[1 Feb | รับสาวไปคาเฟ่หรูใจกลางเมือง ] W. @wilhelmina-esra.bsky.social
ชายหนุ่มในชุดหนังสีดำกับมอไซต์วินเทจคู่ใจยืนพิงรถรอสาวงามคนนึงอยู่ ใบหน้าคมเผยรอยยิ้มออกมาเมื่อนึกว่าวันนี้สาวที้ผูกพันธ์กันด้วยผลประโยชน์คงจะสวยไม่เบา
คาเฟ่วันนี้ที่จะพาไปก็ดูไม่เข้ากับชายหนุ่มคล้ายเลือกเพื่อเอาใจ ไม่นานร่างระหงก็มาถึง
"ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ..."
ก่อนจะจุมพิศที่หลังมือเบาๆ
ชายหนุ่มในชุดหนังสีดำกับมอไซต์วินเทจคู่ใจยืนพิงรถรอสาวงามคนนึงอยู่ ใบหน้าคมเผยรอยยิ้มออกมาเมื่อนึกว่าวันนี้สาวที้ผูกพันธ์กันด้วยผลประโยชน์คงจะสวยไม่เบา
คาเฟ่วันนี้ที่จะพาไปก็ดูไม่เข้ากับชายหนุ่มคล้ายเลือกเพื่อเอาใจ ไม่นานร่างระหงก็มาถึง
"ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ..."
ก่อนจะจุมพิศที่หลังมือเบาๆ
Comments
เธอสวมกระโปรงสีดำยาว เสื้อสูทสีดำทับด้วยเสื้อนอกสีขาวที่ประดับด้วยพินสีทอง บ่งบอดสถานะเธอได้อย่างดีว่าเธอไม่ใช่บุคคลธรรมดาทั่วไป
”คิดถึงกันมั้ยละคะ องค์ชายจิวซิน?“ เธอเอ่ยพลางยกยิ้มเล็กน้อย รอยจูบประทับลงบนเนื้อผ้าของถุงมือ เฌอชอบมองยามอีกฝ่ายก้มค้อมต่อหน้าเธอ
เขากล่าวออกไปให้เวอร์เกินจริง สายตาแอบลอบมองอีกฝ่ายหัวจรดเท้าพลางยิ้มกรุ่มแล้วพาอีกฝ่ายไปโต๊ะที่จองไว้ เป็นที่ที่ส่วนตัวเป็นพิเศษ สำหรับคนพิเศษ ก่อนจะลากเก้าอี้ให้สุภาพสตรีนั่งก่อน ก่อนที่เขาจะนั่งตามไปทีหลังที่ที่นั่งตรงกันข้าม
"วันนี้แต่งตัวมาสวยจังเลยนะครับ เป็นเกียติของเราจริงๆที่ได้เห็นสิ่งสวยงาม มื้ออาหารนี้คงอร่อยขึ้นมาก"
ทั้งคู่เดินไปยังโต๊ะที่เขาจองไว้ อันที่จริงเธอก็ค่อนไม่แน่ใจนักว่าเขาต้องการอะไร หากเขาอยากจะพูดคุยเรื่องหนี้ที่ค้างคา เธอคงอาจจะกลั้นหัวเราะไว้ไม่ได้ จะว่าอย่างไรดี หนี้ที่ค้างคา เธอไม่ต้องการเงินด้วยซ้ำ
+
“คิดถึงจนรอเจอกันที่โรงเรียนไม่ได้เลยหรือคะ? เอ… หรือคุณจิวซินต้องการอะไรจากฉันมากกว่านั้นกันนะ?” เธอเอ่ยถามน้ำเสียงดุจสายธารที่โอบล้อมดวงจิต นัยน์เนตรสีม่วงอ่อนจดจ้องมองไม่ละ ริมฝีปากยกยิ้มดั่งเคย รอยยิ้มของวิลเฮลมิน่า ไม่มีใครสามารถอ่านมันออกได้เลย
เขาเรียกชื้อเล่นของสาวนางออกมาคล้ายหยอกเย้า ก่อนจะเอนตัวพิงพนักเก้าอี้อย่างปล่อยตัวตามสบาย
"งั้นเราไม่อ้อมค้อมเลยแล้วกัน มันคงถึงเวลาที่เราควรจะจ่ายสิ่งที่ติดค้างองค์หญิงเสียทีนะ ประวิงเวลารอมานานแสนนานขนาดนี้ รออะไรอยู่รึเปล่า การติดหนี้นานๆนี่ทำให้เราไม่สบายใจเลย.."
เขายิ้มก่อนจะสบกับดวงตาสวยยากจะอ่านออก
โดยเฉพาะกับคุณ น่ากังวล
“น่าแปลกนะคะ ปกติลูกหนี้ออกจะชอบที่ไม่ต้องได้รีบจ่ายหนี้” เธอยิ้มหัวเราะ หากไม่มีใครรู้จักเธอ รอยยิ้มและเสียงหัวเราะนั่นก็คงดูไร้เดียงสาเสียมิปาน อนิจจา นั่นห่างจากความเป็นจริงไปมากโข
“แล้วเหตุใด องค์ชายจิวซินจึงกระตือรือร้นที่อยากจะจ่ายหนี้กันละคะ?“ +
”อยากจะรีบตัดขาดกับฉันขนาดนั้นจริงเชียวหรือ?“ คิ้วยกทักถาม แม้วาจาที่เอ่ยจะฟังดูสลดใจ ทว่า เธอเพียงกำลังหยอกเย้าเล่นกับเขาก็เท่านั้น
”น่าเจ็บใจเสียจริง“