"เห ไอติมหรือแตงโมเหรอ"
จับคางยืนคิด
"นั่นสินะ มาอุมิคาเสะทั้งที ออกไปช่วยเก็บผักแล้วทำสลัดกับซารุราเมงกันดีกว่า"
พยักหน้าเหมือนรับความคิดตัวเอง หงึกๆ
"ถ้าปล่อยเธอใกล้น้ำอีก คงกระโดดลงไปจนเปียกอีกแน่" ว่าแล้วก็หัวเราะ
จับคางยืนคิด
"นั่นสินะ มาอุมิคาเสะทั้งที ออกไปช่วยเก็บผักแล้วทำสลัดกับซารุราเมงกันดีกว่า"
พยักหน้าเหมือนรับความคิดตัวเอง หงึกๆ
"ถ้าปล่อยเธอใกล้น้ำอีก คงกระโดดลงไปจนเปียกอีกแน่" ว่าแล้วก็หัวเราะ
Comments
' ไม่ขนาดนั้นหรอกน่า พี่เรนก็พูดเกินไป '
ใบหน้าที่เขินอายก็กลับมายิ้มเหมือนเดิม
' ถ้าถึงเวลาว่างเมื่อไรผมจะลงน้ำไม่ขึ้นจากน้ำเเน่ ! ไปกันเถอะ ! '
เขาจับข้อมืออีกคนเดินพาไปสวนผักของชาวเมือง มีผู้คนมากมายกำลังช่วยกันเก็บผัก
"นั่นสินะ มินะคุงกินผักได้ทุกอย่างเลยรึเปล่า?"
ส่วนเขาไม่มีปัญหาอยู่แล้ว
"ชอบแบบราดโชยุหรือมายองเยสล่ะ?"
' เเน่นอนสิ ผมกินผักได้ ชอบเเบบราดมายองเนส '
' เเม่บอกว่าผมต้องกินผักเยอะๆ จะได้เเข็งเเรงเล่นกีฬาได้ดี '
หันกลับมาดูสวนผักที่อยู่ตรงหน้า พอผักอยู่รวมกันดูสวยจังเลย เอาซะไม่กล้ากิน
คิดเเล้วก็อยากลองปลูกไว้ที่บ้านเเบบนี้บ้าง
' ถ้าหยิบมากินตอนนี้จะโดนดุมั้ยนะ '
ล้อเล่นหรอกน่า
รู้สึกเหมือนกำลังเลี้ยงเด็กอยู่เลย ทั้งๆที่จะอายุหรือส่วนสูงก็ต่างกันไม่มากแท้ๆ
"ฉันจะดุเอง" หัวเราะ "ต้องล้างผักก่อนสิ"
ก็แปลว่าปัญหาไม่ได้อยู่ที่กินเลยหรอกเหรอ(..)
เดินไปหยิบตะกร้าผักที่วางอยู่ใกล้ๆ แล้วเดินเอาไปให้รุ่นน้องด้วย เตรียมตัวเก็บผักกันได้แล้ว
"มาทาครีมกันแดดก่อน" เดินจนเหงื่อชุ่ม น่าจะต้องทาเพิ่มแล้ว
มันไม่เหมือนกับห้าม เเต่เหมือนจะเข้าร่วมมากกว่า
' ฟุーนั้นมันเข้าร่วมนะพี่เรน '
เขารับตะกร้าผักจากอีกคนก่อนจะทาครีมกันเเดดตามรุ่นพี่เเล้วจึงย่อตัวลงเพื่อตรวจดูผักที่สมบูรณ์ ถึงผักที่นี่จะสะอาดมาก เเต่ก็มีหนอนตัวเล็กหลุดมาได้ ในตอนเเรกเขาไม่เห็น
เเต่เมื่อยื่นมือไปเด็ดใบผักเจ้าหนอนก็ร่วงลงมา เขาตกใจสะดุ้งถอยหนี
เห็นเด็กนี่สะดุ้งก็ตกใจนึกว่าเป็นอะไร แต่พอเห็นหนอนดิ้นแด่วๆลนพื้นแล้วก็อดขำเล็กๆไม่ได้
"กลัวหนอนเหรอเนี่ย?"
หรือว่าอาจจะแค่ตกใจก็ได้ แต่เห็นท่าทางแล้วก็อดเอามือไปลูบหัวปลอบไม่ได้ โอ๋ๆเพ้ทๆ ลูบนิดเดียวแล้วหยิบหนอนด้วยมือเปล่า โยนมันออกไปไกลๆ
"เรียบร้อย เก็บผักกัน"