#KMI_Obon #KMI_เปิดโรล
[นอกลานอเนกประสงค์ | หัวค่ำ-ดึกดื่น ตลอดช่วงเทศกาล | แยกรูท]
สำหรับคนพลัดถิ่นอย่างเขาแล้ว ไม่มีสุสานที่ต้องเคารพ
สำหรับคนที่ห้วงคะนึงล่องไปไกลกว่าผืนทะเลอย่างเขาแล้ว ไม่มีดวงวิญญาณที่เฝ้ารอให้ปรากฏตัว
เขาเองนี่ละ ที่เป็นผีไร้ป้ายวิญญาณーสองขาร่อนเร่ไปเรื่อย ปล่อยสายตาให้จรไป โดยที่ไม่รู้ว่ากำลังคาดหวังอะไรเช่นกัน
[นอกลานอเนกประสงค์ | หัวค่ำ-ดึกดื่น ตลอดช่วงเทศกาล | แยกรูท]
สำหรับคนพลัดถิ่นอย่างเขาแล้ว ไม่มีสุสานที่ต้องเคารพ
สำหรับคนที่ห้วงคะนึงล่องไปไกลกว่าผืนทะเลอย่างเขาแล้ว ไม่มีดวงวิญญาณที่เฝ้ารอให้ปรากฏตัว
เขาเองนี่ละ ที่เป็นผีไร้ป้ายวิญญาณーสองขาร่อนเร่ไปเรื่อย ปล่อยสายตาให้จรไป โดยที่ไม่รู้ว่ากำลังคาดหวังอะไรเช่นกัน
Comments
เตาะแตะ
ไม่มีจุดหมายปลายทาง เพื่อนที่เคยมาด้วยกันก็แยกกันไปก่อนหน้านี้แล้ว มีแต่ตัวเธอที่มาเดินเล่นเสมือนคุณผีเร่ร่อน
เดินผ่านร้านค้า
เดินผ่านผู้คนที่ไม่รู้จัก
และคงจะเหม่อมองพื้นฟ้านานไปเสียหน่อย และชนเข้าที่หลังใครสักคนจนได้
「อะーขอโทษนะคะ」
แต่เมื่อมองหน้าดูดีๆ ก็ー「....เทรุซัง ??!!」
"..!" เขาอุทานออกมาสั้นๆ ตอนที่รู้สึกถึงแรงชนข้างหลัง ความคิดเรื่องว่าจะไปทำอะไรต่อถึงกับหลุดออกจากหัวไปวูบหนึ่ง
สายตายังไม่ทันมองเห็นที่มาของโมเมนตัม แต่เป็นหูที่ทันได้ยินเสียงคุ้นๆ ก่อน "ーเอ๊ะ เคียวจังนี่นา?"
เขากะพริบตาหนึ่งปริบ สองปริบ มองเด็กสาว กวาดสายตาจากบนลงล่างー
".. ชุดวันนี้น่ารักจังเลยจ้ะ ❤"
และออกปากชมไปแบบไม่ต้องคิดเยอะเลย
「ผมก็คิดว่าชุดนี้น่ารักเหมือนกัน !」
ว่าแล้วก็ถึงคราวเธอจ้องมองไปที่อีกคนบ้าง
ーทั้งเสื้อผ้าหน้าผมนับได้เลยว่าอยู่ในระดับที่เหนือกว่าคำว่าดูดีอย่างแน่นอน คงจะชำนาญเรื่องการแต่งตัวน่าดู
「วันนี้เทรุซังเองก็สวยมากนะ !」✨
ไม่ได้ชมแค่ชุดแต่ชมทุกอย่างในตัวอีกคนเลยล่ะ
(+)
เอียงคอถามด้วยความสงสัย แต่เป็นถึงท่านคิตสึเนะก็มาเดินเล่นได้เหมือนกันสินะ ! ...จะนับเป็นวันพักผ่อนในโลกอีกฝั่งด้วยรึเปล่านะ ?
หากมองผ่านไปยังจุดที่มีผู้คนบางเบา นั่นคงไม่ยากที่จะพบเจ้าของร้านลูมิแยร์ผู้ดื้อรั้นเรื่องเงินทองในชุดยูกาตะที่กำลังตั้งใจจัดเครื่องประดับให้คู่ซี้ของเธอ
ทันทีที่เจ้าสุนัขสังเกตเห็นเขา หางฟูๆของมันก็ตบพื้นไปมาอย่างตื่นเต้น ดุ๊กดิ๊กจนทำเจ้าของต้องเอ่ยปรามเบาๆมันจึงยอมนิ่งแล้วหันไปส่งสายตาทักทายอยู่ห่างๆแทน โดยไม่สนว่าเป้าสายตาของมันจะรู้ตัวมั้ยด้วยซ้ำ
เทรุหลุดขำออกมานิดหนึ่ง ข้อนิ้วชี้ข้างถนัดกดลงบนริมฝีปากกลั้นยิ้มขณะที่สองขาก้าวเข้าไปใกล้ขึ้นเรื่อยๆ
+
"ーและจิฮิโระคุงด้วย เป็นยังไงกันบ้างจ๊ะ?" แล้วสองเท้าก็หยุดยืนแปะใกล้เจ้าหมา เขาหันไปหยีตายิ้มให้จิฮิโระคุงด้วยในระหว่างนั้น
ส่วนหญิงสาว เมื่อได้ยินคนเรียก แม้จะไม่ได้ดังมากแต่ก็ทำเอาเจ้าของชื่อหยุดบ่นสุนัขของตนแล้วรีบหันมามองซ้ายขวารอบๆตัวเองสีหน้าเหลอหลา ไม่แน่ใจนักว่าที่ตนได้ยินนั้นแค่หูแว่วไปเองรึเปล่า
+
หากว่าทอดสายตาไปเรื่อย ก็คงจะได้จะเห็นเด็กสาวที่สวมหน้ากากจิ้งจอกอยู่ไกลออกไป
แต่แล้วอย่างไรเล่า ในงานเทศกาลนี้ก็มีคนสวมหน้ากากที่ซื้อจากร้านรวงทั่วไป
ถ้าไม่ติดว่า ทุกครั้งที่เลื่อนสายตาไปทางอื่น ก็จะยังเห็นเด็กสาวคนเดิม
เพียงแต่จะรู้สึกเหมือนว่าเธอคนนั้น
ใกล้เข้ามา
ใกล้ขึ้น
ใกล้-
"จ๊ะเอ๊" น้ำเสียงขี้เล่น
จนมาอยู่ข้างหน้าคุณ อย่างกับวิญญาณพลุ่บโผล่ได้
เดชะบุญที่ผมเผ้าและชุดนอกเหนือจากหน้ากากจิ้งจอกนั้นเพียงพอให้จดจำว่าเจ้าหน้ากากที่ผลุบๆ โผล่ๆ อยู่แตกต่างจากหน้ากากอื่นรอบตัว
หันไปทางซ้ายーหน้ากากเดิม
ทางซ้ายอีกหน่อยーยังคงเป็นหน้ากากเดิม
ーหรือถ้าพูดให้ถูก เส้นผมเดิม เส้นด้ายเดิม
อย่างกับเกมตีตัวตุ่นที่เจ้าตัวตุ่นมีแต่จะผลุบเข้ามาใกล้เรื่อยๆ คิ้วเขาเลิกขึ้นเมื่อถูกประชิดตัวในที่สุด
+
มือข้างถนัดยกขึ้นแตะบนริมฝีปากตนเป็นอารามประหลาดใจ เขาก้มหน้าลงนิดหนึ่ง หลิ่วตามองสีของเรือนผมที่คุ้นตาอยู่ไม่น้อย เสียงที่เคยได้ยินมาก่อน และเลือกวางบทบาทของคู่สนทนาไว้กับหน้ากากชิ้นนั้นแทน