"เราเป็นคนรู้จักกันนี้นา... คือมินาโกะหมายถึง...." เธอเว้นช่วงคิดคำไปครู่นึงก่อนจะเริ่มถามต่อ
"คนที่ยูริปเป้ให้ความสำคัญที่สุดน่ะ" อย่างของมินาโกะก็คือคุณน้านั่นเอง แต่เธอก็ไม่รู้จะพูดมันออกมายังไง
"ห้ามบอกว่าใส่ใจเท่ากันน่ะ คนเราไม่มีทางใส่ใจคนอื่นเท่ากันหรอก" เธอว่าพร้อมขยับแขนไขว้เป็นกากบาทประกอบ
"คนที่ยูริปเป้ให้ความสำคัญที่สุดน่ะ" อย่างของมินาโกะก็คือคุณน้านั่นเอง แต่เธอก็ไม่รู้จะพูดมันออกมายังไง
"ห้ามบอกว่าใส่ใจเท่ากันน่ะ คนเราไม่มีทางใส่ใจคนอื่นเท่ากันหรอก" เธอว่าพร้อมขยับแขนไขว้เป็นกากบาทประกอบ
Comments
"ตอนนี้ผมอยู่ตัวคนเดียวแต่ก็ไม่เหงาแล้ว ขอบคุณมินาโกะนะครับ~" เขาบอกอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้มก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วยื่นมือมาข้างหน้าอีกฝ่าย
"ไปหาคุณน้ากันครับ~"
มินาโกะยื่นมือไปจับมือของอีกฝ่ายพร้อมยันตัวขึ้นมา
"ถ้างั้นมินาโกะจะมาหายูริปเป้ที่ร้านบ่อยๆ จะได้ไม่เหงาทุกวัน" แน่นอนว่าพาปัญหามาด้วยแน่ๆ--
"วันนี้คุณน้าทำสโคนกับลองทำชานมสูตรใหม่ด้วยละ~ เลือกวันไปหาได้ถูกจังเลยนะยูริปเป้เนี่ย ได้โดนจับเป็นหนูลองยาแหง"
"คนสำคัญมากๆกับผมเสียหมดแล้วนี่นา เพราะงั้นพอมีมิาโกะเป็นเพื่อนเลยไม่เหงาแล้วล่ะ ปะ ไปหาคุณน้ากัน" พูดชวนอีกครั้งก่อนจะเริ่มพาเดินกลับกัน
"หืม~ เป็นหนูลองยาก็ไม่กลัวหรอกครับคุณน้าของมินาโกะทำขนมอร่อยออก~"
"ถ้ายูริปเป้มีอะไรก็เล่าให้เราฟังได้เสมอเลย ถึงช่วยไม่ได้แต่ก็รับฟังได้นะ"
"ถ้าเหงาละก็หรืออยากให้มีคนจดจำเรื่องราวของคนสำคัญของยูริปเป้ละก็เล่าให้เราฟังได้เลย เราจะช่วยจดจำพวกเขาผ่านคำบอกเล่าอีกทีไงละ" มินาโกะไม่เคยสูญเสียคนสำคัญไปก็จริง แต่คงน่าเศร้าถ้าคนสำคัญของเราไม่มีใครจดจำหรือรู้จักพวกเขาได้อีกแล้ว
(+)
"คุณน้าคาโอริมีความฝันอยากเปิดร้านชาของตัวเองมาตลอดละ ช่วงนี่เลยพยายามอย่างมากที่จะปรับพวกสูตรชาสูตรขนม"
"ถ้าได้คนที่เป็นเจ้าของร้านคาเฟ่มาช่วยชิมคงช่วยได้เยอะเลย~"
"อย่างนั้นเองเหรอครับ คุณน้าทำขนมอร่อยออกฝันอาจจะเป็นจริงก็ได้นะ ถ้ามีอะไรที่ผมพอช่วยได้ก็ยินดีมากเลยล่ะ"
"จะว่าไปมินาโกะเอาแต่พูดถึงคุณน้า แล้วความฝันของมินาโกะล่ะครับ?" เขาถามกลับเรื่องของอีกฝ่ายบ้างระหว่างทางที่เดินกลับบ้าน