"บันได....มันช่างน่ากลัว...."
สายตาจับจ้องเซนเซย์ที่ถ้าเป็นตัวจริง เธอก็คุ้นเคยดี แต่ว่านี่....
"หาใครสักคน...เดินขึ้นลงบันได...ไปด้วยกัน..."
"ไม่เช่นนั้น..."
แววตาเบิกกว้าง รอยยิ้มกว้างน่าขนลุกจนกระทั่ง....คอหักเอียงผิดองศสคนดังกร๊อบ!!
"จะตกลงมาคอหักอย่างฉันนี่ค่ะ"
สายตาจับจ้องเซนเซย์ที่ถ้าเป็นตัวจริง เธอก็คุ้นเคยดี แต่ว่านี่....
"หาใครสักคน...เดินขึ้นลงบันได...ไปด้วยกัน..."
"ไม่เช่นนั้น..."
แววตาเบิกกว้าง รอยยิ้มกว้างน่าขนลุกจนกระทั่ง....คอหักเอียงผิดองศสคนดังกร๊อบ!!
"จะตกลงมาคอหักอย่างฉันนี่ค่ะ"
Comments
"อะ...อ่า...เข้าใจแล้วค่ะ..จะพยายามหาคนเดินเป็นเพื่อนนะ..คะ..??"
ระหว่างพูดก็ก้าวถอยหลังไปอีกสร้างระยะห่างจากอีกคนเอาไว้
เรย์โกะตัวจริงอยู่หนาย!! อยู่ไม่ได้แล้ว!!
ส่วนเรย์โกะตัวปลอมนั้น ยิ้มเหอๆๆไปพลาง จ้องหน้าด้วยแววตาแสงสีเหลือง นั่น...เรียกว่าแววตาเหรอ แววตาอะไรเรืองแสง!!
เรย์โกะตัวจริง: นะ นะ นะ นาเอะซังๆๆๆ นั่นๆๆมันๆๆๆอะไรกันคะ!!???
เสียงตกใจดังมาจากข้างหลังไกลๆ บ่งบอกว่าตัวจริงอยู่นี่!!
"เอ๊ะ..???? ทำไมถึงได้มีสองคนล่ะคะ?!?!?"
โดนเล่นเข้าแล้วไงล่ะ!! เธอรีบใช้จังหวะนี้วิ่งเข้าไปกอดเรย์โกะซังตัวจริง｡ﾟ(ﾟ´Д｀ﾟ)ﾟ｡
"ฉันก็อยากรู้ค่ะนาเอะซัง ปกติแล้วมันก็ต้องมีฉันคนเดียวใช่มั้ย เอ๊ะ ต้องใช่อยู่แล้วสิ!!"
พยายามตั้งสติว่าเรื่องเกิดอะไรขึ้น แล้วจะแก้ไขยังไง เมื่อนั้น เธอก็พยายามหยิบมือถือมาเปิดดูเว็บบอร์ดตัวสั่นๆ
"นาเอะซังพอจะรู้อะไรเพิ่มเติมมั้ยคะ???"
"ไม่รู้เลยค่ะ แต่เรย์โกะซังคนนั้นน่ากลัวมากๆ "
นึกย้อนกลับไปฉากที่คอหักก็ทำเอาเธอตัวสั่นได้เลยล่ะ
เหมือนว่าเธอเริ่มจะรู้แล้วว่ากำลังเกิดเหตุการณ์แปลกๆ เด็กๆมีตัวปลอมเดินกันว่อน อา..โรงเรียนนี้เรื่องแบบนี้คงปกติสินะ!?
"ไม่เป็นไรนะคะนาเอะซัง ฉันตัวจริงอยู่ตรงนี้ค่ะ แล้วก็ ไม่ได้น่ากลัวด้วยนะคะ"
เธอยิ้มสดใสเช่นทุกที จับมือเซนเซย์ปลอบให้ใจเย็นลงบ้าง
"ฉันกำลังคิดว่า..เราพอจะมีทางแก้มั้ย..รึเปล่าอยู่นะคะ อืมม"