#ESRA_Starlit
#ESRA_Roleplay
[3 Feb/19:12 น.(โกงเวลา)| สวนพฤกษศาสตร์]
“ วันนี้งานปฐมนิเทศสนุกไหมคะ? เทอดูเหนื่อยๆนะ.. ”
ฟิเนียมจากที่กำลังเงยหน้ามองดวงดาวบนท้องฟ้าผ่านเรือนกระจก เมื่อเห็น(คุณ)เดินเข้ามาก็ก้มหน้าลงมาโฟกัสที่(คุณ)แทน
“ ดูสิ หิ่งห้อยน่ารักมากๆเลย.. สนใจมานั่งพักให้หายเหนื่อยสัก..ครึ่งชั่วโมงด้วยกันมั้ยคนเก่ง? ”
(แวะ + หรือชวนเต้นรำได้นะคะ💌)
#ESRA_Roleplay
[3 Feb/19:12 น.(โกงเวลา)| สวนพฤกษศาสตร์]
“ วันนี้งานปฐมนิเทศสนุกไหมคะ? เทอดูเหนื่อยๆนะ.. ”
ฟิเนียมจากที่กำลังเงยหน้ามองดวงดาวบนท้องฟ้าผ่านเรือนกระจก เมื่อเห็น(คุณ)เดินเข้ามาก็ก้มหน้าลงมาโฟกัสที่(คุณ)แทน
“ ดูสิ หิ่งห้อยน่ารักมากๆเลย.. สนใจมานั่งพักให้หายเหนื่อยสัก..ครึ่งชั่วโมงด้วยกันมั้ยคนเก่ง? ”
(แวะ + หรือชวนเต้นรำได้นะคะ💌)
Comments
“ ผมขอคืนคำนั้นให้คุณดีกว่าแล้วกัน ”
สองขาก้าวเดินสู่เรือนกระจกยามค่ำคืน ไม่คาดคิดเท่าไหร่นักว่าจะเจอใครภายใน พิจารณาอยู่เพียงครู่แล้วจึงเอ่ยทักทายกลับไป
“ สายัณห์สวัสดิ์ครับคุณฟีเนียม ”
“ งานเลี้ยงก็เหมือนเคยแหละครับ
“ ปีนี้ปีสุดท้ายของคุณแล้วนี่นา ? ไม่เก็บเกี่ยวไว้สักหน่อยหรอครับ ? ”
ยังไม่ทันได้ตอบรับอย่างเป็นผู้ดีเมื่อเห็นอาจารย์มาก็เบิกตากว้างพร้อมอุทานด้วยความตกใจ เธอลุกขึ้นมาและสับเท้าเดินมาหาอาจารย์พร้อมถอนสายบัวอัตโนมัติ—
“ แงงงงง ทำไมอาจารย์มาที่นี่ล่ะคะะ มันหนาวน้าาาา อาจารย์เหนื่อยเหรอคะ หรือปวดเอวปวดไหล่ หรือ อาจารย์เป็น อินโทรเวิร์ต(?)เหมือนศิษย์ไปซะแล้ว ฮือออออ😭”
ฟิเนียมแกล้งอาจารย์ทุกที
“ เปล่าครับ ผมไม่ได้เมื่อยอะไร สังคมยังเข้าเหมือนเดิม ผมยังไม่แก่นะ ”
“ แค่เจอผมก็ไม่รักษากิริยาแล้วหรอครับคุณฟีเนียม ”
เขาเอ่ยดุอย่างไม่จริงจังนัก แม้แต่น้ำเสียงยังดูนุ่มนวลราบรื่นกว่าที่เคยเสียด้วยซ้ำไป
“ ในงานผมยังเห็นคุณดูสง่างามท่ามกลางผู้คนอยู่เลย ”
“ ไม่เสียแรงที่สอนคุณมานาน ”
ฟิเนียมยิ้มสบายใจ ตอนแรกก็อยากแกล้งอาจารย์อีกสักนิดนึงอยู่หรอก แต่เดี๋ยวจะดูเกินไปเล็กน้อย
“ ศิษย์ดีใจที่อาจารย์มีสุขภาพร่างกายแข็งแรงและซาบซึ้งใจจริงๆค่ะที่ได้รับการอบรมสั่งสอนจากอาจารย์ จนดิฉันก้าวมายืนอยู่ในปีสุดท้าย ”
“ ...ถึงแม้ตอนนี้ยังคงมีความคิดเป็นกังวลมากมายในหลายๆเรื่องคงเดิม แต่ศิษย์มีความหวังว่าสุดท้ายศิษย์จะผ่านไปได้อย่างราบรื่นแน่นอน ”
“ เอาเถอะ “
“ อยู่กับผมคุยสบายๆก็พอ “
“ คุณพึ่งอายุเท่าไหร่เอง เคร่งเครียดเกินไปก็ใช่จะดี “
เขารู้สึกเหมือนกำลังลูบหัวกระต่ายยังไงอย่างงั้น
“ คุณผ่านมันมาอย่างดี ผมก็ดีใจ “
“ อย่าทิ้งความเป็นตัวเองไปก็พอคุณฟีเนียม “
ทันทีที่รับฟังคำพูดของอาจารย์จบ พร้อมฝ่ามืออันแสนอบอุ่นและอ่อนโยนจากอาจารย์ที่เคารพ สีหน้าฟิเนียมอ่อนลงกว่าปกติพลางมีหยาดน้ำสีใสหยดลงออกมาจากนัยน์ตาหญิงสาว รู้สึกถึงอารมณ์ที่บรรยายออกมาเป็นคำพูดไม่ถูก แต่ดูเหมือนฟิเนียมจะซาบซึ้งตอนนี้
+
เมื่อฟิเนียมชี้ให้ดูหิ่งห้อยที่กำลังล่องลอยอยู่ท่ามกลางแสงจันทร์ เธออดยิ้มไม่ได้
“น่ารักจริงๆ ด้วยค่ะ ดูสิ มันกำลังเต้นรำไปพร้อมกับสายลมเลย”
“ฮะฮ่าฮะ งานปฐมนิเทศก็ครึกครื้นแบบนี้ทุกปี นอกจากนี้ก็มีงานอื่นตามมา...เหนื่อยอีกแน่เลย~”
ฟิเนียมเอ่ยแซวรุ่นน้องปี 1 เชิงไม่ต้องกังวลเพราะจะมีงานอื่นตามมาอีก–
“ แต่ก็เป็นประสบการณ์ที่ดีใช่ไหม? มานั่งพักก่อนสิ..เต้นรำคงจะปวดเท้าแย่เลย ”
เมื่อฟิเนียมได้ฟังความคิดเห็นถึงหิ่งห้อยจากรุ่นน้องก็ยิ้มเห็นใจพลางชวนให้อีกฝ่ายมานั่งข้างกันสักครู่หนึ่งก็ยังดี...
เธอถอนหายใจพลางหัวเราะ “แต่ก็คงเป็นประสบการณ์ที่ดีจริง ๆ นั่นแหละค่ะ”
เมื่อฟิเนียมชวนให้เธอนั่งพัก ลูนาเรียก้มลงมองรองเท้าของตัวเองก่อนจะยิ้มบาง ๆ
“จริงด้วยค่ะ...เมื่อกี้เผลอหมุนตัวแรงไปหน่อย รู้สึกเหมือนเท้าจะล้าขึ้นมาเลย”
“ แล้ว..เป็นยังไงบ้างล่ะคะคนเก่ง อยากจะเล่าความประทับใจหรือระบายอะไรให้รุ่นพี่คนนี้ฟังมั้ย? ”
ฟิเนียมวางคางบนหลังมือของเธอ และก็เพิ่งนึกได้
“ โอ๊ะ– ลืมเลย.. เค้าชื่อ ฟิเนียม เดมิลี่เจล เป็นนักเรียนลอตเตอรี่ชั้นปี 4 ยินดีที่ได้พบกันนะคะ”
ฟิเนียมแนะนำตัว
"แต่ก็คงต้องยอมรับว่าดิฉันยังไม่ชินกับงานเลี้ยงใหญ่โตแบบนี้เท่าไหร่นัก บางครั้งก็รู้สึก... เหมือนหลงทางอยู่กลางมหาสมุทร"
"ฉันลูนาเรีย ฟลอริสเวน ปี 1 ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันนะคะ รุ่นพี่ฟิเนียม"
ฟิเนียมยิ้มขบขันหยอกรุ่นน้องเล็กๆน้อยๆ แต่ก็เป็นความจริงตามที่อีกฝ่ายเอ่ยทั้งหมด ส่วนมากต่างเป็นคนมีชนช้้นแตกต่างกันออกไป และก็มีมากเสียด้วย.. ถ้าไม่พูดคุยหรือเต้นรำด้วยกันก็คงดูเสียมารยาทเล็กน้อย
“ ลูนาเรีย...น้องลูนา.. อื่ม เข้าใจแล้วค่ะ ”
“อาหารในงานรสชาติดีจริงๆค่ะ ให้ทานกี่ชิ้นก็ยังไม่พอเลย จะเก็บไปทานในห้องพักต่อก็จะดูเสียมารยาท🥲”
+