หน้าตาตกใจกับสิ่งลี้ลับพลันหายไป หลับตาปลอบประโลมโอ๋ๆ แต่ว่า...ตอนนี้ใม่ใช่เวลานี่นา--
"ฉันก็อยากรู้ค่ะนาเอะซัง ปกติแล้วมันก็ต้องมีฉันคนเดียวใช่มั้ย เอ๊ะ ต้องใช่อยู่แล้วสิ!!"
พยายามตั้งสติว่าเรื่องเกิดอะไรขึ้น แล้วจะแก้ไขยังไง เมื่อนั้น เธอก็พยายามหยิบมือถือมาเปิดดูเว็บบอร์ดตัวสั่นๆ
"นาเอะซังพอจะรู้อะไรเพิ่มเติมมั้ยคะ???"
"ฉันก็อยากรู้ค่ะนาเอะซัง ปกติแล้วมันก็ต้องมีฉันคนเดียวใช่มั้ย เอ๊ะ ต้องใช่อยู่แล้วสิ!!"
พยายามตั้งสติว่าเรื่องเกิดอะไรขึ้น แล้วจะแก้ไขยังไง เมื่อนั้น เธอก็พยายามหยิบมือถือมาเปิดดูเว็บบอร์ดตัวสั่นๆ
"นาเอะซังพอจะรู้อะไรเพิ่มเติมมั้ยคะ???"
Comments
"ไม่รู้เลยค่ะ แต่เรย์โกะซังคนนั้นน่ากลัวมากๆ "
นึกย้อนกลับไปฉากที่คอหักก็ทำเอาเธอตัวสั่นได้เลยล่ะ
เหมือนว่าเธอเริ่มจะรู้แล้วว่ากำลังเกิดเหตุการณ์แปลกๆ เด็กๆมีตัวปลอมเดินกันว่อน อา..โรงเรียนนี้เรื่องแบบนี้คงปกติสินะ!?
"ไม่เป็นไรนะคะนาเอะซัง ฉันตัวจริงอยู่ตรงนี้ค่ะ แล้วก็ ไม่ได้น่ากลัวด้วยนะคะ"
เธอยิ้มสดใสเช่นทุกที จับมือเซนเซย์ปลอบให้ใจเย็นลงบ้าง
"ฉันกำลังคิดว่า..เราพอจะมีทางแก้มั้ย..รึเปล่าอยู่นะคะ อืมม"
ที่ไหนได้ล่ะตัวปลอมนี่เอง...แต่เดี๋ยวนะถ้าอย่างนั้นนักเรียนที่เธอทักทายไปใข่ตัวจริงมั้ยนะ!?
รู้สึกใจเย็นลงเมื่อเซนเซย์ตรงหน้าปลอบให้ใจเย็นลง
"อา...ฉันคิดอะไรไม่ออกเลยค่ะ.."
พูดไปคิดภาพตามก็ขนลุกไปหมด เห็นผีก็แย่แล้วยิ่งเห็นเป็นหน้าตัวเองสภาพนั้นนี่ไม่อยากจะคิดเลย!!
จนพอสังเกตเว็บบอร์ดพูดถึงเหตุการณ์นี้มากขึ้นเรื่อยๆ แน่ใจแล้วว่าใม่ใช่เหตุทั่วไป สายตามองพลางเจอกระทั่งทางแก้ในที่สุด
"ถ้าตัวจริง แตะต้องร่างลวงนั้นได้ก็จะหายไป"
"นาเอะซังคะ ฉันคิดว่าฉันหาทางแก้ได้แล้วค่ะ!"
"ขออย่างเดียวนะคะห้ามใช้ฉันเป็นตัวล่อก็พอค่ะ"
พูดดักทางอีกฝ่ายไว้ก่อนถึงจะไม่รู้ว่าอีกคนกำลังคิดอะไรอยู่แต่กันไว้ก่อนเพื่อความสบายใจ?
"ฉันใม่ให้นาเอะซังต้องเจออันตรายหรือเป็นตัวล่อแน่นอนค่ะ!"
"แต่ว่าถึงอย่างนั้น...ฉันเองก็คงไม่กล้าไปเจอกับผีตัวนั้นคนเดียวๆแน่ๆ"
/ความเก่งกล้าพลันมลายหายไปหมด
"นาเอะซัง คือ ช่วยไปเป็นเพื่อนฉันหน่อย จะได้มั้ยคะ?"