แม้จะเป็นสุรเสียงที่คุ้นเคยดีก็อดไม่ได้ที่จะตกใจจนสะดุ้งไหล่กระตุก เพราะสมาธิทั้งหมดของนางจดจ่ออยู่กับสิ่งเดียวจนไม่ทันสังเกตว่าใครเข้าใกล้นัก
"อึก-!" เนตรสวยหยีลงข้างนึงเพราะความเจ็บแต่มันก็เพียงนิดเพราะไร้โลหิตออกมา จึงละมือลงแล้วหันไปมองคนหลังพฤกษา
"ท่านชาย..ทำข้าตาตื่นได้ดีทีเดียว" นางกล่าวหยอกล้อ สีหน้านั้นเรียบนิ่งทว่าสายตาบ่งบอกว่ามิได้ถือสาที่เจ้าตัวโผล่มาเช่นนี้
"อึก-!" เนตรสวยหยีลงข้างนึงเพราะความเจ็บแต่มันก็เพียงนิดเพราะไร้โลหิตออกมา จึงละมือลงแล้วหันไปมองคนหลังพฤกษา
"ท่านชาย..ทำข้าตาตื่นได้ดีทีเดียว" นางกล่าวหยอกล้อ สีหน้านั้นเรียบนิ่งทว่าสายตาบ่งบอกว่ามิได้ถือสาที่เจ้าตัวโผล่มาเช่นนี้
Comments
“ ข้าขอโทษครับ ” ใบหน้าเศร้าหงอยเผยชัดเจน หากมีหูหางคงลู่ตกลงคล้ายสุนัขขาวทรงเลี้ยง, นึกโล่งใจอยู่บ้างเมื่อมองไล่ชัดแล้วไร้โลหิต
“ ข้าไม่ควรเลย ”
ความรู้สึกผิด
เด่นชัดบนนัยน์ตาสองคู่นี้.
"แคลคะ..ฉันไม่เป็นไร"
"คุณแค่เล่นเอง ฉันไม่ถือสาหรอกค่ะ" มือวางกรอบสะดึงลงบนตักก่อนเลื่อนมือลูบข้างแก้มของใบหน้าเศร้าสร้อยหวังปลอบโยน แล้วละวางลงข้างตัว เป็นการเชื้อเชิญทางอ้อมให้นั่งร่วมกัน
"รังเกียจมั้ยคะ?" ฟาเลียเอียงคอคลี่ยิ้มให้อ่อนๆ
ลอบถอนหายใจกับตน‘ มือหนาเอื้อมแตะก่อนสอดประสานตามซอกนิ้วสวยรั้งนำมาใกล้ปากอย่างถือวิสาสะ “ ขออนุญาตนะครับ ”
แคลเมียร์ช้อนตามองคนตรงหน้า ริมฝีปากหนารวบลมครู่ก่อนเป่าออกมาแผ่วเบาใส่นิ้วที่โดนตำก่อนหน้า, บ่อยครั้งเขามักทำเช่นนั้นกับเหล่าน้องสาว น้องชายเมื่อได้รับบาดเจ็บคล้ายเป็รการปัดเป่าช่วยบรรเทาให้ความเจ็บปวดจงหายไปเสีย
สะกด..ด้วยความอ่อนนุ่มจากสายลมหมายประโลมความเจ็บ ความเห่อร้อนกำเนิดบนใบหูเจ้านางพลันรู้ตัวจึงหลบสายตามายังกรอบสะดึง ก่อนมันจะลามมาบนแก้มผ่อง
"ขอบคุณค่ะ..คาเลเมียร์"
"คุณลุกมานั่งด้วยกันเถอะค่ะ เดี๋ยวชุดจะเปื้อนหมด.."
เพราะน่ารัก
ทุกอากัปกิริยาน่ารักเสียจนตัวเขาไม่อาจกลั้นยิ้มได้
“ ขอโทษจริงๆ ครับ ” เอ่ยย้ำถึงความรู้สึกผิดอีกคราว, สุดท้ายในการเอ่ยกล่าวเพราะมันอาจไม่จบสิ้น “ ฟีเลียไม่เจ็บมากใช่ไหม? ”
ทั้งสองมือที่ยังสอดประสาน สายตาไล่มองล้วนอ่อนโยนทั้งสิ้น