"คุยเสร็จแล้วละจ้ะ อ้อーนี่ อากิระ น้องชายฉันเอง" เขายืนยันคำเดิม ศีรษะพยักไปทางคนที่ยืนอยู่ด้านข้าง
แล้วคนที่ถูกดันออกจากบทสนทนาจึงพยักหน้าลง เนื้อเสียงเรียบกริบไร้วี่แววอารมณ์กล่าวแนะนำตัวเช่นกัน "อายานามิ อากิระ ยินดีที่ได้รู้จักครับ"
"ผมจะออกไปรอใกล้ๆ ถ้าคุณมีเรื่องส่วนตัวที่ต้องคุย" ถึงจะว่าอย่างนั้นก็ไม่ได้มีทีท่าจะก้าวออกไปจากที่เดิมสักนิด เขายืนรอที่ตรงนั้น ... เหมือนสุนัขสักตัวหนึ่ง
แล้วคนที่ถูกดันออกจากบทสนทนาจึงพยักหน้าลง เนื้อเสียงเรียบกริบไร้วี่แววอารมณ์กล่าวแนะนำตัวเช่นกัน "อายานามิ อากิระ ยินดีที่ได้รู้จักครับ"
"ผมจะออกไปรอใกล้ๆ ถ้าคุณมีเรื่องส่วนตัวที่ต้องคุย" ถึงจะว่าอย่างนั้นก็ไม่ได้มีทีท่าจะก้าวออกไปจากที่เดิมสักนิด เขายืนรอที่ตรงนั้น ... เหมือนสุนัขสักตัวหนึ่ง
Comments
แต่ก่อนจะเหม่อลอยไปไกล ไรระก็รีบพาตัวเองกลับเข้าเรื่อง การมีอยู่ของบุคคลที่สามดูไม่ได้สร้างความอึดอัดใจให้เธอเท่าไหร่
”คือ อายานามิซัง…หนูหมายถึง เอ่อ คุณเจ้าของร้าน“ เปลี่ยนคำเรียกทันทีหลังนึกได้ว่าที่นี่ไม่ได้มีอายานามิคนเดียว
”ช่วยเพิ่มกะทำงานให้หนูอีกได้มั้ยคะ…หรือจะให้ทำควบสองกะวันเดียวกันก็ได้ค่ะ”
"ถ้าถามว่าได้ไหม มันก็ได้หรอกจ้ะ.. แต่งานจะไม่หนักไปใช่ไหมจ๊ะ?" เขาถามไปพลางนึกถึงกฎหมายเรื่องการจ้างงานเยาวชนーอย่างน้อยก็เท่าที่ตนมีความรู้ และดูจะไม่ติดปัญหาอะไร
"ช่วงนี้วาดภาพเยอะกว่าปกติรึจ๊ะ? ถ้างานจะไม่กระทบการเรียนละก็.." คำพูดคำจาติดจะเหมือนบุพการีตอนที่บุตรหลานขอขึ้นค่าขนมอย่างไรอย่างนั้น
ไรระพูดหน้าตาเฉย ดูลำบากใจเรื่องขอเพิ่มกะทำงานมากกว่าเรื่องปัญหาความขัดสนส่วนตัวเสียอีก
”เดือนนี้จ่ายค่าห้องกับค่าแก๊สไปแล้วเลยไม่มีปัญหา แต่เดือนหน้าคงไม่ไหว หนูเลยว่าจะทำงานเพิ่มอีกหน่อย“
เธอรีบพูดเหมือนกลัวโดนดุ “หนูจะไม่ซื้อสีกับแคนวาสเพิ่มแล้วด้วยค่ะ”
สีหน้าเขาเปลี่ยนไปรวดเร็วอย่างกับน้ำในแก้วที่พู่กันเปรอะสีจุ่มลงไป ทีแรกเลิกคิ้วข้างหนึ่ง เปลี่ยนเป็นสองข้าง สูงกว่าเดิม แล้วถึงกดลงมา มุ่นเข้าหากัน สีหน้าเหมือนกับว่าเพิ่งฟังบทละครแอบเสิร์ดที่ชวนให้ติดค้างในใจสักเรื่อง
+
มือยังยกค้างไว้อย่างเดิม แต่ปลายนิ้วงอลงเล็กน้อย โค้งเข้าหาอุ้งมือ
"ส่วนเรื่องที่สอง.. ฉันไม่รู้ค่าห้อง ค่าแก๊สที่ต้องจ่ายแต่ละเดือน แต่ถ้ารวมค่าอาหาร ค่ากินอยู่อย่างอื่นด้วยแล้ว.. มันฟังดูไม่ใช่ภาระที่เด็กมัธยมปลายควรต้องรับผิดชอบ..?"
ไม่ใช่ญาติ พ่อ แม่ แต่เป็นแค่ ‘ผู้ปกครอง’
ไรระนิ่งคิดถึงเรื่องเดือนหน้า เดือนหน้าหน้า แล้วก็สรุปเอาเองด้วยน้ำเสียงเหมือนเป็นเรื่องเล็กเสียเหลือเกิน
”แต่เดือนก่อนหนูก็หาค่าห้องเองนะคะ เงินที่ส่งมาลดลงไปเยอะเลย หนูว่าเขาเองก็คงทำงานเหนื่อย เอ่อ ถ้าหนูทำงานเพิ่มขึ้นน่าจะช่วยแบ่งเบาไปได้สักนิด…?“