".. ถ้าให้พูดตามตรงแล้ว ฉันไม่เชื่อใจให้เขาดูแลเธอ"
คำปลอบประโลมจากฝ่ามือเขาเป็นแค่สัมผัสครึ่งๆ กลางๆ เมื่อรวมเข้ากับถ้อยคำที่ไม่ใคร่จะมอบความหวังให้เท่าไรนัก
คำปลอบประโลมจากฝ่ามือเขาเป็นแค่สัมผัสครึ่งๆ กลางๆ เมื่อรวมเข้ากับถ้อยคำที่ไม่ใคร่จะมอบความหวังให้เท่าไรนัก
Comments
“บางทีถ้าหนูจำอะไรได้ก็คงดีกว่านี้…“ ไรระพักสูดจมูกฟืด เธอดูใจเย็นเป็นปกติแต่แค่มีน้ำตารื้นขอบตาแดงก่ำ
”ถ้าหนูไปจากที่นี่แล้วเขากลับมาหาหนูไม่เจอล่ะคะ“
ริมฝีปากที่ก่อนหน้านี้สะกดประมวลกฎหมายให้เขาฟังยังปิดสนิท ศีรษะเอียงไปด้านข้างเล็กน้อย แทนคำถามว่าแล้วคนเป็นพี่อยากทำอะไรต่อ
"ถ้าอย่างนั้น.. ถ้าไรระจังอยู่ที่เดิมคงดีที่สุดสินะ?" สายตาของเทรุดึงกลับมาที่เดิมーที่พนักงานพาร์ทไทม์ของร้านซึ่งได้ทำความรู้จักกันก็แค่ไม่กี่เดือน
+
"ถ้าฉันจัดการเรื่องค่าเช่าห้องให้ทั้งหมด ไรระจังจะรู้สึกลำบากใจหรือเปล่า?ー"
แต่พูดยังไม่ทันขาดคำ เขาหยุดที่ตรงนั้น สายตาลากไปด้านข้าง นึกถึงเรื่องความเหมาะสมหลายต่อหลายอย่างーผู้ใหญ่กับเด็กที่ไม่เกี่ยวพันทางสายเลือด รู้จักกันก็แค่ไม่นานเท่าไร คำสัญญาปากเปล่า อำนาจที่ต่างกันมากโข
หนนี้ เทรุเงียบไปนาน
ไรระกะพริบตา แขนเสื้อเปียกซับหัวตาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่นัยน์ตากลมแดงจะมองสบตาอย่างไม่เข้าใจ
“หนูทำงานแลกกับเงินนะคะ อายานามิซัง“
เธอแค่พูดไปตามที่คิดในใจ แต่กลับฟังดูเป็นประโยคย้ำเตือนสถานะกลายๆ
"ถ้าคุณเทรุได้สิทธิเดียวกับที่ผู้ปกครองของคุณในตอนนี้มีล่ะครับ?"
ーเหมือนกับรู้ว่าบทสนทนานี้คงไปไม่ถึงไหน อากิระแทรกขึ้นมา ขาสองข้างไม่ได้ย้ายไปจากจุดเดิม เพียงแต่ออกความเห็นขึ้นมาง่ายๆ เมื่อความเงียบโรยตัวลง
+
"และคุณเทรุจะเสียภาษีน้อยลงในฐานะคนที่ออกเงินเลี้ยงดูคุณーจนกว่าคุณจะทำงานเต็มตัวในฐานะผู้ใหญ่ หรือคุณอาของคุณกลับมาดูแลคุณเองนั่นละครับ นี่คือสิ่งที่คุณเทรุจะได้รับ"
ถึงตรงนี้ เทรุหันกลับไปมองอายานามิคนน้อง คิ้วมุ่นเข้าหากัน
+