ThreadSky
About ThreadSky
Log In
reikokmi.bsky.social
•
76 days ago
"กะ เกิดอะไรขึ้นรึเปล่าคะ? ฐานะทางการเงินที่บ้านไม่ค่อยดีเหรอคะคิโนะชิตะซัง?"
Comments
Log in
with your Bluesky account to leave a comment
[–]
kmiraira.bsky.social
•
75 days ago
“…ไม่ทราบค่ะ“ เธอไม่รู้ว่าฐานะทางการเงินแบบไหนเรียกว่าดีหรือไม่ดี
ไรระนั่งตัวตรงขึ้นมา พยายามปะติดปะต่อความทรงจำ
”จำได้แค่ว่าวันหนึ่งหนูก็มาอยู่ที่เมืองนี้แล้วค่ะ ไม่รู้ว่าผู้ปกครองเป็นใคร แต่เขาจะส่งเงินมาให้ทุกเดือนค่ะ“
แววตาไม่ได้ดูเศร้าสร้อย เธอพูดเหมือนเป็นเรื่องปกติ
”เรื่องของเรื่องคือ เอ่อ เงินของแต่ละเดือนค่อยๆลดลงน่ะค่ะ…“
0
1
reply
[–]
reikokmi.bsky.social
•
75 days ago
เธอรับฟังเด็กหญิงอธิบายนั้นก็ได้แต่อึ้งภายในใจ..
เรื่องแบบนี้ แต่ทว่าแววตานั้นกลับดูเป็นปกติ การตัดสินใจจะทำยังไงดี...เอ่ยไถ่ถามถึงความรู้สึก หรือกล่าวพูดไปตามนั้นว่าใม่ใช่เรื่องที่คิดมากอะไร ทุกอย่างล้วนมีผลลัพท์
"เพราะอย่างนั้นแล้ว คิโนะชิตะซังถึงต้องทำงานพิเศษไปด้วยสินะคะ"
คางเกยมือตัวเองประสานกัน มองดูแล้วเด็กคนนี้เก่งมากๆเลย..
0
1
reply
[–]
kmiraira.bsky.social
•
74 days ago
“ใช่ค่ะ“ เธอพยักหน้ารับ นึกอยู่สักครู่แล้วค่อยบอกต่อ ”หนูกำลังคิดว่าเจ็ดที่น่าจะน้อยเกินไป หนูว่าจะทำเพิ่มอีกหน่อยค่ะ“
อาหารที่อาจารย์สั่งตามมาทีละอย่างสองอย่าง วางบนโต๊ะเล็กๆ จนแทบล้น ไรระเหลือบมองโต๊ะสลับกับคนตรงหน้า
ตอนนี้กินได้แล้วหรือยังนะ…
0
1
reply
[–]
reikokmi.bsky.social
•
74 days ago
"จ เจ็ดที่เลยเหรอคะ!? แบบนี้เซนเซย์คิดว่าก็มากพอแล้วนะคะสำหรับเด็กนักเรียนคนหนึ่ง"
หนนี้เธอไม่เก็บสิ่งที่คิดไว้ในใจแล้ว แต่ทว่าเธอพูดออกมาตรงๆเลย เพราะคิดว่าการที่เด็กน้อยคนนึงที่ต้องเรียนหนังสือไปด้วย ทำงานพิเศษไปด้วยถึงเจ็ดที่ นี่เรียกว่าโหดมากๆเลยทีเดียว..
+
0
1
reply
[–]
reikokmi.bsky.social
•
74 days ago
จนกระทั่งอาหารเข้ามาเสิร์ฟทีละอย่างๆจนแทบล้น สายตาสังเกตแม้อยากจะพูดต่อ แต่อย่างนั้น ทานอาหารให้อิ่มอาจจะช่วยคิดหาทางอะไรได้ดีขึ้น
"อืมม เรื่องแบบนี้ เซนเซย์ก็..."
"แต่ว่า ค่อยๆคิดกันเถอะค่ะ ก่อนอื่น..."
"เอาล่ะ! เริ่มอาหารกันดีกว่านะคะ"
0
1
reply
[–]
kmiraira.bsky.social
•
59 days ago
(กลับมาแล้วค่ะอาจารย์🥺)
เจ็ดที่นี่เยอะไปหรือ ไรระคิดในใจ แต่เธอไม่ได้พูดอะไร เชื่อว่าอาจารย์คงจะพูดถูกต้องแล้ว
เด็กสาวพยักหน้าตอบรับก่อนจะพูด ”ทานแล้วนะคะ“ เสียงเบา คลับแซนด์วิชถูกหยิบมากัดตามขอบมุม เธอเป็นเด็กดีที่กินผักโดยไม่เขี่ยทิ้งสักชิ้น
+
0
1
reply
Posting Rules
Be respectful to others
No spam or self-promotion
Stay on topic
Follow Bluesky's terms of service
×
Reply
Post Reply
Comments
ไรระนั่งตัวตรงขึ้นมา พยายามปะติดปะต่อความทรงจำ
”จำได้แค่ว่าวันหนึ่งหนูก็มาอยู่ที่เมืองนี้แล้วค่ะ ไม่รู้ว่าผู้ปกครองเป็นใคร แต่เขาจะส่งเงินมาให้ทุกเดือนค่ะ“
แววตาไม่ได้ดูเศร้าสร้อย เธอพูดเหมือนเป็นเรื่องปกติ
”เรื่องของเรื่องคือ เอ่อ เงินของแต่ละเดือนค่อยๆลดลงน่ะค่ะ…“
เรื่องแบบนี้ แต่ทว่าแววตานั้นกลับดูเป็นปกติ การตัดสินใจจะทำยังไงดี...เอ่ยไถ่ถามถึงความรู้สึก หรือกล่าวพูดไปตามนั้นว่าใม่ใช่เรื่องที่คิดมากอะไร ทุกอย่างล้วนมีผลลัพท์
"เพราะอย่างนั้นแล้ว คิโนะชิตะซังถึงต้องทำงานพิเศษไปด้วยสินะคะ"
คางเกยมือตัวเองประสานกัน มองดูแล้วเด็กคนนี้เก่งมากๆเลย..
อาหารที่อาจารย์สั่งตามมาทีละอย่างสองอย่าง วางบนโต๊ะเล็กๆ จนแทบล้น ไรระเหลือบมองโต๊ะสลับกับคนตรงหน้า
ตอนนี้กินได้แล้วหรือยังนะ…
หนนี้เธอไม่เก็บสิ่งที่คิดไว้ในใจแล้ว แต่ทว่าเธอพูดออกมาตรงๆเลย เพราะคิดว่าการที่เด็กน้อยคนนึงที่ต้องเรียนหนังสือไปด้วย ทำงานพิเศษไปด้วยถึงเจ็ดที่ นี่เรียกว่าโหดมากๆเลยทีเดียว..
+
"อืมม เรื่องแบบนี้ เซนเซย์ก็..."
"แต่ว่า ค่อยๆคิดกันเถอะค่ะ ก่อนอื่น..."
"เอาล่ะ! เริ่มอาหารกันดีกว่านะคะ"
เจ็ดที่นี่เยอะไปหรือ ไรระคิดในใจ แต่เธอไม่ได้พูดอะไร เชื่อว่าอาจารย์คงจะพูดถูกต้องแล้ว
เด็กสาวพยักหน้าตอบรับก่อนจะพูด ”ทานแล้วนะคะ“ เสียงเบา คลับแซนด์วิชถูกหยิบมากัดตามขอบมุม เธอเป็นเด็กดีที่กินผักโดยไม่เขี่ยทิ้งสักชิ้น
+