#KMI_เปิดโรล | แยกรูท
04.04.2015 [17:00PM ย่านอิเอะ]
ใบเมนูแนะนำของร้านวาโนะซาเอดะแปะเด่นอยู่ในร้านและตามช่องทางโซเชียล
หากมาตั้งแต่เช้าก็คงจะมีขนมวางเรียงรายให้เลือกสรรแต่กลับกันในยามเย็นเป็นเพียงเวลาเดียวที่ยูซุระจะสามารถอยู่ช่วยจัดแจงอะไรต่าง ๆ ได้
ร้านที่ใกล้ปิดเคียงกับจำนวนคนที่น้อยลง แต่ถึงแบบนั้นก็ยังพอมีของเหลือจำหน่ายอยู่ประมาณนึง
(+)
04.04.2015 [17:00PM ย่านอิเอะ]
ใบเมนูแนะนำของร้านวาโนะซาเอดะแปะเด่นอยู่ในร้านและตามช่องทางโซเชียล
หากมาตั้งแต่เช้าก็คงจะมีขนมวางเรียงรายให้เลือกสรรแต่กลับกันในยามเย็นเป็นเพียงเวลาเดียวที่ยูซุระจะสามารถอยู่ช่วยจัดแจงอะไรต่าง ๆ ได้
ร้านที่ใกล้ปิดเคียงกับจำนวนคนที่น้อยลง แต่ถึงแบบนั้นก็ยังพอมีของเหลือจำหน่ายอยู่ประมาณนึง
(+)
Comments
เสียงกริ่งดังกระทบตอนเปิดประตูดังขึ้น กลีบซากุระปลิดปลิวเข้ามาในร้านต้อนรับการมาเยือน เด็กหนุ่มในชุดนักเรียนมัธยมปลายก้าวเท้าเข้าไปในร้านอย่างไม่เร่งรีบ แม้ว่าเวลานี้จะจวนเจียนใกล้ปิดร้านเต็มที
“ยูซุระจัง” เจ้าเมฆขาวมือโบกมือทักทายพร้อมกับเดินเข้าไปหาเด็กสาวที่อยู่ด้านหลังเคาท์เตอร์
(+)
เสียงกริ่งดังก้องคลอมากับสายลมที่พัดพากลีบซากุระและกลิ่นละมุนของฤดูใบไม้ผลิเข้ามา ชุดนักเรียนและบุคคลแสนคุ้นตาทำให้รอยยิ้มยังคงประดับไว้ดั่งเคย
ไม่เพียงแค่อีกฝ่ายที่เดินเข้ามาฝีก้าวหล่อนเองก็ย่นระยะเข้าหาอีกคนโดยการเดินอ้อมจากเคาน์เตอร์ในทันใดเช่นกัน
"ดีใจจังที่อุนไคคุงแวะมา"
(+)
เพราะปกติแล้วอีกฝ่ายดูจะไม่ใช่คนที่ชอบทานของหวาน
"อยากรับเป็นอันไหนบอกได้เลยนะ เดี๋ยวฉันแถมพิเศษให้เลยล่ะ!"
ดวงตาฟ้าใสเหลือบมองซ้ายที ขวาที
แขนกอดอกแนบ ใบหน้าครุ่นคิด
ดูท่าทางเคร่งเครียด ราวกำลังตัดสินใจเรื่องยิ่งใหญ่ในชีวิตของหนุ่มน้อย ทั้งที่ความจริงแล้วแค่กำลังตัดสินใจว่าจะซื้อขนมชิ้นไหนกลับไปดีนะ
(+)
“ยูซุระจัง”
“งั้นผมเอาทั้งหมดที่เหลืออยู่”
“อย่างละชิ้นเลยแล้วกัน”
เสียงกริ่งประตูดัง เจ้าของผมสามสีเดินดุ่มๆมองซ้ายมองขวาก่อนจะสบตากับคนคุ้นตา
“ อาว! ยูซูระจัง! ร้านเธอเองหรอเนี่ย ”
ว่าแล้วอามิก็ยิ้มแป้นพอรู้ว่าคือร้านของคนคุ้นเคย เพราะการเดินกลับบ้านปกติที่อามิจะเดินถเหลถไหลเข้าร้านขนม ไม่คิดว่าจะเจิคนน่ารักคนคุ้นหน้าแบบนี้
ก็คงไม่แปลกที่อามิจังจะไม่รู้ว่าแท้จริงแล้วขนมที่มักห่อส่งไปที่บ้านเธอก็คือขนมจากร้านวาโนะซาเอดะเอง...
ยูซุระพลันหลุดหัวเราะออกมาอย่างง่ายดายโดยไม่ถือสาและเอ็นดูอีกคนเสียมากกว่า
(+)
"แล้วเข้ามาแบบนี้อามิจังอยากกินอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า? ลองเนริคิริรูปใบซากุระดูมั้ยฉันให้ชิมได้นะ"
เอ่ยพร้อมกวักมือเรียกจากหลังเคาน์เตอร์แล้วจึงพูดประโยคท้ายด้วยเสียงกระซิบกระซาบพลางยิบตาให้หนึ่งข้างด้วยรอยยิ้ม
“ ว่าแล้วทำไมถึงได้เดินเข้ามาในร้านำด้อย่าง งงๆ เพราะขนมกลิ่นหอมมากเลยละ ”
อามิยิ้มแป้นก่อนจะสังเหตุเห็นว่าอีกฝ่ายเชิงส่งซิก นั้นอดไม่ได้ที่อามิจะ..เดินตามอย่างง่านดายและเดินดุ๊กดิ๊กๆไปหามองตาเป็นประกาย
” ถ้ายูซาระเป็นคนแนะนำ ละก็! ต้องอย่อยมากแน่ๆ! “
มุมปากคลี่ยิ้มพริ้มเพราสุภาพออกมาก่อนขยับตัวไปจัดแจงหยิบจานและเรียงเนริคิริรูปใบซากุระวางจนตัดกับจานสีดำเข้มจึงเคียงมีดไว้พอดิบพอดี
"พูดแบบนี้ก็แอบเขินนะเนี่ย ขอบคุณนะเธอน่ารักแบบนี้เสมอเลย"
(+)
"ปกติอามิจังชอบดื่มชาไหมเดี๋ยวฉันเสิร์ฟให้สนใจหรือเปล่า?"
เพราะมัวแต่เดินหลบหนีเหล่าสาวกสาวและ...สิ่งเหนือธรรมชาติ พอออกจากเขตนอกโรงเรียนก็ถูกเกาะติดทันทีเพราะแบบนั้นกว่าจะหลบออกมาก็พลาดเวลาไปซื้อขนมร้านประจำซะได้
พอถึงหน้าร้านสีหน้าเย็นก็ดูจะผิดหวังหน่อยๆ แต่เห็นว่าร้านยังไม่ปิดทำการจึงเดินเข้าไปถามคนเฝ้าร้านด้วยความคาดหวัง
“ขอโทษนะ...ขนม...”
เรียวปากโค้งมนรับส่งแก่ลูกค้าในยามเย็น คงกล่าวได้ว่าเป็นโชคดีของอีกฝ่ายที่ขนมยังเหลืออยู่และโชคดีของหล่อนเองเช่นกันที่ยังมีคนแวะเวียนเข้ามาในร้านวากาชิแห่งนี้
"ยังมีเหลืออยู่ประมาณนึงเลยค่ะ"
"สนใจรับกลับบ้านไปทานหน่อยไหมคะ ฉันยินดีแถมให้พิเศษเลยนะคะ"
ยูซุระกล่าวออกมาพร้อมประโยคตอนท้ายที่แกมน้ำเสียงติดเล่นติดหยอกไป
“รบกวนด้วย...”
คิดพ้องกับสายตาที่มองไปรอบๆร้าน ปากพลางถามพูดไปด้วย
“ขนมที่นี้ใครเป็นคนทำ...?” สายตาเรียบนิ่งเหมือนคิสตัสสีเทาหันมาสบตารอรับคำตอบจากหญิงสาวผมสีอ่อน
แถมอีกฝ่ายเองก็ยังเป็นลูกค้าอีกคนที่มาอุดหนุนร้านเราไม่ใช่คนไม่ดีหรอกมุมปากยังคงยิ้มรับท่าทีเฉยเมยนั้นไว้ราวเด็ก ๆ
คิ้วเลิกขึ้นเมื่อถูกถามดวงตาพริ้มเพราเริ่มกระพริบตามจังหวะการพูดที่ไล่เรียงทีละอย่างให้คนฟังโดยไม่รีบร้อน
"ขนมทั้งหมดพวกนี้โดยหลักแล้วจะเป็นคุณป้าของฉันที่คิดค่ะ"
(+)
ซึ่งนั่นก็รวมถึงหล่อนเองด้วยในบางหน
"แต่เวลาขายจริงนั้นจะร่วมกันทำกับคนงานจำนวนนึงโดยผ่านการกำกับของคุณป้าฉันอีกทีนึง ดังนั้นแล้วสามารถมั่นใจเรื่องคุณภาพและรสชาติได้ทุกชิ้นแน่นอนเลยค่ะ"
“นี่ก็เป็นเวลาจวนมืดแถมร้านเองก็ใกล้ปิดแล้ว ตามจริงฉันนึกว่าจะไม่มีใครผ่านเข้าร้านมานอกจากคนที่สั่งขนมไว้ก่อนแล้วล่ะค่ะ”
(+)
“ฉันดีใจนะคะที่คุณเข้ามาถามหาว่ายังมีขนมเหลืออยู่ไหม?”
"เพราะถ้าพวกมันยังเหลืออยู่ก็ต้องถูกทิ้ง มันน่าเสียดายน่ะค่ะ"
ยูซุระพูดพร้อมกลั้วหัวเราะร่าออกมาก่อนเดินอ้อมจากเคาน์เตอร์แล้วยื่นเนริคิริส่งให้คนสูงกว่า
“ลองทานก่อนได้นะคะ”
“เป็นเมนูเฉพาะสำหรับช่วงฤดูใบไม้ผลิเลยค่ะ ส่วนอื่น ๆ ลองดูในใบเมนูก่อนได้นะคะ”
เดินมารับของที่ร้านตามพิกัด เพราะขนมน่ารักน่ากินเลยหลวมตัวสั่ง Box set มา 1 กล่อง โชคดีที่ร้านอยู่ในย่านอิเอะซึ่งไม่ไกลจากบ้านมากนัก เลยใช้เวลาไม่นานก็ถึง
"มารับของที่สั่งครับ"
เธอฟังคำกล่าวจากอีกฝ่ายพลันมุมปากก็คลี่ยิ้มสุภาพพริ้มเพราออกมา
"ได้เลยค่ะ ขอเวลาสักครู่นะคะ" ร่างเล็กที่ยืนหลังเคาน์เตอร์ขยับตัวดูกระดาษที่จดรายชื่อออเดอร์ต่าง ๆ ไว้ก่อนจะไล่เรียงสายตากวาดมองดูพร้อมปลายนิ้วที่ไล่ตามแต่ละบรรทัด+
"ใช่เนริคิริ Spring Season Boxset 1 กล่องออเดอร์ของคุณฟูมิโกะไหมคะ?"
ยามช้อนดวงตากลับขึ้นมาสู่ระดับเดิมน้ำเสียงพริ้มส่งถามออกไปเพื่อทวนชื่อและรายการที่สั่งซื้อตามลำดับ
"ขอบคุณครับ เห็นว่ายังมีขนมเหลืออยู่ พอมีแนะนำเพิ่มมั้ยครับ?" ไหนๆ สั่งมาแล้ว ลองอะไรหลากหลายหน่อยก็น่าจะดี
ปรายตาจดจ้องมันพลางถอนหายใจออกมาหน่อย ๆ
แต่เมื่อเสียงกริ่งจากการเปิดประตูร้านดังขึ้นมุมปากก็ยิ้มพร้อมกล่าวทักทาย
"ยินดีต้อนรับค่ะ"
(A - เป็นลูกค้าที่มารับออเดอร์ที่สั่งไว้ฟีล pick up
B - หลงเข้ามาแบบงง ๆ เพราะหน้าร้านมีดอกไม้เยอะดูสวยดี(?)
C - เข้ามาเพื่อซื้อขนมเป็นหลัก)
>A เลือกมารับขนม
คาสึมะเปิดเข้ามาในบรรยากาศร้านขนมญี่ปุ่นที่ไม่คุ้นเคย มีเสียงต้อนรับอย่างสดใสจากพนังงาน
”เอ่อ.. สวัสดีครับ“ ก้มหัวทักทาย
”มารับขนมที่โทรมาสั่งไว้เมื่อเช้า..“
”ชื่ออิบุกิครับ“ ร้านนี้เป็นร้านที่แม่ของเขาทานประจำ ปกติแล้วคุณแม่จะมาซื้อด้วยตัวเอง แต่นี่เป็นครั้งแรกที่คาสึมะถูกวานให้มารับ
"ของคุณน้าอิบุกิ อ๊ะ!? งั้นคุณก็น่าจะเป็นลูกชายของคุณน้าสินะคะ" ดวงตาเบิกขึ้นพร้อมเลิกคิ้วอิริยาบถบนใบหน้าแสดงความแปลกใจเล็กน้อย
"งั้นเดี๋ยวรอสักครู่ก่อนนะคะ"
แต่กระนั้นเสียงพริ้มก็ยังกล่าวตอบพลางพยักหน้าเข้าใจ
(+)
พลันก็เดินสับฝีเท้าเข้าไปดูกล่องขนมที่จัดเรียงไว้มือก็หยิบยกมันออกมาจัดแจงห่อผ้า เวลาผ่านไปไม่นานนักเจ้าหล่อนจึงวนกลับมาหยุดฝีเท้าอยู่ด้านหน้าอีกฝ่ายอีกครั้ง
"ขอทวนรายการเป็น เนริคิริ Spring Season Boxset 1 กล่องนะคะ" เรียวมือสองข้างที่ยื่นประคองออกไปหาคนสูงกว่าด้วยรอยยิ้มร่า
(+)
ไม่รอให้ถูกสงสัยก็รีบเฉลยออกมาด้วยวิสัยปกติ
"ส่วนนี่คาสเทลล่า ฉันแถมให้ค่ะ!"
ระหว่างพนักงานสาวกำลังจัดเตรียมขนมที่สั่งไว้ให้ คาสึมะก็กวาดสายตามองรอบๆร้าน มีขนมญี่ปุ่นมากมายเรียงรายไว้ ซึ่งส่วนใหญ่แล้วเขาไม่ค่อยจะรู้จักเท่าไหร่
“นี่อะไรเนี่ย..” เขาไล่ดูขนมแต่ละชนิดพลางอ่านชื่อไปด้วย
ก่อนเสียงฝีเท้าจะมาหยุดลงข้างๆ คาสึมะรับขนมที่สั่งเตรียมไว้
+
ซามูรุเดินสำรวจเมืองจนสะดุดตากับร้านเล็ก ๆ ที่ประดับด้วยดอกไม้สดใส เขาก้าวเข้าไปอย่างสนใจ มองรอบ ๆ แล้วหันไปถามอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้ม
“ร้านนี้ขายอะไรเหรอครับ?”
"ฉันดีใจที่คุณสนใจพวกมันนะคะ"
ดวงตาประกายสวยหยีลงจนแทบปิดจากความดีใจจริง ๆ
ก็เพราะพวกมันก็สวยและทำให้ผู้คนที่ผ่านไปผ่านมาอารมณ์ดีเสมอนี่นา ซ้ำแล้วพวกมันยังเป็นของรักของหวงของคุณแม่เธออีกด้วย
(+)
"ถึงจะเย็นแล้วแต่ยังพอมีขนมเหลืออยู่บางส่วนสนใจลองรับไปทานดูมั้ยคะ?"
น้ำเสียงแจ่มกระจ่างเอ่ยชวน ว่าแล้วก็ผายมือไปยังตู้กระจกที่มีขนมจำนวนน้อยนึงวางเรียงรายอยู่อย่างไม่รีบร้อน
"ช่วยแนะนำขนมที่เด็กผู้หญิงชอบหน่อยได้ไหมครับ?"
"อืม ฉันคิดว่าถ้าเป็นเด็กผู้หญิงแล้วน่าจะชอบอะไรที่ดูน่ารักละเอียดอ่อนและพิถีพิถัน หากเป็นเนริคิริที่แสดงออกถึงความประณีตและมีเรื่องราวต่าง ๆ ก็น่าจะเหมาะนะคะ"
ว่าแล้วจึงยื่นใบเมนูให้ดูรายละเอียดเกี่ยวกับตัวเนริคิริแต่ละชิ้นในฤดูกาลนี้ให้เข้าใจรวมทั้งยังอธิบายถึงรสชาติแต่ละชิ้นโดยไม่คิดเร่งร้อน
(+)
>B หลงเข้ามาแบบงงๆ
เห็นดอกไม้ประดับหน้าร้านเลยเข้าใจผิดคิดว่าเป็นร้านดอกไม้
พอเห็นว่าไม่ใช่อย่างที่เธอคิดเลยชะงักไปครู่นึง
“ ไม่ได้…ขายดอกไม้หรอกเหรอคะ”
เสียงกลั้วหัวเราะหลุดออกมาเมื่อได้ฟังคำถามดังนั้น ขยับใบหน้าส่ายกราย ๆ
"จริง ๆ วาโนะซาเอดะเป็นร้านขนมวากาชิค่ะ แต่เพราะปลูกดอกไม้ไว้เยอะเลยเข้าใจผิดสินะคะ"
ถ้าไม่ใช่คนที่สนใจวากาชิบางทีก็ไม่ค่อยรู้จักร้านนี้เสียเท่าไหร่
(+)
"แต่ไหน ๆ ก็มาแล้วคุณริริกะอยากลองทานอะไรเป็นพิเศษไหม เดี๋ยวฉันแอบแถมให้ได้นะคะ"
กล่าวแล้วพลางหยิบใบเมนูประจำฤดูกาลให้ดูเสริมไปด้วย
หัวเราะกลบเกลื่นเบาๆ ว่าแต่ริริกะนี่ใครกัน หมายถึงเธอเหรอ🥸???
บางทีเพื่อนร่วมห้องอาจจะจำชื่อเธอไม่ได้ แต่ก็ไม่อยากให้อีกคนขายหน้าเลยตามน้ำไป
“พอจะแนะนำได้มั้ยคะ เมนูที่คนชอบกินกัน”
"เนริคิริ หรือจะเป็นโยคังของทางร้านที่มีการตกแต่งด้วยวุ้นใสรสซากุระดองเองก็ถือว่าเป็นเมนูที่กำลังนิยมไม่น้อยเลยค่ะ"
ระหว่างที่ยิ้มรับเพื่อนร่วมห้องราวกับสติที่พึงมีหายไปชั่วครู่จนดวงตาเบิกกว้างขึ้นเพราะเมื่อลองทบทวนดูอีกครั้ง
(+)