#KMI_เปิดโรล I แจมได้ทุกคนค่ะ ะ
( ช่วงเวลาหลังเลิกเรียนในห้อง 3-B )
ถึงจะเลิกเรียนแล้ว แต่เจ้าตัวในวันนี้ก็ยังไม่ออกจากห้อง
ด้วยความที่จินนั่งอยู่ติดประตูห้องเรียน ทำให้ออร่าน่ากลัวๆออกมาถึงระเบียงชัดเจน
และในมือก็ถือกระดาษบางๆ2ใบในมือ กำลังจ้องด้วยสีหน้าเคร่งเครียดทีเดียว
…ใบปลิวร้านเค้ก และมันเผาประจำฤดูล่ะ
( ช่วงเวลาหลังเลิกเรียนในห้อง 3-B )
ถึงจะเลิกเรียนแล้ว แต่เจ้าตัวในวันนี้ก็ยังไม่ออกจากห้อง
ด้วยความที่จินนั่งอยู่ติดประตูห้องเรียน ทำให้ออร่าน่ากลัวๆออกมาถึงระเบียงชัดเจน
และในมือก็ถือกระดาษบางๆ2ใบในมือ กำลังจ้องด้วยสีหน้าเคร่งเครียดทีเดียว
…ใบปลิวร้านเค้ก และมันเผาประจำฤดูล่ะ
Comments
เธอหยุดอยู่หน้าป้าย “3B”ด้วยความสงสัยออร่าบางอย่างจากห้องนี้ทำให้เธอรู้สึกคุ้นเคย แต่ก็ลังเลว่าควรเข้าไปดีไหม
ความอยากรู้อยากเห็นเนี่ยไม่ดีเอาซะเลย..
...
เซ็นกะเปิดประตูอย่างเบามือ ชะโงกหน้ามองเข้าไปในห้องก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อเห็นใบหน้าที่คุ้นเคย
"...พี่จิน?"
+
สายตาของเธอเหลือบไปเห็นกระดาษในมือของอีกฝ่าย ก่อนจะหันกลับมามองใบหน้าของรุ่นพี่
เซ็นกะมองกระดาษและใบหน้าอีกคนสลับกัน...
เซ็นกะยังคงเกาะประตูไว้ ไม่แน่ใจว่าควรทำอย่างไรต่อ
“รุ่นพี่… อย่าเครียดไปเลยนะคะ” เธอพูดเบาๆ “เ เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าคะ?”
ตอนนี้ออร่าประหลาดๆหายไปแล้วหลังจากเห็นหน้าอีกคน
“อืม…คือว่า…”
“ไม่ได้เครียดอะไรหรอกครับ..แต่ ” (แปลว่าเครียด)
“สิ่งนี้…มันวันสุดท้ายทั้งคู่เลย…”
ใบปลิวร้านเค้ก เค้กประจำซีซั่น กับมันเผาแห่งฤดูกาลวันสุดท้าย
“เลือก…ไม่ถูกน่ะ…” คิ้วขมวด จริงจังมาก
"ทำหน้านิ่งคิ้วขมวดอะไรขนาดนั้นล่ะครับนั่น"
แล้วก็ไม่รอช้าที่จะส่งเสียงไปแหย่คนที่นั่งหน้าเครียดอยู่ในห้องจากตรงทางเดิน
ตอนนี้ออร่าเครียดๆก็หายไปแล้วล่ะ แต่คิ้วยังคงขมวดกันิยู่
" พอดี...มีเรื่องให้คิดน่ะครับ " แต่ก็ชัดเจนว่าเครียดเรื่องขนมบนใบปลิวอยู่
" มาทำอะไรแถวนี้เหรอครับ... ? "
"อ๋อ ผมมาเอาเอกสารอะไรหน่อยน่ะ"
แต่สิ่งที่พูดออกไปกลับดูดีอย่างไม่น่าเชื่อ!?
"คิดอะไรถึงหน้าเครียดขนาดนั้นกัน... ผมเข้าไปได้ไหม?"
ไม่อยากพรวดพราดเข้าห้องปีสูงกว่าโดยไม่ขอก่อน นี่เขาเองก็มีมารยาทนะเนี่ย
”เข้ามาสิ..โต๊ะข้างๆไม่มีคนนั่งแล้วน่ะ “ เพื่อนๆกลับไปแล้ว เลยเชิญให้อีกคนมานั่งได้
”อ เอ่อ…“ เหมือนจะคิดอยู่พักหนึ่ง อ้ำอึ้งนิดหน่อย ก่อนจะตอบไป
”พอดี…เลือกร้าน…ไม่ได้น่ะ…“
”โปรโมชั่น…วันสุดท้าย…“
ใบปลิวร้านเค้กประจำซีซั่นที่จะโปรวันสุดท้าย กับมันเผาแห่งฤดูกาลวันสุดท้าย
”ถ้าเป็นนัตสึกิริคุงจะเลือกอันไหนเหรอ…“ หน้าแดงหน่อยๆ ไม่เคยบอกใครนิว่าชอบ(..)
"หือ? เลือกร้านไม่ได้หรอ?"
ไม่แน่ใจว่าหมายถึงอะไรเหมือนกันจนต้องชะโงกเข้าไปดู จนได้เห็นว่าใบปลิวร้านเค้กและร้านมันเผานั่นแหละ
"เลือกทำไมล่ะ ทำไมไม่ไปทั้งสองอันเลย?"
เป็นการแก้ปัญหาที่ตรงจุดสุดๆเลยใช่ไหมล่ะ!
“ ถ้าเราไปร้านใดร้านหนึ่ง จะไปอีกร้านไม่ทัน…!” ทั้ง2ร้านปิด5โมงเย็น
“อีกร้านอยู่ในย่านการค้า…อีกร้านอยู่ย่านอิเอะ ใกล้บ้านผม…ซึ่งถ้าวิ่งไปคงทัน แต่ผม..วิ่งไม่ไหวน่ะ…”
”เลยต้อง…เลือกน่ะสิ….“
หน้าเครียดสุดๆ
"อ้าวจินคุง~ ยังไม่กลับอีกเหรอ ?"
น้ำเสียงชิลๆทักขึ้นพร้อมรอยยิ้มที่ไม่สนบรรยากาศมาคุ
ท่าทางต่างจากคนที่นั่งเคร่งเครียดลิบลับ
เห็นคนนั่งเครียดกับในปลิวแล้วรู้สึกตลกดี
แต่คิ้วยังขมวดอยู่
" กำลังจะกลับแล้วล่ะ.. พอดีมีเรื่องให้คิดน่ะ " ใบปลิวสีๆที่เห็นหัวข้อชัดเจนว่าเกี่ยวกับอะไร ตอนนี้กำลังพับเก็บลงกระเป๋า
" โยโซระคุงล่ะ...? "
" แหม่~ ชั้นเองก็กำลังกลับเหมือนกันล่ะ "
หิ้วกระเป๋าตัวเองมาพาดที่ไหล่
"วันนี้โดนทิ้งให้เดินกลับคนเดียว
เซ็งจังเน้อ" พูดถึงแฝดอีกคน
ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่ก็ยังคงยิ้มอยู่
"พอดีเลยนี่ เดินกลับด้วยกันป่าว?
กำลังเซ็งพอดีถ้านายมีที่ๆอยากแวะชั้นจะไปด้วยได้นะเออ"
พูดเองเออเองแถมยัดเยียดตัวเองอัตโนมัติ
ขมวดคิ้วลง แต่ก้ไม่ได้ปฎิเสธอะไร เพราะไม่ได้คิดว่าการมีเพื่อนกลับบ้านเป็นเรื่องแย่น่ะ
”เอาสิครับ…แต่…“
” ผมยังเลือก…ไม่ได้เลย.. “ ที่ตอบไปแบบนั้น เพราะยังตัดสินใจไม่ได้น่ะ (…) ก่อนจะถือใบปลิวร้านเค้กกับร้านมันเผาให้ดู มีโปรวันนี้วันสุดท้ายทั้งสองร้าน
”มัน…เลือกยากมาก…“
"..."
เขาไม่ได้ทักแต่เดินไปใกล้ราวกับว่าจะเดินออกจากห้อง แต่ความสนใจไปที่อีกฝ่ายซะมากกว่า
กลายเป็นว่าเขายืนมองอยู่ไม่ห่างมาก
ทำอะไรน่ะ (._.?
ด้วยภาษาวิทยศาสตร์
“ถ้าวันนี้กินเค้ก..แคลอรี่ก็จะประมาณ1,200แคลโดยประมาณซึ่งแทบจะแทนข้าวเย็นได้…แต่เมนูนี้ลิมิเต็ดในช่วงเวลาเย็นด้วย…แต่มันเผาเองก็มีแค่7วัน วันนี้วันสุดท้ายแล้ว…สำหรับน้ำตาลกลูโคสในมันเผาก็ประมาณ15กรัม…กินสิ่งนี่ก็จะสามารถกินข้าวเย็นต่อได้อีก…”
พึมพำอยู่แบบนั้น ด้วยหน้าเครียดๆ
"นี่..."
"เลิกเรียนแล้วนะครับ"
และแล้วก็เอ่ยทักไปพร้อมกับเดินเข้าไปใกล้กว่าเดิม
ยื่นมือไปแตะไหล่เบาๆอย่างถือวิสาสะ
“ อะ อิโนะอุเอะซัง…” พอเห็นว่าเป็นเพื่อนร่วมห้องก็ดูจะผ่อนคลายลงเล็กน้อย
เล็กน้อยจริงๆ คิ้วยังขมวดอยู่
“ ด เดี๋ยวผมกลับแล้วครับ ” เกาหัว ก่อนจะเริ่มเก็บของเตรียมลุกไป
เหลือบสายตาเห็นเนื้อหาในใบปลิวก่อนจะครุ่นคิด
"มันเผาซื้อแล้วเก็บไว้กินไม่ได้เหรอครับ?"
แบบว่า..ค่อยเอาไปอุ่นพรุ่งนี้อะไรแบบนั้น? แต่ถ้าอยากให้อร่อยมันก็ต้องกินตั้งแต่ที่ซื้อนี่นะ
"อะ... ขอโทษครับ ผมแค่พูดไปตามที่คิดน่ะ"
"แบบนั้นก็จะได้กินทั้งคู่เลย.."
เค้กวันนี้ และพรุ่งนี้มันเผา (._.