"อย่างนั้นเอง.. ฉันเสียใจเรื่องคุณตาด้วยนะจ๊ะ" เทรุผินหน้าลงนิดหนึ่งประกอบถ้อยคำแสดงความเสียใจーจากถ้อยคำที่อีกฝ่ายพูดถึงผู้ล่วงลับ เขาอนุมานเอาว่าคงเป็นความสูญเสียที่ควรค่าแก่คำแสดงความเสียใจ
"ฉันไม่เคยเจอสองกลีบอย่างนี้มาก่อนเลยละーสองกลีบที่ไม่ใช่เพราะถูกแมลงแทะน่ะจ้ะ" ระหว่างที่พูดไป ก็ยกโคลเวอร์ในมือขึ้นส่องดูกับแสงอาทิตย์ด้านบน ".. ซากุระดะคุงว่ามันใช้แทนสี่กลีบได้ไหมจ๊ะ?"
"ฉันไม่เคยเจอสองกลีบอย่างนี้มาก่อนเลยละーสองกลีบที่ไม่ใช่เพราะถูกแมลงแทะน่ะจ้ะ" ระหว่างที่พูดไป ก็ยกโคลเวอร์ในมือขึ้นส่องดูกับแสงอาทิตย์ด้านบน ".. ซากุระดะคุงว่ามันใช้แทนสี่กลีบได้ไหมจ๊ะ?"
Comments
"งั้นเหรอครับ.." เขยิบตัวพร้อมกับเงยหน้าขึ้นดูใบโคลเวอร์สองกลีบที่อีกฝ่ายส่องกับแสงแดด
"สำหรับผมไม่ว่าจะเป็นหนึ่งกลีบ สองกลีบ หรือสามกลีบก็ดีเหมือนกันหมดเลยล่ะครับ บางทีการที่ใบโคลเวอร์เหล่านี้อยู่รวมกันหลายต้นก็อาจจะเพราะแต่ละต้นคอยเติมเต็มส่วนที่ขาดหายของกันและกันอยู่ก็ได้.."
"ฉันชอบความคิดนี้นะーเพราะว่าอยู่ด้วยกันเยอะ ก็เลยช่วยเติมเต็มกันได้.." แล้วมือข้างนั้นจึงลดลงมา พาดไว้เหนือเข่า
มืออีกข้างหนึ่งลดลงเช่นกัน ลงไปยังพุ่มโคลเวอร์อีกครั้ง คราวนี้เขาเด็ดเอาโคลเวอร์สามกลีบขึ้นมาจากหมู่มวลเจ้าใบเล็กๆ สีเขียวทั้งหมด
+
"ผมเองก็คงจะเป็นโคลเวอร์สักต้นนึงเหมือนกันครับ.. ที่ถูกรายล้อมไปด้วยเพื่อนๆมากมาย"
"แล้วคุณอายานามิล่ะครับ? ตอนนี้ชีวิตลงตัวดีรึเปล่า?" พูดถามกลับตามประสาคนทำธุรกิจการค้าเหมือนกัน
ระหว่างที่พูดไป ผ้าเช็ดหน้าก็ถูกดึงขึ้นมา เจ้าโคลเวอร์สองต้นถูกแนบลงระหว่างผืนผ้าสองทบ น้ำหนักค่อยๆ รั้งมันลงไปให้เรียบสนิทดี
"ส่วนที่น่าสนใจที่สุดของการทำร้านคงเป็นการคุยกับลูกค้านี่ละ สำหรับฉันน่ะนะ.. ยิ่งเป็นเด็กๆ จากโรงเรียนแล้ว ยิ่งชวนให้รู้สึกเหมือนอายุน้อยลงเยอะเชียวจ้ะ"
"ผมเองก็ดีใจนะครับที่ได้คุยกับลูกค้าหลากหลาย ตอนนี้เลยเริ่มจะเข้าใจคุณตาขึ้นมาเยอะมากเลยล่ะครับ" นั่งคุยไปสายตาก็มองอีกฝ่ายที่กำลังเห็บโคลเวอร์สองต้นนั้นไว้ในผ้าเช็ดหน้าอย่างดี
"จะนำกลับไปด้วยสินะครับ?"