"เรื่องแรก..ー เดือนนี้กับเดือนหน้า แล้วเดือนต่อจากนั้นล่ะจ๊ะー ไม่สิ ผู้ปกครองไม่ได้อยู่ด้วยรึจ๊ะ"
มือยังยกค้างไว้อย่างเดิม แต่ปลายนิ้วงอลงเล็กน้อย โค้งเข้าหาอุ้งมือ
"ส่วนเรื่องที่สอง.. ฉันไม่รู้ค่าห้อง ค่าแก๊สที่ต้องจ่ายแต่ละเดือน แต่ถ้ารวมค่าอาหาร ค่ากินอยู่อย่างอื่นด้วยแล้ว.. มันฟังดูไม่ใช่ภาระที่เด็กมัธยมปลายควรต้องรับผิดชอบ..?"
มือยังยกค้างไว้อย่างเดิม แต่ปลายนิ้วงอลงเล็กน้อย โค้งเข้าหาอุ้งมือ
"ส่วนเรื่องที่สอง.. ฉันไม่รู้ค่าห้อง ค่าแก๊สที่ต้องจ่ายแต่ละเดือน แต่ถ้ารวมค่าอาหาร ค่ากินอยู่อย่างอื่นด้วยแล้ว.. มันฟังดูไม่ใช่ภาระที่เด็กมัธยมปลายควรต้องรับผิดชอบ..?"
Comments
ไม่ใช่ญาติ พ่อ แม่ แต่เป็นแค่ ‘ผู้ปกครอง’
ไรระนิ่งคิดถึงเรื่องเดือนหน้า เดือนหน้าหน้า แล้วก็สรุปเอาเองด้วยน้ำเสียงเหมือนเป็นเรื่องเล็กเสียเหลือเกิน
”แต่เดือนก่อนหนูก็หาค่าห้องเองนะคะ เงินที่ส่งมาลดลงไปเยอะเลย หนูว่าเขาเองก็คงทำงานเหนื่อย เอ่อ ถ้าหนูทำงานเพิ่มขึ้นน่าจะช่วยแบ่งเบาไปได้สักนิด…?“
"ปัญหาไม่ใช่เรื่องว่าทำได้หรือไม่ได้เสียหน่อยนี่จ๊ะ แต่เธอไม่ควรต้องทำเรื่องนี้แต่แรก.." เขากวาดมือไปด้านข้าง เหมือนกำลังตั้งใจจะอธิบายถึงมุมมองตนーแล้วก็หยุด คล้ายกับนึกขึ้นได้ว่าไม่ใช่เรื่องที่ควรถกเถียง
+
"ประมวลกฎหมายแพ่ง มาตราที่ 820" เขากระซิบพอให้ผู้เป็นพี่ได้ยิน ".. การอุปการะเลี้ยงดูเด็กเป็นหน้าที่ของผู้ปกครองทางกฎหมาย ไม่ใช่ของพี่"
+
ส่วนคนเป็นพี่? เขาทำเหมือนไม่ได้ยินถ้อยคำทั้งหมดก่อนหน้านั้น
".. แต่ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไป สิ่งที่ไรระจังทำในแต่ละวันก็จะมีแค่เรื่องเรียนกับการทำงานหาค่าใช้จ่ายไม่ใช่รึจ๊ะ?"
“…”
ไรระเงียบลงอีกเพราะไม่รู้เจตนาอีกฝ่าย กอดกระเป๋าแน่นอีกด้วยท่าทางสับสนนิดหน่อย“หรือหนูไม่ควรขอเพิ่มกะทำงาน…รึเปล่าคะ? ขอโทษนะคะ“
เธอคิดอะไรกว้างไกลกว่านั้นไม่ออก แค่สัมผัสได้ว่าเจ้าของร้านดูไม่เห็นด้วยเอาเสียเลย
หางเสียงแผ่วลง เขามักใช้เวลานานกับหัวข้อละเอียดอ่อนอย่างนี้ และเหมือนคนข้างๆ จะรู้ข้อเท็จจริงนี้ดี ก็เพราะว่าน้ำเสียงราบเรียบนั้นพูดต่อขึ้นมาแทน
".. ผมไม่มีเจตนาจะล่วงเกินเรื่องส่วนตัว แต่พี่ของผมดูเหมือนจะคิดว่าภาระพวกนี้ควรเป็นของผู้ปกครองของคุณมากกว่า"
+