#ESRA_Roleplay
[ 23 feb | สวนพฤกษศาสตร์ | โรลเปิดแยกรูทได้ค่ะ ! ]
ฟุบ!
เสียงบางอย่างดังจากต้นไม้ที่ตัวของ'คุณ'เดินผ่านแน่นอนว่ามาปรากฏเป็นหญิงสาวคนหนึ่งที่กำลังใช้มือข้างหนึ่งจับกิ่งไม้เอาไว้ให้ตนเองไม่ตกลงมา
เธอส่งยิ้มให้กับ'คุณ'ในใจนึกคิดด้วยความเสียดายเล็กน้อยที่เธอมาปรากฏตัวด้วยท่าทางแปลกๆ
( กลับมาแล้วค่ะหลังจากที่หายไปนานมาก TT! ฮือๆๆ หนูยังอยู่นะ ! )
[ 23 feb | สวนพฤกษศาสตร์ | โรลเปิดแยกรูทได้ค่ะ ! ]
ฟุบ!
เสียงบางอย่างดังจากต้นไม้ที่ตัวของ'คุณ'เดินผ่านแน่นอนว่ามาปรากฏเป็นหญิงสาวคนหนึ่งที่กำลังใช้มือข้างหนึ่งจับกิ่งไม้เอาไว้ให้ตนเองไม่ตกลงมา
เธอส่งยิ้มให้กับ'คุณ'ในใจนึกคิดด้วยความเสียดายเล็กน้อยที่เธอมาปรากฏตัวด้วยท่าทางแปลกๆ
( กลับมาแล้วค่ะหลังจากที่หายไปนานมาก TT! ฮือๆๆ หนูยังอยู่นะ ! )
Comments
ชาร์ลีนที่กำลังเดินเล่นคุยกับลอตโต้ พัฟบอลประจำตัวอยู่นั้นถึงกับต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นรุ่นพี่ที่คุ้นหน้าโหนตัวลงมา
"....รุ่นพี่โซลาริส" เมื่อนึกถึงอีกฝ่ายออกถึงเรียกออกไป
แต่อยู่ในจุดที่พูดไม่ออกไปชั่วครู่เลยทีเดียว
"...พี่ไปแอบหลับบนต้นไม้มาหรอคะ"
สมองครุ่นคิดอย่างหนักแล้วพยายามเดาสาเหตุที่ทำให้อีกฝ่ายต้องมาอยู่ในสภาพนี้
" เอ๊ะ — ชาลี่จัง "
เธอใช้มือข้างที่ยังว่างโบกมือทักทายรุ่นน้องตรงหน้าที่แสนจะคุ้นเคยพลันอมยิ้มหวานตามฉบับ
" กำลัง ... อา จำลองการเป็นลิงน่ะ ? อะ เจี๊ยก ! "
เพราะคิดอะไรไม่ออกก็เลยตอบส่งๆไปก่อนจะปล่อยมือออกจากกิ่งไม้ ทำให้ร่างนั้นร่วงลงมาอยู่ที่พื้น แต่เหมือนว่าจะทรงตัวได้อยู่นิดหน่อย
" เธอมาเดินเล่นหรอ ? สนใจมาเป็นลิงกับเรามั้ย "
"เจ็บไหมคะ...มีตรงไหนบาดเจ็บรึเปล่า" เจ้าหล่อนซักถามด้วยความเป็นห่วงมากกว่า สบตาอีกฝ่ายด้วยแววตาตื่นตระหนกปนความเป็นห่วง
พอมองดูแล้วพบว่าอีกฝ่ายยังดูปกติดี ถึงได้ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก
"ฉันมาเดินเล่น แต่ยังไม่สนใจเป็นลิงค่ะ" ดูจากคนตรงหน้า...กลัวว่าถ้าตามน้ำไปจะพากันบาดเจ็บจริงๆ
การที่ๆจู่ดีๆหญิงสาวโผล่ออกมาจากต้นไม้ทำเอาแพทริเซียตกใจไม่น้อย
ทันทีที่เธอได้เห็นก็กล่าวทัก
"หรือว่าคุณจะเป็นภูติประจำต้นไม้หรอคะ?"
"ว้าว โผล่ออกมาจากต้นไม้ได้ด้วย"
เธอกล่าวด้วยตาเป็นประกาย ไม่ทันได้สังเกตชุดด้วยซ้ำว่าอีกฝ่ายก็เป็นนักเรียนเช่นกัน
เธอยังคงยิ้มพลันขบขันอยู่ในใจเช่นนั้น มือนั้นก็ยังไม่ปล่อยมือลงจากต้นไม้
" อ๋า ... ใช่แล้วล้า ! " เธอตอบตามน้ำไปก่อนจะปล่อยมือออกจากต้นไม้ ลงมายืนอยู่ตรงหน้าอีกฝ่าย มือควรจะเป็นอย่างนี้แต่ดันพลาดนี่สิ
ตกลงที่พื้นล้มตีลังกากลับหลังเลยล่ะ .. กลิ้งเหมือนแฮมสเตอร์เลย (?)
" ฮ่า .... "
เป็นอีกครั้งคำของเพื่อนสาวของตนลอยขึ้นมาว่าเธอนั่นไม่โต
เอาล่ะอย่างน้อยตอนนี้แพทริเซียก็รู้แล้วว่าอีกฝ่ายเป็นเวอร์แดนเหมือนกัน
อีกอย่างตัวก็เล็กนิดเดียวไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงบ้าง
"เจ็บรึเปล่าคะ?"
"ยังพอรู้สึกตัวอยู่รึเปล่า"
แพทริเซียขยับมือไปมาผ่านหน้าเพื่อเช็คว่ามีสติอยู่ไหม
เธอลุกพรวดขึ้นมาพร้อมยกมือขึ้นบ่งบอกว่าตนเองยังสบายดีเสียแต่ที่มีใบไม้บางส่วนที่ติดอยู่บนเรือนผมนั้น
ใบหน้าของหญิงสาวยกยิ้มร่าด้วยความไร้เดียงสา มองคนแปลกหน้าที่ดูเหมือนจะเข้ามาช่วยเธอด้วยเป็นห่วง
" เราสบายใจ ! ปลอดภัยหายห่วง ! เลดี้ไม่ต้องกลัวไปหรอกน้า
หนักกว่านี้ไม่ว่าจะเป็น ยกไม้ เหลาไม้ สร้างบ้านตุ๊กตา แบกของ บลาๆ ! ทำมาหมดแล้วล่ะเจ็บแค่นี้สบายมาก! "
หากได้ยากจริงๆคนที่จะตกลงมาจากต้นไม้ได้โดยที่ไม่เป็นอะไรแบบนี้
"เลดี้แข็งแรงถึงกับยกไม้ เหลาไม้ แบกของได้เลยหรอคะ?"
เธอถามออกไปด้วยความสงสัย ไม่ใช่ว่าไม่เชื่อแต่จากสภาพตอนนี้ของคนตรงหน้านั่นยิ่งทำให้น่าเขื่อถือสุดๆเลยต่างหาก
"สุดยอดเลย ทั้งๆที่ไม่ได้มีขนาดตัวใหญ่โตแต่ทำได้ถึงขนาดนั้น"
ใบไม้ร่วงหล่นลงมาบนกลุ่มผมของอนาสตาเซียโดยไม่ทันตั้งตัว
แองเจิ้ลที่อยู่ข้างกันย่อมไม่พลาดโอกาสถ่ายภาพที่ระทึกเอาไว้อีกครั้ง
เธอหันหน้าไปตามเสียงทันใดนั้นก็พบกับท่านหญิงโซลาริส
'คนประหลาด'ที่จ้องจะกินดอกไม้ของเธอในคืนก่อนหน้า
"นั่น...นั่นท่านหญิงทำอะไรกันคะ!?"
เสียงแหลมปรี้ดตะเบ็งออกมาอย่างคุมไม่อยู่
ยูฟีเมียยืนชะงักเล็กน้อยพลางมองสภาพการ....นี่เขา ขอความช่วยเหลืออยู่ไหมอย่างไร?
"...สวัสดีนะคะ?"
ทักทายเสียก่อน แม้สภาพจะดู...พิกล?
"มีอะไรให้ยูฟี่ช่วยมั้ยคะ?"
เธอใช้มือข้างที่จับกิ่งไม้อยู่โบกมือทักทายคนตรงกน้าด้วยรอยยิ้มหวาน นั้นทำให้เธอตกลงมาจากต้นไม้
" อะ— "
แน่นอนว่าล้มลงกับพื้นไม่เป็นท่าเลยล่ะ เงยหน้ามองคนตรงหน้าก่อนจะยกยิ้มให้
ยังไหวค่ะ !?
ดูท่าการทักทายจะเป็นเหตุ ยูฟีเมียเห็นแบบนั้นก็สะดุ้งโหยงพลางรีบวิ่งเข้ามาดู
"ประทานโทษค่ะยูฟี่ไม่ได้ตั้งใจจะให้คุณร่วงแบบนั้น..💦💦"
"มีบาดแผลไหมคะ?"
ช่วยเช็คดูตามเนื้อตัวอีกคน ดูท่าจะรู้สึกผิดไม่น้อยที่เลือกทักทายไป
ยกนิ้วโป้งให้ไปหนึ่งนิ้วสื่อว่าเธอไม่เป็นอะไร มีแต่พวกใบไม้ที่จะติดตามเรือนผมนั้นเพียงก็เท่านั้นเอง
" เลดี้เองก็ตกใจไม่น้อยเลยนี่ ไม่เป็นอะไรใช่หรือเปล่า ? "
เล่นร่วงลงมาแบบนี้..ใจหายไม่น้อย
แลสังเกตุเห็นใบไม้จึงขอช่วยเสียหน่อย
"มีเศษใบไม้เล็กน้อย ขออนุญาตนะคะ"
ว่าแล้วจึงค่อยๆหยิบเศษใบไม้อย่างเบามือ คอยระวังมิให้เกี่ยวเส้นผมแต่อย่างใด
เธอตกใจในคราแรกในเอนหลบเล็กน้อย โดยปกติคนที่เข้ามาใกล้เธอถึงขั้นนี้ได้ก็มีแต่เพื่อนสาวและเจ้ายักษ์บ้าตัวใหญ่ที่ชอบเข้ามายีหัวเธอเล่นราวกับว่าสุนัข
" โอ้ !—? "
เมื่อรู้เจตจำนงของคนตรงหน้าก็เลยยอมอยู่นิ่งๆให้อีกฝ่ายช่วยเอาพวกใบไม้พวกนั้นออกให้จนหมดด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มร่า
“หึม?”
ซัฟซากระพริบตาราวกับว่าไม่ใช่ครั้งแรกที่เห็นเรื่องแปลกๆ
“ท่านผู้หญิง… ลงมาได้ไหม ให้ข้าช่วยดีไหม”
เธอมองไปที่ใบหน้าของคนตรงหน้า ทำหน้ายิ้มแย้มตามปกติก่อนจะพยักหน้ารับ
" โอส ! "
ว่าแล้วเธอก็ปล่อยมือลงมาจากต้นไม้ลงที่พื้นทันทีแบบไม่มีการให้สัญญาณอะไร ...
เขาถลาเข้าไปรับอีกคน สุดท้ายล้มลงไปกองบนพึ้นทั้งคู่ พัฟบอลตัวดีก็บินหวี่ๆมาเกาะบนหัวซัฟซาเพื่อ comedic effect ล้วนๆ
“อ่า… ท่านผู้หญิง…”
ฟอร์มเขาหลุดอีกแล้วสินะ
" อะฮะๆ ! ขอบใจน้าท่านชาย "
เธอใช้มือข้างที่ถนัดป้องปากตนเองก่อนจะใช้มือข้างที่ว่างกระโดดยันตัวเองขึ้นมา
" ท่านชายยังลุกไหวหรือไม่ ? ให้เราช่วยมั้ย ? "
เขาลุกขึ้นมาปัดๆเสื้อผ้า
”เกิดอะไรขึ้นกันแน่ มีใครเล่นปาหี่ซ่อนกล้องหรือไง“
" เรากำลังทดลองน่ะ ! " ว่าแล้วก็ปีนขึ้นไปต้นไม้อีกครั้งเพื่อสาธิตให้ดู
" ถ้าเกิดว่าเราอยู่ที่หอพักหากอยู่ที่ชั้นสูงๆเวลาตื่นสายจะต้องใช้เวลาเดินลงมานานกว่าจะถึง
เราเลยคิดว่าถ้าหากกระโดดออกจากหน้าต่างแล้วลงที่ต้นไม้น่าจะไว้ก่อน,ในตอนลงมาถึงที่ต้นไม้ก็แค่ต้องจับ ! " จู่ๆก็กระโดดลงมาอีก