"เส้นสายสีทองของ The Kiss หรอคะ.. จริงด้วย" เธอมองแสงไฟที่เรียงตัวระยิบระยับด้านล่าง ดูเป็นกลางคืนที่สว่างไสวกว่าปกติ คงเป็นเพราะช่วงเทศกาลมีไฟประดับตามเมืองไปด้วย
"..เพราะเห็นภาพจากมุมแบบนี้รึเปล่านะคะ คู่รักเลยนิยมมาเดทกันบนชิงช้าสวรรค์ เห็นวิวสวยๆจากไกลๆ ความรู้สึกเหมือนโลกของตัวเองถูกแยกออกมาจากเมืองตรงนั้น แต่ก็มีเส้นสายบางอย่างเชื่อมกันอยู่"
+
"..เพราะเห็นภาพจากมุมแบบนี้รึเปล่านะคะ คู่รักเลยนิยมมาเดทกันบนชิงช้าสวรรค์ เห็นวิวสวยๆจากไกลๆ ความรู้สึกเหมือนโลกของตัวเองถูกแยกออกมาจากเมืองตรงนั้น แต่ก็มีเส้นสายบางอย่างเชื่อมกันอยู่"
+
Comments
"นิชิโนยะซังไม่กลัวที่สูงสินะคะ? มีอะไรที่กลัวบ้างไหม?"
“จะว่ายังไงดี… ก็ไม่เชิงว่าผมไม่กลัวที่สูงหรอกครับ”เขาเอ่ยพลางมองออกไปนอกหน้าต่างกระจก เสียงแผ่วลงเล็กน้อย
“ตอนเด็ก… ที่สูงเคยเป็นสิ่งที่ผมกลัวที่สุด แต่ว่า…”
เขาหยุดชั่วครู่ เหมือนกำลังเก็บคำพูด ก่อนจะพูดต่อ
“มาตอนนี้ ผมคิดว่ามีสิ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่าที่สูงอีก”
+
"แต่การค้นพบว่ามีสิ่งที่น่ากลัวกว่า อาจจะเป็นการที่เรายอมรับความกลัวที่เคยมีก่อนหน้าได้ในระดับนึงแล้วก็ได้ค่ะ ..จะว่ายังไงดี.." เม้มปากเหมือนคิดเรียบเรียงคำพูดอยู่
"..เหมือนกับการเรียนรู้ และเติบโตขึ้นในระดับนึงล่ะมั้งคะ"
+
"..แต่ที่ฉันพยายามจะบอกก็คือ.. นิชิโนยะซังเข้มแข็งที่เรียนรู้ความกลัวของตัวเองแล้วจัดการกับมันได้น่ะค่ะ ..ถึงอาจจะไม่ 100% แต่นั่นก็น่าชื่นชมแล้วค่ะ"
“…ผมไม่คิดว่าตัวเองเข้มแข็งขนาดนั้นหรอกครับ”
น้ำเสียงของเขาไม่ได้ฟังดูเศร้า แต่ก็ไม่ใช่เสียงที่เปี่ยมไปด้วยความมั่นใจเช่นกัน
“แค่… คุ้นชินกับมันมากขึ้นเท่านั้นเอง”
เขาถอนหายใจแผ่วเบา สายตาไล่ไปตามโครงสร้างของชิงช้าสวรรค์ที่ค่อยๆ เคลื่อนตัวสูงขึ้นเรื่อยๆ
+