ไปหาข้อมูลเพิ่มมา เพิ่งรู้ว่าคนเขียนคืออาจินต์ ปัญจพรรณ นักเขียนเรื่องมหาลัยเหมืองแร่ นักเขียนเรื่องสั้น บก.ฟ้าเมืองทอง คนคิดสโลแกนโฆษณาดังๆมากมาย
สมัยมหาลัยแกอยากเรียนอักษร แต่ที่บ้านขอให้เรียนวิศวะ ก็ยอมเรียนไปแต่ไม่มีความสุข คิดแต่เรื่องหนังสือกับวารสาร จบออกมาก็พยายามเขียนเรื่องสั้นส่งนสพ. พยายามอยู่หลายปีก็ไม่ผ่าน แต่ไม่ยอมแพ้ ยังทำอยู่เรื่อยๆ จนสุดท้ายบก.มาเห็นและได้ลงงาน
สมัยมหาลัยแกอยากเรียนอักษร แต่ที่บ้านขอให้เรียนวิศวะ ก็ยอมเรียนไปแต่ไม่มีความสุข คิดแต่เรื่องหนังสือกับวารสาร จบออกมาก็พยายามเขียนเรื่องสั้นส่งนสพ. พยายามอยู่หลายปีก็ไม่ผ่าน แต่ไม่ยอมแพ้ ยังทำอยู่เรื่อยๆ จนสุดท้ายบก.มาเห็นและได้ลงงาน
Reposted from
Cat’s box
ไปเจอจากเม้นนึงในทวิต ชอบเอเนอจี้คุณลุง/คุณอานักเขียนท่านนี้มาก แสดงว่าเหล่านักเขียนไส้แห้งแต่ร่ำรวยแพสชั่นกันทุกยุคทุกสมัย 😂🫶
Comments
: https://www.silpa-mag.com/history/article_23123
ทุกคนที่มีชื่อและไม่มีชื่อในวงการ หลายๆคนก็สู้มากเลย สู้แบบไม่ยอมถอย ชอบคุณอาจินต์ตรงที่แกไม่ถอยเลย ตอนนั้นเรื่องสั้นไม่เป็นที่นิยมเท่านิยาย แกก็ตัดสินใจรวมเล่มพิมพ์ขายเอง (สำหรับยุคนั้นก็ถือว่ายาก ต้นทุนสูง) ยังไงก็จะทำ ถ้าไม่รักก็ไม่มีคำอื่นให้เรียกแล้ว