#KMI_Shigyoushiki
"สวัสดีค่ะเด็กๆ เปิดเทอมใหม่แล้วขอให้เป็มเทอมที่ดีนะคะ!"
ก็น่าจะมีคำนี้ออกมานี่นา...แต่ทำไมล่ะ
เซนเซย์ที่ปกติก็ดูยิ้มสดใส เอ่ยกล่าวทักทายเด็กๆอย่างสุขสัน แต่วันนี้กลับ..
ไม่พูดอะไรเลย แต่มองเด็กๆที่มาพบเจอด้วยสายตาที่ว่างเปล่า กับรอยยิ้มที่น่าขนลุก...
เอ...ใช่เรย์โกะเซนเซย์ตัวจริงแน่เหรอเนี่ย!!??
"สวัสดีค่ะเด็กๆ เปิดเทอมใหม่แล้วขอให้เป็มเทอมที่ดีนะคะ!"
ก็น่าจะมีคำนี้ออกมานี่นา...แต่ทำไมล่ะ
เซนเซย์ที่ปกติก็ดูยิ้มสดใส เอ่ยกล่าวทักทายเด็กๆอย่างสุขสัน แต่วันนี้กลับ..
ไม่พูดอะไรเลย แต่มองเด็กๆที่มาพบเจอด้วยสายตาที่ว่างเปล่า กับรอยยิ้มที่น่าขนลุก...
เอ...ใช่เรย์โกะเซนเซย์ตัวจริงแน่เหรอเนี่ย!!??
Comments
ระหว่างที่เดินเล่นทักทายนักเรียนคนอื่นๆก็เจอเข้ากับอาจารย์ที่คุ้นเคย
"อะ...เรย์โกะซัง!"
เธอเอ่ยทักทายอีกฝ่ายไปแต่พอเห็นรอยยิ้มที่แปลกไปของอีกคนก็เอาเธอถึงกับนิ่งไปเลย
"เรย์โกะ..ซัง..?"
"......."
เธอไร้เสียงพูด แต่เอียงคอหันมองคุณครูสาวด้วยรอยยิ้มที่กว้างนิ่ง สายตาจับจ้องจนดูน่ากลัวพิลึก
"นาเอะ...ซัง"
"ระ...วัง..นะคะ"
ระวังเรื่องอะไรกัน...
เธองุนงงไปชั่วขณะสายจับจ้องไปที่เซนเซย์ตรงหน้าเหงื่อออกเล็กน้อยด้วยความระแวง
"ระวัง...อะไรคะ...??"
"เรย์โกะซัง...??"
สายตาจับจ้องเซนเซย์ที่ถ้าเป็นตัวจริง เธอก็คุ้นเคยดี แต่ว่านี่....
"หาใครสักคน...เดินขึ้นลงบันได...ไปด้วยกัน..."
"ไม่เช่นนั้น..."
แววตาเบิกกว้าง รอยยิ้มกว้างน่าขนลุกจนกระทั่ง....คอหักเอียงผิดองศสคนดังกร๊อบ!!
"จะตกลงมาคอหักอย่างฉันนี่ค่ะ"
/ส่วนเรย์โฏะเซนเซย์ตัวจริงนั้นก็กำลังเดินหาแว่นในห้องพักครูว่าตัวเองลืมไว้ที่ไหนอยู่....
เฉียบคมมาก!! ชุนสุเกะคุง!!
ซาโตชิตัวจริงยิ้มแห้งๆมองอีกฝ่าย เขาเอียงคอมองเล็กน้อย
“ ดูแปลกๆไปนะครับ ”
“ ฮ่ะ.. ”
ขำแห้งๆ พอเจอเรย์โกะเวอร์นี้ ไม่กล้ากวนซะงั้น
"ฮ่ะๆ...."
"ฮ่ะๆๆๆๆๆๆ"
/กร๊อบ!
เซนเซย์เอียงคอ ในระดับ 70องศามอง องศามันเกินปกติที่มนุษย์จะเอียงคอได้รึเปล่านะ!!??
ช็อคไปนิดนึงพอได้ยินแบบนั้น เขาจับไหล่อีกฝ่ายก่อนจะถามด้วยความใจเย็น
“ เจ็บไหมครับ ให้ผมหักกลับให้ไหม ”
แต่ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าหักแล้วจะกลับเป็นคนไหม ยังไงเรย์โกะคนนี้ก็ตัวปลอมแน่นอน
เขาเบนตัวเอียงเล็กน้อยก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาทักข้อความส่งหาเรย์โกะเซนเซย์
[ ตัวปลอมคุณอยู่กับผม ที่xxx ]
พร้อมกับสถานที่ในโรงเรียนไป
/เสียงข้อความมือถือดัง
/อ่านข้อความ ตัวปลอมของคุณอยู่กับผม ที่ xxx
/อ่านชื่อผู้ส่ง เฮบิชิมะเซนเซย์
/ตอบกลับไปว่า หนนี้อำอะไรอีกคะเซนเซย์???
....
+
ตัดมาที่เรย์โกะตัวปลอม----
"ช่วยทำให้....คอที่หัก กลับมาต่อเหมือนเดิมได้มั้ยคะ?
เอ่ยถามด้วยรอยยิ้มกว้าง เอียงคอสงสัยในระดับ 90 องศา....
“ .. ”
“ ขอถ่ายถามรุ่นพี่ที่โรงพยาบาลก่อนนะครับ ”
โกหกน่ะ แต่พอแบบนั้นซาโตชิเอียงคอมองเรย์โกะที่คอหัก
หรือว่า..
เราใช้ตัวปลอมเป็นกรณีศึกษาดีนะ
แต่ถ้าหักแล้วหักแย่กว่าเดิมอีกทำไงดีนะ(…..)
/ว่าแต่เซนเซย์ดูไม่มีปฏิกิริยากับประกาศเมื่อเช้าเลยแฮะ
/รอยยิ้มดั่งเตือนว่าเดินดีๆนะคะเด็กๆ เดี๋ยวจะโดนผีหักคอ...แบบคุณครูนี่งัยยย
/หยิบมือถือขึ้นมาถ่าย ✨
/ยิ้มเหอๆให้ถ่ายแถมยังคอร่องแร่งๆไปด้วย---
“สวัสดีค่ะ เซนเซย์…?”
เพราะว่าอีกฝ่ายเป็นผู้ที่ดูแลเธอตอนอยู่ชมรมว่ายน้ำมาแต่ไหนแต่ไรเลยทักทายซักหน่อย แต่ทำไมถึงดูแปลกจากเดิม
“ช่วงปิดเทอมเป็นยังไงบ้างคะ?”
"......."
เซนเซย์ตรงหน้านั้นดูแปลกๆไปมาก ทั้งๆที่นักเรียนที่เธอคุ้นหน้าดีเพราะอยู่ชมรมที่เธอเป็นที่ปรึกษาทักทายแท้ๆ แต่ทำไมถึงไม่พูดตอบคำถามอะไรเลยนะ...
ทว่าเอียงคอมองพร้อมทั้งรอยยิ้มค้างเช่นนั้นน่าขนลุก หรือว่า...นี่ใช่เซนเซย์จริงๆรึเปล่า...
"ระวัง...นะคะ"
เธอไม่ตอบคำถามเด็กสาว แต่ว่าเอ่ยคำอะไรแปลกๆ เอ ระวังอะไรกัน--
จะว่าน่าเอ็นดูก็น่าเอ็นดูแต่เหทือนจะผิดเวลาไปนะ
“ระวัง… อะไรเหรอคะ”
เธอไม่ละสายตาเลย
สายตามองเด็กน้อยที่แม้ว่าจะไม่มีความกลัวใดๆ แต่รอยยิ้มของเซนเซย์(?)นี้ก็ยังเช่นเดิมไม่มีเติมความน่ากลัวลงไปใดๆเช่นกัน
แต่นั่นก็แปลว่าใบหน้าเซนเซย์นั้นราวกับไม่มีอะไรขยับเหมือนมองคนที่ใบหน้าเป็นภาพเขียนที่ไร้การเคลื่อนไหวกล้ามเนื้อบนใบหน้าใดๆ
มันช่างแปลก..
"ความมืด..ช่างน่ากลัว บันได ช่างน่ากลัว.."
"หากเดินลงบันได จงหาใครเดินด้วยให้ดีๆค่ะ"
+
เธอเริ่มไหวตัวว่าอาจารย์ของเธอไม่ได้ดูเหมือนเสแสร้งแกล้งทำเอาฮาหรือสดใสแบบปกติ
ไม่แน่ใจว่าควรจะถามออกไปมั้ยแต่ว่า..
คนที่คุยด้วยตอนนี้..
”ยามาดะเซนเซย์…?“
เธอพูดออกไป