#ESRA_Starlit
สวมชุดมาเข้าร่วมงาน แต่เพราะเต้นรำไม่เก่งจึงเลือกยืนหลบมุมเงียบๆมองคนอื่นแทน
สวมชุดมาเข้าร่วมงาน แต่เพราะเต้นรำไม่เก่งจึงเลือกยืนหลบมุมเงียบๆมองคนอื่นแทน
Comments
"ไม่เต้นรำหรือคะ?"
น้ำเสียงเย็นเนิบนาบถามพร้อมยื่นแก้วให้
“พี่ก็รู้ว่าเกรดวิชาเต้นรำของเราแย่ขนาดไหน คงไม่มีใครอยากถูกเราเหยียบเท้าหรอก”
“พี่หญิงเล่า ไม่ออกไปเต้นรำหรือ”
"ฉันไม่ค่อยสนใจงานเต้นรำเท่าไหร่" ถ้าเป็นการประลองดาบก็ว่าไปอย่าง
"แต่พอเธอพูดแบบนั้น ฉันก็อยากเต้นด้วยสักเพลงนะ"
เธอย่อมรู้ว่าคำพูดของภัทรไม่ใช่เรื่องจริงจัง แต่โทนที่ลดทอนด้อยความสามารถตนเองเธอกลับติดใจไม่ชอบนัก
กลาดีสวางแก้วคืนบนถาดทั้งที่ยังจิบพร่องไปไม่เท่าไหร่ ก่อนจะยื่นมือไปตรงหน้าอีกคน
"พอจะให้เกียรติเต้นรำกับหม่อนฉันได้มั้ยเพคะ"
คำชวนทำให้ภัทรอดแปลกใจไม่ได้ เขาได้แต่มองมือที่ยื่นมา พลันความประหม่าก็กัดกินตนจนเริ่มลนลาน
“พี่หญิง เรา...“ เขาไม่อยากปฏิเสธ ถึงอย่างนั้นความมั่นใจในการเต้นก็น้อยจนแทบแตะดิน
”ถ้าเผลอเหยียบเท้าเข้า... เราต้องขอโทษด้วยนะ“ มือวางลงบนฝ่ามือของหญิงสาว ตอบรับคำชวนนั้นด้วยความประหม่า
ในห้องนี้เต็มไปด้วยผู้คนมากหน้าหลายตา ทั้งเชื้อพระวงศ์ ผู้มาการกดี ไปจนถึงกระฎุมพีผู้ได้รับโอกาส
ผู้คนเหล่านั้นต่างเดินเกลื่อนปะปนกันไปหมด ความหรูหราแลเรียบง่ายทำให้งานนี้น่าสนใจสำหรับอิโซลด์
จนกระทั่งสายตาสีม่วงสะดุดเข้ากับชายผู้หนึ่ง สหายผู้ที่ทำให้เธออารมณ์ดีได้ตลอดเพราะความหวาดกลัวของเขา
“อ้าว ท่านชายมายืนหลบมุมอะไรอยู่ตรงนี้ล่ะคะ?”
เธอเดินเข้าไปหาเขา
เมื่อถูกทัก ภัทรหันไปมองตามเสียงเรียกนั้นก่อนที่สายตาจะดูมีประกายขึ้นมาเล็กน้อย
”อิโซล์ด“ เขาทักทายอีกฝ่าย ในที่สุดก็เจอเพื่อนสักที
”เราไม่ถนัดเข้างานสังคมน่ะ ยืนอยู่ตรงนี้เราสบายใจกว่า“
”แล้วเธอล่ะ?“
เสียงหัวเราะดังก้องอยู่ในลำคอ ในขณะที่รอยยิ้มปรากฏอยู่บนใบหน้า
“ฉัน? ก็แค่ต้องการหาที่สงบยืนพักเสียหน่อยน่ะ”
หยิบพัดขนนกสีขาวทองขึ้นมากาง สะบัดเข้าออกให้เกิดลมโชยเบาๆ
“วันนี้มีผู้คนมากหน้าหลายตาปรากฎเด่นหลาเต็มห้องโถงจนฉัน... รู้สึกอึดอัดเสียเต็มประดา”
นั่นไม่ใช่ความรู้สึกทั้งหมดของเธอหรอกนะ แต่...บางอย่างไม่จำเป็นต้องพูดออกมาทั้งหมดก็ได้
“เราก็... ทำตัวไม่ค่อยถูกเวลาอยู่ท่ามกลางคนเยอะๆ”
“เช่นนั้น ไปหาที่เงียบๆสงบๆด้วยกันไหม”