คุ้นชินมากขึ้น...
เธอรับฟังขณะที่มองใบหน้าของอีกฝ่าย ภายในหัวเองก็คิดตามไปด้วย
จะพูดว่าเข้าใจความรู้สึกนั้น เธอก็พูดออกมาไม่ได้เต็มปาก เธอไม่กล้าจะตัดสินว่าประสบการณ์ของใครเหมือนกับของใครได้
"ฉันเองก็เคยมีสิ่งที่กลัวมากๆอยู่ แต่พอเจอเหตุการณ์บางอย่างที่หนักกว่า ทำให้รู้สึกว่าความกลัวที่เคยเจอเป็นเรื่องเล็กน้อยลงไป ..แต่ก็ยังกลัวอยู่ดี"
+
เธอรับฟังขณะที่มองใบหน้าของอีกฝ่าย ภายในหัวเองก็คิดตามไปด้วย
จะพูดว่าเข้าใจความรู้สึกนั้น เธอก็พูดออกมาไม่ได้เต็มปาก เธอไม่กล้าจะตัดสินว่าประสบการณ์ของใครเหมือนกับของใครได้
"ฉันเองก็เคยมีสิ่งที่กลัวมากๆอยู่ แต่พอเจอเหตุการณ์บางอย่างที่หนักกว่า ทำให้รู้สึกว่าความกลัวที่เคยเจอเป็นเรื่องเล็กน้อยลงไป ..แต่ก็ยังกลัวอยู่ดี"
+
Comments
"ถามได้รึเปล่าคะ..? เรื่องที่คุณกลัว มากกว่าความสูงน่ะค่ะ"
"อะ แต่ถ้าไม่สะดวกจะตอบก็ไม่เป็นไรค่ะ"
“…ผมไม่ได้เก่งหรอกครับ”
เขาหัวเราะเบา ๆ คล้ายจะกลบเกลื่อน
“แค่พยายามทำให้ตัวเองคุ้นชินกับมันเท่านั้นเอง”
เขาเบนสายตาออกไปด้านนอก หรี่ตามองวิวเมืองยามค่ำคืนจากบนชิงช้าสวรรค์
“…เรื่องที่กลัวมากกว่าความสูงเหรอครับ?”
+
“คงเป็น… การสูญเสียครับ..“
เสียงของเขาเบากว่าเดิมเล็กน้อย
“ผมคิดว่าตัวเองชินกับมันแล้ว แต่เอาเข้าจริง…ก็ยังคงกลัวอยู่ดี”
เขาเว้นช่วง ก่อนจะคลี่ยิ้มบาง ๆ ที่ดูเหมือนมีบางอย่างซ่อนอยู่
“แต่ก็นะ… ถึงจะกลัว แต่ชีวิตก็ยังต้องดำเนินต่อไปนี่ครับ..”
คำตอบที่ได้ยินทำให้เธอเบิกตากว้าง ด้วยความที่ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะเอ่ยคำนั้นออกมา
รู้สึกราวกับมีบางๆอย่างกระแทกเข้าที่หน้าอกอย่างจัง ขณะที่เธอรับฟังอีกฝ่ายเอ่ยจนจบ ดวงตาสีกลีบบัวมองคนตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่ผสมปนเป
"นั่นมัน..เหมือนกับ.."
หยดน้ำกลิ้งออกจากตา หยดลงบนหลังมือที่กุมไว้บนหน้าตัก
"..เอ๊ะ?"
เธอยกมือแตะที่แก้ม เหมือนไม่รู้ตัวว่าร้องไห้ออกมาตอนไหน
+
แต่น้ำตาก็ไม่หยุดไหลสักที
"คือว่า.."
ถึงอย่างนั้นก็ไม่รู้จะอธิบายเป็นคำพูดออกไปยังไงดี จึงรีบยกมือบังหน้าไว้ก่อน
สังเกตท่าที มือที่ยกขึ้นปิดหน้า ความพยายามเช็ดน้ำตาออกอย่างลนลาน ราวกับไม่อยากให้เขาเห็น
เขาเบือนสายตาออกไปชั่วครู่ ก่อนจะตัดสินใจพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน
“…ไม่เป็นไรนะครับ”
“ถ้าคุณยังไม่อยากพูดตอนนี้… ก็ไม่เป็นไร”
เขาพูดด้วยโทนเสียงที่แผ่วเบาแต่มั่นคง แสดงออกถึงความเข้าใจ