#THK_EVENT01 #THK_ปฐมนิเทศ
#THK_โรลเปิด [แยกรูท]
ยูไดเลือกที่จะออกมาจากห้องเพื่อออกตามหาบัตรนักเรียนของตัวเอง ในขณะที่เขากำลังกางร่มมาคลุมหัวอยู่นั้น..
แปะ—!
บางอย่างก็ตกลงมาลงกับร่มใสๆ ของเขา มันคือบัตรนักเรียน แต่ไม่ใช่ของตัวเขาเอง
แปะๆๆๆๆๆ
ก่อนจะมีบัตรใครไม่รู้บ้างร่วงลงมาแปะราวห่าฝน
(ผ่านมาถามหาบัตรไปได้นะคะ— มีบัตรของคนอื่นยกเว้นของตัวเองค่ะ🧍♂️🧎♂️➡️)
#THK_โรลเปิด [แยกรูท]
ยูไดเลือกที่จะออกมาจากห้องเพื่อออกตามหาบัตรนักเรียนของตัวเอง ในขณะที่เขากำลังกางร่มมาคลุมหัวอยู่นั้น..
แปะ—!
บางอย่างก็ตกลงมาลงกับร่มใสๆ ของเขา มันคือบัตรนักเรียน แต่ไม่ใช่ของตัวเขาเอง
แปะๆๆๆๆๆ
ก่อนจะมีบัตรใครไม่รู้บ้างร่วงลงมาแปะราวห่าฝน
(ผ่านมาถามหาบัตรไปได้นะคะ— มีบัตรของคนอื่นยกเว้นของตัวเองค่ะ🧍♂️🧎♂️➡️)
Comments
ไม่แน่ใจกับสิ่งที่เห็น เลยขยี้ตานิดหน่อย ขขข ของจริง!?
“ปรากฎการณ์ฝนบัตรนักเรียน..”
เธอพึมพำแต่ได้ยิน ก่อนจะคิดอะไรเพิ่มก็เรียกสติแล้วเดินไปใกล้
“ขอฉัน.. หาบัตรหน่อยได้มั้ยคะ..”
เธอยิ้มน้อยๆ น้ำเสียงสั่นนิดหน่อยหวังว่าจะไม่สังเกตเห็น
"ได้ครับ ไม่มีปัญหา เดี๋ยวผมช่วยหาของเธอให้ด้วย สองคนหาจะได้เร็วขึ้น"
พูดจบก็ค่อย ๆ นั่งยอง ๆ เก็บรวบรวมบัตรนักเรียนที่ตกพื้น เอามารวม ๆ กับที่อยู่บนร่ม แล้วค่อย ๆ หาทีละใบอย่างถี่ถ้วนจริงจัง
ไม่ใช่
ไม่เจอ
“เหมือนจะไม่มีแหะ..”
เธอผิดหวังเล็กน้อย แต่ยิ้มให้
“ขอบคุณนะคะ เออ.. ฉันชิราฮามะ โฮมาเระค่ะ อยู่ปี2ค่ะ”
เธอแนะนำตัว
พออีกฝ่ายแนะนำตัวเขาก็แนะนำตัวด้วยเช่นกัน
"แย่จัง ที่กองพวกนี้ไม่มีของเธอ แต่หากให้เดา มันอาจจะอยู่ตรงอื่น ที่สูงๆ"
ลูบคาง แค่คาดเดาล่ะนะ อย่าได้ใส่ใจ
เธอยิ้มเล็กน้อย
”ข้างบนเหรอ.. ไว้จะลองดูนะคะ“
โฮมาเระพยักหน้าเสียอย่างนั้น ก็เป็นคนฝนบัตรตกใส่ แน่นอนว่าเชื่ออย่างไม่สงสัยเลย
ยิ้มให้ตามแบบของตัวเอง
"ถ้าอยู่บนที่สูงจนเอื้อมมือไม่ถึงก็อย่าปีนนะครับ มันอัตราย ไปขอบันไดจากห้องวิชาเกษตรหรือหาไม้ยาวๆ เขี่ยเอานะ"
บอกด้วยความหวังดีล่ะนะ
โยวอาเมะหันไปเห็นเหตุการณ์พอดีเลยรีบวิ่งเข้าไปดูตามพื้นใต้ร่มของอีกคน
“หึ่ก ฟืด…”
น้ำตาคลอ นั่งลงไล่ดูบัตรที่ตกอยู่ตามพื้น แต่พอนึกได้ก็รีบเงยหน้าขึ้นมาทันที
“อ๊ะ ขอโทษนะคะที่เสียมารยาท หึ่ก พอดีทำบัตรหายน่ะค่ะ”
ดวงตาลูกหมาน้ำตาร่วงแหมะๆ
"ไม่เป็นไรครับ ผมก็หาของตัวเองอยู่เหมือนกัน"
พร้อมกับเอียงร่มให้อีกฝ่ายได้หาบนผืนร่ม เผื่อหาที่พื้นไม่เจอ
"ลำบากแย่เลยเนาะ ว่าไหม?"
“หึ่กฟืด— เหมือนว่าทุกคนจะเจอเรื่องนี้เหมือนกันหมดเลยล่ะค่ะ”
สูดน้ำมูกแล้วค่อยมานั่งคุกเข่าดูบนร่มของอีกคน
มือลองหยิบดูทีละอันขณะที่น้ำตายังไหลอยู่
“ลำบากมาเลยล่ะค่ะ..”
“ทางนั้นก็ด้วยใช่มั้ยคะ”
เงยหน้าขึ้นมาถามอีกคน
"อ้า ใช่ เพื่อนร่วมชั้นผมเขาก็บ่นๆ กันอยู่เรื่องนี้"
จำได้ลางๆ ว่าตอนปี1ก็มีเหตุประมาณนี้ ทำคนอื่นเขาลำบากเอาเรื่อง
"ครับ ของผมด้วย แต่ไม่เป็นไร หาของเธอก่อนดีกว่า อย่าร้องไห้สิครับ เดี๋ยวตาบวมนะ"
มือที่ไม่ได้จับร่มหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาพร้อมกับยื่นให้อีกฝ่ายเอาไปซับน้ำตา
พักจากการหาบัตร มาก้มหน้าสูดหายใจเข้าเต็มแรงพร้อมกับเสื้อเช็ดน้ำตา คิดว่าน่าจะเป็นการให้ช่วยหยุดร้องให้ได้
เธอหันไปมองหน้าอีกคน แต่ไม่ได้รับผ้าเช็ดหน้า
“ผ้าเช็ดหน้าของทางนั้นแท้ๆ ฉันไม่คู่ควรจะใช้หรอกค่ะ รบกวนเกินไปอีกด้วยค่ะ”
อมแก้มแล้วสูดหายใจเข้าฮึ้บอีกครั้งเผื่อจะหยุดร้อง
“แต่ทางนั้นไม่กังวลเหรอคะ น่าอิจฉาจังค่ะ..”
แม้กลั้นน้ำตาไม่อยู่ฮึ้บสุดๆ
หมายถึงผ้าเช็ดหน้า(…)
“ถ้าเช็ดลงกับเสื้อเสื้อจะเปื้อนเอานะครับ“
สีหน้าซีเรียสขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มเหมือนเดิม
”อ่า ฮะฮะ ครับ ผมไม่กังวลหรอก เพราะผมเชื่อว่าตัวเองจะหามันเจอ“
ค่อนข้างมั่นใจมากเลยทีเดียว และใช่ เขายังคงถือผ้าเช็ดหน้าค้างไว้อยู่แบบนั้น
”จะไม่รับจริงๆ เหรอครับ“
เอียงหัวมองอีกฝ่ายด้วยสีหน้าบางประการ ประมาณนี้ => 🥺
“อันนี้ไม่ใช่… นี่ก็ไม่ใช่..”
ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองนายและบนร่มของนาย
“เทที่เหลือลงมาทีสิ”
“อ๊ะ ขอโทษที ผมไม่ได้ตั้งใจ”
ใบหน้ายิ้มๆ เอ่ยแบบนั้น เขาไม่ได้ตั้งใจจริงๆ แต่ทั้งสีหน้าและท่าทีสบายๆ ดูน่าหมั่นไส้พิกล
“เดี๋ยวช่วยหา เอาไหมครับ“
พลั่กพลั่ก!
บัตรนรจำนวนนึงหล่นใส่หัวเธอเต็มๆเหมือนตั้งใจ ยิ่งเงยหน้ามองสีหน้าท่าทีสบายๆแล้ว… น่าหงุดหงิดชะมัด..
“ไม่ต้อง, หาเองได้”
พูดด้วยรอยยิ้มเฉกเช่นเดิม แล้วลงมือหาของตัวเองไปพลางๆ
"วันนี้อากาศดีนะครับ"
จู่ๆ ก็พูดขึ้นมาแบบโนคอนเทคระหว่างหาบัตรของตัวเอง อยู่ไหนน้า
หยิบบัตรนู้นดูบัตรนี้ไม่ใช่ของตัวเองก็โยนๆไปข้างหลัง โดนตัวโดนหลังอีกฝ่ายบ้างใบสองใบ
"บ้าเอ๊ย จะไม่มีเลยรึไง<(ꐦㅍ _ㅍ)>"
ยิ้มตาหยีให้
"งั้นให้ผมลองหยิบมาสักใบมั้ยครับ เผื่อจะเจอของเธอ"
หันซ้าย หันขวา
เอียงซ้ายสองก้าว เดินหน้าสามก้าว
แปลกจัง..
เด็กหนุ่มตัวเล็กสีจางทั้งร่างกำลังหา‘ของสำคัญ’ที่‘หล่นหาย‘ — ใช่แล้ว เขาก็กำลังหาแบบเดียวกับคุณนั่นแหละ
“ —!? ”
จนกระทั่งเสียงกระทบพลาสติกกับผ้าร่มดังหลายครั้งซ้อนทับไม่เป็นจังหวะ ได้ดึงความสนใจของเขาตรงมาที่คุณทันที!
แน่นอนว่าขณะนั้นก็เห็นคุณพอดี เลยส่งยิ้มให้
“ลองมาหาในกองพวกนี้กับผมไหมครับ เผื่อจะเจอของนายด้วย“
เจ้าตัวนั่งยอง ๆ กวาดสายตาหาบัตรนักเรียนบนพื้น มือชันคางขึ้นเพื่อเพิ่มความถนัด
อืม…ผมสีส้ม ตาตี่ —ไม่ใช่ขอวเขา
ผมยาวประมาณคอสีน้ำตาล ใส่แว่น —ก็ยังไม่ใช่ของเขา
ผมสั้นสีบลอนด์ ตัดหน้าม้าและปลายผมกระดกขึ้น …แต่ใส่ชุดนักเรียนหญิง —นั่นก็ยังไม่ใช่ของเขา
—ไม่ว่าหากี่อัน ก็ไม่เจอของตัวเองเลย..
"อันนี้รึเปล่าครับ"
เอ่ยถามพร้อมกับยื่นบัตรนักเรียนในมือให้กับอีกฝ่ายเพื่อที่จะได้เช็คมัน
……..
เด็กหนุ่มส่ายหน้า — คันจิชื่อมีเพียง 2 ตัว แทนที่จะเป็น 3 ตัว อีกทั้งชื่อเขาก็ไม่ได้อ่านเสียงญี่ปุ่นตรงตัวขนาดนั้น
ถึงแบบนั้น เขากลับสนใจบัตรที่มีรูปนักเรียนชายผมสีส้มตาตี่มากกว่า เขาจ้องมันนาน โดยที่คุณไม่รู้ถึงเจตนาของเขาเลยซักนิด
วางยัตรที่ดูข้อมูลแล้วอีกมุมนึง ขณะที่กำลังจะหาต่อก็เห็นว่าอีกฝ่ายจ้องไปที่บัตรใบหนึ่งเข้า นานจนพอสังเกต
"เจอของเพื่อนเหรอครับ?"
เอ่ยถามออกไปด้วยความสงสัย
"บัตร....บัตร...ฮิโรชิ ฮิโรชิ..."
ดูเหมือนว่าบัตรจะกระจายเต็มไปหมดเลยหายากชะมัด...และดูเหมือนว่าตกลงมาเหมือนเราเป็นไก่ด้วยซ้ำ
"หายากจัง..."
“เดี๋ยวผมช่วยนะครับ ฮิโรชิคุงใช่มั้ย?”
จากชืือที่ได้ยิน น่าจะชื่อนี้สินะ
"โอ้วตรับ! ใช่แล้ว...ขอบคุณครับ..."
ฮิโรชิหันไปก่อนจะก้มหัวขอบคุณให้ แต่เห็นว่าบัตรกองอยู่ที่ร่มของเขา ทำไมไปอยู่ตรงนั้นเป็นกองๆเลย...
"นี่คุณ...กำลังขโมยบัตรหรอครับ"
"ทำไมมันอยู่ที่ร่มคุณเยอะจัง..."
ฮิโรชิพูดก่อนชี้ไปที่ร่ม
"ฮะ ๆ ผมดูเหมือนหัวขโมยเหรอเนี่ย"
แน่นอนว่าค่อนข้างขำขันเลยทีเดียว แต่ก็นั่นแหละ ใครมาเห็นก็นึกว่าเป็นโจรขโมยบัตรนักเรียน(...)
"อันที่จริง ผมกางร่มเฉย ๆ จู่ ๆ พวกมันที่เทลงมาจากฟ้า"
ใช้ศัพท์เท เพราะมันเทลงมาจริงๆ
"ขอโทษครับ..."
ดันไปมองแบบนั้นจริงๆซะแล้ว เลยทำหน้ารู้สึกเล็กน้อนที่กล่าวหา ก่อนจะมองไปที่ร่มของเขา
"โห ทันก็เลยมาติดที่ร่มของคุณซินะครับ"
ฮิโรชิมองที่ร่มจองเขาที่มีบัตรต่างๆที่ติดอยู่
"เท่ห์ชะทัด..."
พูดด้วยเสียงสบายๆ ก่อนจะเงยมิงบัตรที่ติดอยู่บนผืนร่ม
"ลองหาดูมั้ยครับ เผื่อเจอของนายหรือของคนที่นายรู้จัก"
แล้วก็เอียงร่มให้หา แต่ก็มีบางส่วนที่หล่นลงพื้นจากการเอียงร่มและเด้งตกจากผืนผ้าร่ม
"ฮิเดโอะซัง...
เหมือนวันนี้คุณจะดวงดีนะครับ"
ก้มลงช่วยเก็บบัตรรอบตัว พร้อมเสียง BG เปาะแปะๆ *เสียงบัตรหล่นใส่ร่ม* ☔️
จะว่าดีก็ดี แต่จากที่ดูผ่าน ๆ เหมือนจะยังไม่เห็นของตัวเองนี่สิ ของคนอื่นล้วน ๆ
"ลองมาหา ๆ ดูมั้ยครับ เผื่อเจอ"
ตอบรับสั้นๆระหว่างเก็บบัตรนักเรียนขึ้นมา เรียงมันในฝ่ามือ แล้วมองหาบัตรที่มีผมสีดำไว้ก่อน
"...แล้วฮิเดโอะซังเจอของตัวเองหรือยังครับ?"
ยืนมองดูใบหน้าเฉยเมย แต่สายตาคนเห็นกันมานานอย่างอีกฝ่าย จะรู้ว่าเจ้าตัวกำลังสงสัยและอยากช่วยคุณอยู่
เขายิ้มจนตาหยี ก่อนจะช่วยหาบัตรของอีกฝ่ายต่อ
"บัตรเปื้อนแบบนี้นี่แย่เลยนา"
ไม่วายบนเบาๆ
เขาเหลือบตามองคุณชั่วครู่ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าเสื้อออกมาเช็ดบัตรทั้งหมดแล้วส่งที่เหลือให้คุณ
"โชคดีที่เจอของผมละ..." เขาโชว์บัตรในมือที่แยกเอาไว้
"...ผมรู้จักที่ดีๆ ที่โรงเรียนชอบเอาบัตรไปซ่อน ปีที่แล้วผมก็เจอที่นั่น..."
"สนใจ...ไปกันไหมครับ?"
"อ๋า งั้นไปหาด้วยกันเถอะครับ"
ในเมื่ออีกฝ่ายเชิญชวน มีหรือที่เขาจะไม่ได้
"งั้นต้องรบกวนด้วยนะครับ"
ถึงจะเจอเหตุการณ์แปลก ๆ จนรู้สึกปกติ
แต่ไอ้ฝนบันรนร.เหมือนจะเพิ่งเคยเห็นเลยหยุดยืนมองดูคนที่โดนบัตรนร.ร่วงลงมาจากฟ้า
..
"ฮิเดโอะซังรู้อนาคตหรอ"
ว่าจะมีบัตรร่วงน่ะ
"เป็นแค่ความบังเอิญครับ ผมแค่กางร่มเฉย ๆ "
เพื่อความสบายใจส่วนตัวของเขาน่ะเลยกางไว้เสียดีกว่า แต่ก็นั่นแหละ
"แต่บัตรใครต่อใครไม่รู้เยอะมาก เห็นทีผมคงตามหาเจ้าของได้ไม่หมดแน่นอนครับ"
พูดกล้วหัวเราะ
ก็เห็นเด็กคนนี้เวลาไปไหนมาไหนก็ชอบกางร่มประจำ เลยไม่ถามไรต่อ
"ไม่มีบัตรที่คุ้นหน้าคุ้นตาเลยหรอ ของเพื่อนเธอประมาณนั้นน่ะ?"
ก้มไปหยิบมาสักอัน
"แล้วของเธอล่ะ ยังอยู่ไหม?"
หมายถึงที่สนิทสนมกันมาก ราวๆ นั้น มีแต่ของคนที่เคยเห็นผ่านหน้าผ่านตาเสียมากกว่า
"ไม่อยู่ครับ ผมเลยกะว่าจะเดินออกมาหา แต่ก็โดนพวกนี้ตกใส่ซะก่อน"
จะว่าประจวบเหมาะก็อาจใช่
"งี้นี่เอง หวังว่าบัตรของเธอจะไม่ไปอยู่ที่แปลก ๆ หรือสูง ๆ นะ" เพราะไม่คุ้นระหว่างคุยกับนายเลยปล่อยบัตรทิ้งไปเฉย ๆ
"ถ้ามันไปติดบนหลังคาหรือต้นไม้สูง ๆ ก็ซวยเลย"
"มาขอยืมบันไดได้นะคะ"
"ถ้าปีนแล้วพลาดตกมันจะได้เข้าโรงพยาบาลเอานะ"
“ขอบพระคุณครับเซนเซย์”
เอาล่ะ หวังว่าบัตรของเขาจะไม่ได้อยู่บนที่สูงจริง ๆ นะ
“งั้นเดี๋ยวผมขอเดินหาดูก่อนนะครับ ถ้ามันอยู่ที่สูงจริงเดี๋ยวผมจะไปยืมบันได”