ดวงตาคู่นั้นปิดพริ้มเป็นเส้นโค้ง มุมปากยกขึ้น ตรงกันข้ามกับของอีกคนหนึ่งที่บิดลงอย่างเห็นได้ชัด
เขาเขม่นมองเหมือนคาดโทษก่อนจะหันกลับไป
"ฉันอนุมานเอาว่าเธอคงพอใจกับชีวิตที่ผ่านมาดีอยู่แล้ว.. ถ้าไม่นับเรื่องเงินที่ต้องหามาใช้จ่ายเอง?"
เสียงเขาอ่อนลงเล็กน้อย
"ถ้า 'คุณอา' ที่ว่าไม่กลับมา ยังมีสถาบันที่รับเธอไปดูแลแทนได้.. อาจมีอิสระบางอย่างที่หายไป แต่เธอจะไม่ต้องห่วงเรื่องค่าใช้จ่าย"
เขาเขม่นมองเหมือนคาดโทษก่อนจะหันกลับไป
"ฉันอนุมานเอาว่าเธอคงพอใจกับชีวิตที่ผ่านมาดีอยู่แล้ว.. ถ้าไม่นับเรื่องเงินที่ต้องหามาใช้จ่ายเอง?"
เสียงเขาอ่อนลงเล็กน้อย
"ถ้า 'คุณอา' ที่ว่าไม่กลับมา ยังมีสถาบันที่รับเธอไปดูแลแทนได้.. อาจมีอิสระบางอย่างที่หายไป แต่เธอจะไม่ต้องห่วงเรื่องค่าใช้จ่าย"
Comments
“‘ถ้าไม่กลับมา’ …หมายความว่ายังไงคะ?”
อาจเป็นครั้งแรกที่ไรระกังวลเรื่องอื่นนอกจากเรื่องงาน คุณอาคนนั้นเป็นใครก็ไม่รู้ แต่พอนึกภาพว่าจะไม่มีจดหมายส่งมาอีกแล้วก็รู้สึกมวนท้อง
สีขาวกับสีดำตรงหน้าเลือนผสมเข้าหากันเป็นสีเทา เธอกะพริบตาไล่ความขุ่นมัว แล้วก้อนเมฆสีครึ้มก็หยดลงมาเป็นฝนอาบแก้ม
เทรุชะงักไปーครู่สั้นๆーแล้วรีบกระวีกระวาดหาผ้าเช็ดหน้าจากในตัว ไม่มี
"ฉันขอโทษนะจ๊ะ ไม่ควรพูดอะไรใจร้ายอย่างนั้นเลย แต่.. ฉันอดคิดไม่ได้ ว่าคุณอาที่ว่านี้มีบทบาทในชีวิตของไรระจังขนาดไหน และจะมีไปถึงเมื่อไหร่กันแน่"
เขาก้าวเข้าไปใกล้ขึ้น ใกล้พอที่จะวางมือข้างถนัดลงบนไหล่ของเด็กสาว
+
คำปลอบประโลมจากฝ่ามือเขาเป็นแค่สัมผัสครึ่งๆ กลางๆ เมื่อรวมเข้ากับถ้อยคำที่ไม่ใคร่จะมอบความหวังให้เท่าไรนัก
“บางทีถ้าหนูจำอะไรได้ก็คงดีกว่านี้…“ ไรระพักสูดจมูกฟืด เธอดูใจเย็นเป็นปกติแต่แค่มีน้ำตารื้นขอบตาแดงก่ำ
”ถ้าหนูไปจากที่นี่แล้วเขากลับมาหาหนูไม่เจอล่ะคะ“
ริมฝีปากที่ก่อนหน้านี้สะกดประมวลกฎหมายให้เขาฟังยังปิดสนิท ศีรษะเอียงไปด้านข้างเล็กน้อย แทนคำถามว่าแล้วคนเป็นพี่อยากทำอะไรต่อ
"ถ้าอย่างนั้น.. ถ้าไรระจังอยู่ที่เดิมคงดีที่สุดสินะ?" สายตาของเทรุดึงกลับมาที่เดิมーที่พนักงานพาร์ทไทม์ของร้านซึ่งได้ทำความรู้จักกันก็แค่ไม่กี่เดือน
+
"ถ้าฉันจัดการเรื่องค่าเช่าห้องให้ทั้งหมด ไรระจังจะรู้สึกลำบากใจหรือเปล่า?ー"
แต่พูดยังไม่ทันขาดคำ เขาหยุดที่ตรงนั้น สายตาลากไปด้านข้าง นึกถึงเรื่องความเหมาะสมหลายต่อหลายอย่างーผู้ใหญ่กับเด็กที่ไม่เกี่ยวพันทางสายเลือด รู้จักกันก็แค่ไม่นานเท่าไร คำสัญญาปากเปล่า อำนาจที่ต่างกันมากโข
หนนี้ เทรุเงียบไปนาน