โถ่ น่าสงสารชะมัดเลย…
อันจิยื่นมือไปตบไหล่เบาๆ พลางถอนหายใจ และยิ้มบางๆให้
“กำลังจะไปซื้อเหมือนกันล่ะ ไปซื้อด้วยกันไหมครับ?”
อันจิยื่นมือไปตบไหล่เบาๆ พลางถอนหายใจ และยิ้มบางๆให้
“กำลังจะไปซื้อเหมือนกันล่ะ ไปซื้อด้วยกันไหมครับ?”
Comments
“ ได้นะครับ ”
“ แต่รอบนี้ควรซื้อแบบโคนรึเปล่านะ… ”
เหมือนจะเป็นการบ่นพึมพำกับตัวเอง เพราะความเสียดายเมื่อครู่ยังคงอยู่
สักพักก็หันกลับไปทางที่ร้านไอติมตั้งอยู่ ชี้นิ้วเป็นการบอกอีกคนเชิงว่าไปกันเถอะ
อันจิพูดยิ้มขำๆจากที่ได้ยิน ไม่ได้คิดอะไรมาก เริ่มเดินไปพร้อมๆกัน
“แต่โคนก็อร่อยจริงๆนั่นแหละ…“
—เดินจนมาถึงร้านไอติม อันจิก็เริ่มสั่ง
”ผมขอรสนมครับ—แล้วก็?”
อันจิหันมาทางคุณ เหมือนกำลังบอกด้วยสายตาว่าสั่งเร็ว!
มองคู่สนทนาสลับกับคุณเจ้าของร้าน ใบหน้าแต่งแต้มรอยยิ้มที่ยังคงแฝงความเสียดาย
เหมือนคนตักไอติมจะยังคุ้นหน้าเขาอยู่ด้วย ก็เพิ่งแวะมาเองนี่นะ
“ ของผมเอาเป็น… ใส่ถ้วยก็แล้วกันครับ ”
สุดท้ายก็เปลี่ยนใจไม่เลือกแบบโคนแล้ว
เครื่องแบบนี้ในละแวกนี้ก็เดาว่าโรวเรียนเดียวกันไว้ก่อน
“ผม นากามูระ อันจิ ครับ”
“คุณล่ะ?”
เขายิ้มให้จางๆ ก่อนจะยื่นมือไปรับไอติมรสนมที่เขาสั่งไว้มา
“ มัตสึโอกะ ยูเมโตะครับ ”
ว่าพร้อมพยักหน้าเบา ๆ
“ ยินดีที่ได้รู้จักครับ นากามูระซัง ”
ค่อย ๆ ขยับตัวหลบคนที่ต่อแถวรอซื้อไอติมเพราะก็ได้ส่วนของตัวเองแล้ว สายตาเหลือบมองหาที่นั่ง
ใจก็อยากถามอยู่หรอกว่าเรียนอยู่แถวนี้เหรอ? แต่ก็ยังไม่ได้พูดออกไป
“คุณมัตสึโอกะ สินะครับ”
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ”
อันจิยิ้มให้ พลางมองไปทางกลับบ้าน ตัวเขาตั้งใจว่ามาซื้อแล้วจะกลับล่ะ
“เรียนที่คูเมอิใช่ไหมครับ? อยู่ปีไหนครับเนี่ย?“