“เดี๋ยวก็หกอีกหรอก”
อันจิพูดยิ้มขำๆจากที่ได้ยิน ไม่ได้คิดอะไรมาก เริ่มเดินไปพร้อมๆกัน
“แต่โคนก็อร่อยจริงๆนั่นแหละ…“
—เดินจนมาถึงร้านไอติม อันจิก็เริ่มสั่ง
”ผมขอรสนมครับ—แล้วก็?”
อันจิหันมาทางคุณ เหมือนกำลังบอกด้วยสายตาว่าสั่งเร็ว!
อันจิพูดยิ้มขำๆจากที่ได้ยิน ไม่ได้คิดอะไรมาก เริ่มเดินไปพร้อมๆกัน
“แต่โคนก็อร่อยจริงๆนั่นแหละ…“
—เดินจนมาถึงร้านไอติม อันจิก็เริ่มสั่ง
”ผมขอรสนมครับ—แล้วก็?”
อันจิหันมาทางคุณ เหมือนกำลังบอกด้วยสายตาว่าสั่งเร็ว!
Comments
มองคู่สนทนาสลับกับคุณเจ้าของร้าน ใบหน้าแต่งแต้มรอยยิ้มที่ยังคงแฝงความเสียดาย
เหมือนคนตักไอติมจะยังคุ้นหน้าเขาอยู่ด้วย ก็เพิ่งแวะมาเองนี่นะ
“ ของผมเอาเป็น… ใส่ถ้วยก็แล้วกันครับ ”
สุดท้ายก็เปลี่ยนใจไม่เลือกแบบโคนแล้ว
เครื่องแบบนี้ในละแวกนี้ก็เดาว่าโรวเรียนเดียวกันไว้ก่อน
“ผม นากามูระ อันจิ ครับ”
“คุณล่ะ?”
เขายิ้มให้จางๆ ก่อนจะยื่นมือไปรับไอติมรสนมที่เขาสั่งไว้มา
“ มัตสึโอกะ ยูเมโตะครับ ”
ว่าพร้อมพยักหน้าเบา ๆ
“ ยินดีที่ได้รู้จักครับ นากามูระซัง ”
ค่อย ๆ ขยับตัวหลบคนที่ต่อแถวรอซื้อไอติมเพราะก็ได้ส่วนของตัวเองแล้ว สายตาเหลือบมองหาที่นั่ง
ใจก็อยากถามอยู่หรอกว่าเรียนอยู่แถวนี้เหรอ? แต่ก็ยังไม่ได้พูดออกไป
“คุณมัตสึโอกะ สินะครับ”
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ”
อันจิยิ้มให้ พลางมองไปทางกลับบ้าน ตัวเขาตั้งใจว่ามาซื้อแล้วจะกลับล่ะ
“เรียนที่คูเมอิใช่ไหมครับ? อยู่ปีไหนครับเนี่ย?“
“ ใช่ครับ อยู่ปี 3 น่ะ ”
รอยยิ้มบางแต่งแต้มใบหน้าในขณะที่กล่าว
“ นากามูระซังล่ะครับ? ”
อันจิตบไหล่อีกฝ่ายเบาๆเชิงหยอกล้อด้วยรอยยิ้ม
”ฮะๆ งั้นก็ไว้เจอกันที่โรงเรียนนะครับ คุณมัตสึโอกะ“
เขาเริ่มเดินไปทางที่ตัวเองจากมา พลางโบกมือให้ยูเมโตะ
…แปะ
ทำลูกไอศกรีมหล่น
“อุ…”