขนมที่คุณแม่ให้ด้วย
อืมมุ คุณแม่เมย์คิวซังสินะ? น่ารักจังเลย~ ถ้าบอกว่าเมย์คิวซังเป็นเด็กดีร่าเริง คราวหน้าจะได้ขอเป็นช็อกโกแลตแทนไหมน้า~♪
ยังพูดไม่ได้ เคี้ยวคุกกี้เต็มปากอยู่!
" ชอบหรือเปล่า !? "
" ถ้าชอบล่ะก็คราวหน้าจะให้คุณแม่ทำมาให้อีกก็ได้ล่ะนะ ! "
คนมองดูเพื่อนร่วมชั้นทานคุกกี้ทันทียิ้มร่า
ป้องปากเคี้ยวกรุบๆๆ
“ ฝากขอบคุณคุณแม่ด้วยนะ! ”
เช็ดมุมปากด้วยผ้าเช็ดหน้า ในใจอยากได้ช็อกโกแลตง่ะ ชาเขียวก็ได้
ฟูรินพยักหน้าเร็ว ๆ
" ยังไงก็ขอฝากเนื้อฝากตัวอีกครั้งนะ ! "
ยิ่งอยู่ด้วยกันแค่ปีเดียว ฟังดูน่าใจหายแฮะ
” อ้อ! ผมซื้อเจ้านี่มา เมย์คิวซังจะเอาไปให้แม่หรือเก็บไว้เองก็ได้นะ “
ล้วงกระเป๋ากางเกง ได้กุมบางอย่างแบออกให้เห็น
มันคือที่ห้อยมือถือรูปปลาทอง!
” ผมให้แค่สีเดียว เลือกดีๆนะ “
เด็กสาวกะพริบตามองพวงกุญแจที่อีกฝ่ายยื่นมาอย่างพิจารณา
" ฟูรินรบกวนมากไปหรือเปล่าเนี่ย แต่ว่าไม่รับก็จะเสียน้ำใจสินะ ! "
" เป็นเจ้าสีส้มก็แล้วกัน ! "
มือรับห่อคุกกี้มาจากอีกฝ่ายและมองมัน
แมว..
แม้จะไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรแต่คุณก็สัมผัสได้นะว่า เขาดูชอบมันมาก!
“ ขอบใจ ฝากขอบคุณคุณแม่ด้วย ”
เขากล่าวแล้วหยิบบางอย่างออกมาจากกระเป๋าก่อนจะยื่นให้คุณ
มันคือพวงกุญแจแมวไหมพรม!
“ เอาไปสิ.. ”
" วางใจได้เลย ฟูรินจะไปบอกคุณแม่เอง "
หัวน้อย ๆ โคลงหัวเพื่อมองเจ้าแมวไหมพรมให้ชัดขึ้น ก่อนจะยิ้มกว้างออกมากว่าเดิม
" คุณเรย์กิชอบแมวจริงด้วยล่ะ "
" อา.. ชอบแมว ชอบสัตว์น่ะ "
เขาไม่ได้ปฏิเสธแต่อย่างใดเพียงตอบไปตรงๆ
" เอาไปได้แล้วยัยสี่ตา "
" อย่าทำหายล่ะ "
กล่าวแล้วยัดเยียดเจ้าแมวให้คุณไป พลางกำชับเล็กน้อย
" ขอบใจสำหรับคุกกี้อีกครั้ง "
พูดจบเรย์กิก็สับเท้าเดินกลับที่ของตนทันทีให้คุณอื่นมารับคุกกี้บ้าง
ถึงนักเรียนชั้น 1-E
สวัสดีค่ะฉันเป็นคุณแม่ของฟูรินจัง ขออภัยที่ไม่ได้มาให้ขนมโดยตัวเอง แต่หวังว่าทุกคนจะสบายดีกันใช่ไหมคะ ?
ช่วงนี้ได้ยินมาว่ากำลังพยายามกันอย่างหนักเรื่องงานวัฒนธรรม ฟูรินเองก็มีความสุขมาก ๆ ที่จะได้ทำกิจกรรมกับทุก ๆ คน
ในฐานะแม่ที่ไม่สามารถดูแลเธอได้อย่างครอบคลุม ได้แต่ขออภัยและหวังว่าทุกคนจะเป็นเพื่อนที่ดีกับฟูรินจัง
ขอความกรุณามา ณ ที่นี้ด้วยค่ะ
คุณแม่ของฟูรินจัง
เขาคิดในใจพลางรับคุกกี้มา
"ฝากขอบคุณคุณแม่ด้วยนะครับ เป็นคุกกี้ที่น่าทานมากเลย" เอ่ยบอกฟูรินด้วยรอยยิ้มแบบเคย
"ถ้ามีโอกาส จะซื้ออะไรมาตอบแทนทั้งคุณและคุณแม่นะครับ"
ดวงตาของเด็กสาวหยีลงก่อนจะพยักหน้ารัว ๆ " ไม่เป็นไรหรอก ! ก็แค่ของฝากเพราะคุณแม่เป็นห่วงมากไปนั่นแหละน้า "
พูดแค่นั้นแล้วไม่อธิบายต่อ---
มองอีกฝ่ายด้วยสีหย้าเคลือบแคลงใจ