#ESRA_Starlit #ESRA_Roleplay
[ 3 Feb (โกงเวลา) | หอเต้นรำ ]
บทเพลงยังบรรเลงไปอย่างต่อเนื่อง เสียงกระซิบพูดคุยของบทสนทนาต่าง ๆ คลอผสานไปกับเสียงดนตรี ผู้คนต่างจับคู่เข้าฟลอร์เต้นรำยามบทเพลงใหม่เริ่มต้นขึ้น
ร่างหนึ่งกำลังชมภาพตรงหน้าอยู่ไม่ไกลนัก จนกระทั่งสายตาของคุณทั้งคู่สบกันจึงเกิดรอยยิ้มประดับบนใบหน้าพร้อมแววตาสดใสขึ้นมา ราวกับกำลังเชื้อเชิญคุณอยู่
( + ได้ค่า✨)
[ 3 Feb (โกงเวลา) | หอเต้นรำ ]
บทเพลงยังบรรเลงไปอย่างต่อเนื่อง เสียงกระซิบพูดคุยของบทสนทนาต่าง ๆ คลอผสานไปกับเสียงดนตรี ผู้คนต่างจับคู่เข้าฟลอร์เต้นรำยามบทเพลงใหม่เริ่มต้นขึ้น
ร่างหนึ่งกำลังชมภาพตรงหน้าอยู่ไม่ไกลนัก จนกระทั่งสายตาของคุณทั้งคู่สบกันจึงเกิดรอยยิ้มประดับบนใบหน้าพร้อมแววตาสดใสขึ้นมา ราวกับกำลังเชื้อเชิญคุณอยู่
( + ได้ค่า✨)
Comments
ไทรีเซียสค่อนข้างมั่นใจว่าตัวเองกลมกลืนไปกับฝูงชนมากพอที่จะเดินไปหาเซลีนได้โดยที่อีกฝ่ายไม่รู้ตัว แต่คงเพราะฤทธิ์งานรื่นเริงที่ทำให้เขาลืมไป ว่าศิลปินอย่างเธอตาคมราวกับเหยี่ยว
ริมฝีปากยกยิ้มอย่างยอมแพ้จากอีกฟากหนึ่งของงานเลี้ยงเมื่อโดนจับได้ ในมือมีเครื่องดื่มที่ถือไว้แค่ไม่ให้มือว่างขณะขยับฝีเท้าร่นระยะห่างของพวกเขาทั้งคู่อย่างอารมณ์ดี
" ริบเบิ้ล ราเบิ้ล! "
ผู้ช่วยตัวน้อยของเขารีบกระซิบกระซาบบอกสถานที่เกิดขึ้นเมื่อชายหนุ่มเผลอสบตากับคนข้างตัวโดยไม่ได้ตั้งใจ
จะทำเป็นเมินเฉยก็คงจะเสียมารยาท
ชายหนุ่มผิวเข้มเคลื่อนตัวมายังด้านหน้าของหญิงสาวแล้วก้มตัวให้เล็กน้อย
" ท่านหญิงผู้งดงาม หากไม่รังเกียจได้โปรดให้เกรียรติเต้นรำกับข้าสักหนึ่งบทเพลงได้หรือไม่? "
หญิงสาวผมสีชมพูอ่อนจับกระโปรงยกพลางย่อตัวทักทายกลับพอเป็นพิธี รอยยิ้มเป็นมิตรบนใบหน้ากว้างขึ้นอีกเมื่อได้ยินคำเอ่ยชวน
“ยินดีอย่างยิ่งค่ะ ขอบคุณท่านชายที่มาร่วมเต้นรำกับเราด้วยนะคะ“
”เซลีนค่ะ“ เธอแนะนำตัวเองอย่างเป็นกันเองพร้อมส่งมือให้
เซลีนพยายามจดจำใบหน้าอีกฝ่ายเพราะความรู้สึกคุ้นหน้า คาดว่าพวกเขาคงอยู่ปีเดียวกันทว่าไม่มีโอกาสได้ทำความรู้จักกันมาก่อนเท่าไรนัก
เมื่อกล่าวจบเขาก็มือของหญิงสาว ส่วนอีกข้างก็สัมผัสที่เอวอย่างระมัดระวัง
ยามเสียงเพลงบรรเลงขึ้น ร่างสูงเริ่มนำเต้นโดยพยายามไม่ให้ตัวเองก้าวเท้าเร็วเกินไป นัยตาสีเข้มหรี่ลงเล็กน้อยพยายามมองหน้าอีกฝ่ายไปด้วย
" ขออภัยหากข้าเป็นฝ่ายนำเต้นที่ไม่ได้ความ "
แม้เขาจะพยายามเรียนเต้นรำแล้ว แต่ก็ไม่อยากทำให้คนตรงหน้านั้นผิดหวัง
เมื่อสัมผัสได้ว่าอีกฝ่ายค่อนข้างเกร็งจึงพยายามปลอบใจ เธอก้าวช้าลงอย่างไม่รีบเร่ง จดจ่ออยู่กับบทสนทนามากกว่าการเต้นรำ
“โชคดีที่เรามีโอกาสเข้าร่วมงานเลี้ยงบ่อย ๆ เลยช่วยลดความเขินอายไปได้บ้างน่ะค่ะ แล้วคุณไมรอสล่ะคะ?“
”คุณมีสถานที่ที่ชอบมากกว่าห้องจัดงานเลี้ยงหรือเปล่าคะ?”