"แต่ว่าถ้าหากเป็นเวลาที่อยากพัก เช่นที่เรานั่งคาเฟ่กันอยู่เวลานี้"
"ค่อยๆกินเพื่อชิมอาหารทีละอย่าง เป็นความสนุกอย่างหนึ่งค่ะ"
"คุณคิโนะชิตะ ไม่ต้องรีบสักนิดเลยนะคะ ค่อยๆทานจะดีกว่าเนอะ!" ยิ้ม
"ค่อยๆกินเพื่อชิมอาหารทีละอย่าง เป็นความสนุกอย่างหนึ่งค่ะ"
"คุณคิโนะชิตะ ไม่ต้องรีบสักนิดเลยนะคะ ค่อยๆทานจะดีกว่าเนอะ!" ยิ้ม
Comments
“หนูไม่เคยทานอาหารเต็มโต๊ะขนาดนี้มาก่อนเลยค่ะ“ ไรระพูดตามที่นึก
”ตอนล้างจานคงลำบากน่าดูนะคะ“
"อันที่จริง ทานอาหารในปริมาณที่พอเหมาะ ก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ดีแล้วค่ะ"
"เซนเซย์เองคิดว่าล้างจานก็สนุกดีนะคะ ฮะๆ แต่ว่านั่นสิเนอะ ให้เยอะมากๆก็คงจะลำบากน่าดู"
เธอพูดพลางหัวเราะนิดๆหน่อยๆ
ไรระรวบช้อนส้อมลง พูด ’ขอบคุณสำหรับอาหาร‘ เบาๆ
“หนูอิ่มแล้วค่ะ” เธอมองอาหารที่เหลือบนโต๊ะ เหลือบมองอาจารย์ฝั่งตรงข้าม รู้สึกผิดแสดงออกทางน้ำเสียง “ขอโทษนะคะที่กินได้นิดเดียว อาจารย์กินต่อไหวรึเปล่าคะ…”
"อิ่มแล้วเหรอคะ ไม่เป็นไรนะ เซนเซย์เองทานได้เรื่อยๆเลย"
เธอกล่าวพูดพลางทานอาหารไปด้วยเรื่อยๆ ถึงอย่างนั้นแล้วจนกระทั่งอาหารบนโต๊ะเหลือน้อยลงเต็มที
"แล้ว..คุณคิโนะชิตะ ยังมีงานต้องทำต่อรึเปล่าคะ? วันนี้"
เธอมองอาจารย์ตรงหน้ากินอาหารบนโต๊ะ รู้สึกอัศจรรย์ใจกับปริมาณที่อีกฝ่ายกินเข้าไป
“อาจารย์ทานเยอะแต่ว่ารูปร่างสมส่วนดีมากเลยนะคะ”
ความคิดเห็นอย่างใสซื่อที่ติดคำวิจารณ์เชิงศิลปะเข้าไปด้วยนิดหน่อย
เธอพยักหน้ายิ้ม พลางใช้กระดาษค่อยๆเช็ดมุมปาก แต่ทำไมความคิดเห็นใสซื่อเช่นนั้นทำเอาเธอยิ้มแห้งได้ขนาดนั้นกันนะ---
"เซนเซย์ไม่ได้ทานขนาดนี้บ่อยๆเหมือนกันค่ะ อันที่จริงทานเยอะ แต่ก็ต้องออกกำลังกายเผาผลาญเยอะเหมือนกัน"
"แต่อย่าไปบอกใครเชียวนะคะว่าเซนเซย์ก็มีน้ำหนักขึ้นบ้างแน่ะ!"
เธอพูดติดตลกไปบ้างให้บรรยากาศขำขันนิดๆหน่อยๆ