"ใช่แล้วค่ะ เซนเซย์จะชอบแวะเข้ามาในวันหยุด เป็นความสุขเล็กๆในวันพักผ่อนยังไงคะ"
เพราะเช่นนั้นถึงได้รู้..ว่าสปาเก็ตตี้ฟิวชั่นเค้กเมล่อนตรงหน้า เป็นการฟิวชั่นที่ออกจะแปลกๆไปหน่อย---
"คุณคิโนะชิตะ....ทานเค้กพร้อมสปาเก็ตตี้เหรอคะ ฮะๆ เอ แปลกดีจัง"
"ครั้งต่อไป ลองทานแยกอย่างละคำดูมั้ยคะ?"
บางทีเด็กน้อยคนนี้อาจจะกำลังลองอะไรใหม่ๆอยู่ก็ได้ ไม่กล้าขัดด้วยสิ---
เพราะเช่นนั้นถึงได้รู้..ว่าสปาเก็ตตี้ฟิวชั่นเค้กเมล่อนตรงหน้า เป็นการฟิวชั่นที่ออกจะแปลกๆไปหน่อย---
"คุณคิโนะชิตะ....ทานเค้กพร้อมสปาเก็ตตี้เหรอคะ ฮะๆ เอ แปลกดีจัง"
"ครั้งต่อไป ลองทานแยกอย่างละคำดูมั้ยคะ?"
บางทีเด็กน้อยคนนี้อาจจะกำลังลองอะไรใหม่ๆอยู่ก็ได้ ไม่กล้าขัดด้วยสิ---
Comments
“หนูคง เอ่อ กินไม่ถูกวิธี? ใช่มั้ยคะ?“
เลียบๆ เคียงๆ ถามเสียงเบาหวิว ”ขอโทษค่ะ บางทีหนูก็คิดว่าอีกเดี๋ยวมันก็จะลงไปรวมกันในกระเพาะอยู่ดีน่ะค่ะ…“
"อันที่จริงก็ใช่ค่ะ คุณคิโนะชิตะทานไม่ถูกวิธีนะ"
"อาหารน่ะ ถึงสุดท้ายก็ลงไปรวมกันที่กระเพาะก็จริง แต่ว่าอาหารแต่ละอย่างก็มีรสชาติที่แตกต่างกัน"
เธอพูดกล่าว พลางจับส้อมขึ้นมาม้วนเส้นสปาเก็ตตี้ขึ้นไว้ตรงหน้าตัวเอง
"คุณคิโนะชิตะ เล่นเกมตามเซนเซย์ดูนะคะ ม้วนสปาเก็ตตี้! แล้วเข้าปากตามเลย อั้ม!"
+
“…” นิ่งไปสักพัก “อร่อยดีค่ะ”
ปฏิกิริยาทางสีหน้าดูน้อยนิดแต่ดวงตาสีแดงกะพริบถี่ๆ เธอมักทำแบบนี้เวลามีความสุข
“หนูคิดว่าคนทั่วไปทำแบบนี้เวลารีบๆ ซะอีกค่ะ คือ… หนูคิดว่าอาจารย์เองก็น่าจะมีธุระเลย เอ่อ รีบกินนิดหน่อย…”
คำสารภาพที่แท้จริงตามมาทีหลัง
"ไม่หรอกค่ะคุณคิโนะชิตะ ก่อนอื่นเลย เซนเซย์ไม่ได้มีธุระอะไรค่ะ ขอบคุณที่เป็นห่วงนะคะ"
เธอยิ้ม ความเอ็นดูในใจต่อสิ่งที่เด็กน้อยพูดเธอจึงวางช้อนส้อมชั่วครู่
"สำหรับเซนเซย์ ถ้าหากเวลารีบๆแล้ว อาหารก็จะเป็นอีกอย่างที่กะทักรัดกว่านี้มาก"
+
"ค่อยๆกินเพื่อชิมอาหารทีละอย่าง เป็นความสนุกอย่างหนึ่งค่ะ"
"คุณคิโนะชิตะ ไม่ต้องรีบสักนิดเลยนะคะ ค่อยๆทานจะดีกว่าเนอะ!" ยิ้ม