[ 2 Feb | ณ สวนพฤกษศาสตร์ ]
แอชรินนั่งอยู่ใต้ร่มไม้ต้นหนึ่ง มือจรดดินสอวาดบางอย่าง มุมปากเผยยิ้มเล็กน้อยอย่างหาดูได้ยาก ในใจเอ่ยชื่นชมสิ่งที่อยู่ตรงหน้า
ใช่แล้ว เขากำลังวาดพัฟบอลของ[คุณ]อยู่
(+ได้นะคะ🥺)
แอชรินนั่งอยู่ใต้ร่มไม้ต้นหนึ่ง มือจรดดินสอวาดบางอย่าง มุมปากเผยยิ้มเล็กน้อยอย่างหาดูได้ยาก ในใจเอ่ยชื่นชมสิ่งที่อยู่ตรงหน้า
ใช่แล้ว เขากำลังวาดพัฟบอลของ[คุณ]อยู่
(+ได้นะคะ🥺)
Comments
จนกระทั้งเขาได้ยินเสียงพึมพำบางอย่าง
“ ครับ? ” เขาหันไปหาที่มา
เขาจำคุณได้ คนที่สีผมของดอกอะโคไนต์และรอยยิ้มที่โดดเด่น
“เปล่าครับ.. กำลังหาอะไรอยู่หรือเปล่า”
ได้ยินเสียงถอนหายใจก่อนหน้านี้จึงเอ่ยถาม วางแผ่นรองวาดรูปลงข้างกาย เขาวาดมุมหันข้างของอีกฝ่ายที่มีสายลมพัดเส้นผมให้พริ้วตามเบาๆ เป็นเพียงเส้นสเก็ตช์จางๆ
“ เพิ่งจะเข้ามาที่นี่ครั้งแรกเลยครับ.. พอดีผมต้องย้ายของเข้าหอน่ะ ”
เขาเหลือบมองสมุดสเก็ตคลี่ยิ้มจางๆชี้ไปทางสมุดสเก็ต
“ คุณวาดภาพเก่งจังเลยนะครับ นั่นคืออะไรภาพอะไรหรอ? ”
คนถูกชมเกาแก้มเบาๆแก้เก้อ ถามว่าภาพอะไรก็..
“ภาพ..”
ยังไม่ทันได้เอ่ย เจ้าพัฟบอลของเขาก็กระโดดดึ๋งๆมาจากหลังต้นไม้และเอ่ยพูดแทนไปเสียแล้ว
ลูน : “ภาพนายนั่นแหละพ่อหนุ่มหัวม่วง“
“นี่! ลูน!“
“อืม.. เสียมารยาทแล้ว”
รูปร่างคล้ายกระต่ายเด้งไปมา ชั่งเป็นสิ่งที่น่ารักเสียยิ่งกระไร
“ ภาพผมหรอ…แต่ปุกปุยนี้มัน…” เขายกมือปิดปากอดกลั้นไว้
‘ น่ารักจังโว้ยยยยยยยยยยย ’
เขายิ้มทำใจให้สงบ
” ผมขอดูภาพนั้นได้ไหมครับ “
”ลูน..“
“ได้สิ”
หยิบกระดานวาดรูปที่ยังวาดไม่เสร็จดีให้อีกฝ่ายดู
สายตาเหลือบไปเห็นรูมเมทรุ่นพี่ขีดเขียนอะไรบางอย่างอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ พลันนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้พูดคุยกันดีๆกับรุ่นพี่ที่ดูนิ่งเงียบแต่ท่าจะใจดีคนนี้เลยตั้งแต่วันที่ย้ายเข้ามาเมื่อวาน คิดได้ดังนั้นเด็กหนุ่มจึงเข้าไปกล่าวทักทายรุ่นพี่ตรงหน้า
เกรเซียถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น อยากเข้าไปชะเง้อดูเสียเต็มประดา แต่อดใจไว้รอให้เจ้าของภาพเอ่ยปากอนุญาตเสียก่อน
(เอาตัวแสบมาป่วนคูมพี่แล้วค่ะ!)
“สวัสดีเกรเซีย”
หันกระดานรองวาดรูปที่เพิ่งสเก็ตช์ภาพสวนดอกไม้ตรงหน้าเกือบจะเต็มแผ่น
“วาดรูปเล่นน่ะ”
เด็กหนุ่มอึ้งเมื่อได้เห็นภาพตรงหน้า ถ้าให้เขาวาดบ้างคงจะได้เห็นแค่ดอกไม้เหี่ยวๆกับทุ่งหญ้าแห้งๆเพียงเท่านั้น
"รุ่นพี่มาวาดรูปเล่นที่นี่เป็นประจำหรือครับ?" เด็กหนุ่มพยายามชวนคุย
เขาเดินตามหาเจ้าพัฟบอลคู่ใจที่หายหน้าหายตาไปหลังบอกจะไปหยิบของให้
"อะ? โยริเอลอยู่ที่นี้เอง" เขาเอ่ยพร้อมขยับไปหาเจ้าพัฟบอลขนนุ่มฟูสีขาวที่ชอบทำหน้าเหวี่ยงที่ตอนนี้ถือแว่นตาของเขาอยู่
"ส่วนท่านนั้น...? รุ่นพี่สินะครับ"
เขาเอ่ยเมื่อเห็นเข็มผีเสื้อบอกชั้นปี
“ตามหาเจ้านี่อยู่เหรอ”
เขาชี้ๆพัฟบอลตัวกลมที่ทำหน้าดูไม่ค่อยเป็นมิตร แต่ก็ยังดูน่ารักเช่นเดียวกัน
"ขออภัยด้วยขอรับ พัฟบอลของข้าไปรบกวนท่านเสียแล้ว"
"อาแจ็กส์ กูว์รี จากอาณาจักร์แอรริโอเนียขอรับ" เขาเอ่ยก่อนจะค่อยๆเงยหน้าขึ้น โยริเอลส่ายหัวไปมาก่อนจะขยับมาสวมแว่นตาให้เขาก่อนจะปัดๆ จัดทรงผมให้
เขาต่างหากที่เผลอไปรบกวนพัฟบอลของอีกฝ่าย
”คุยแบบกันเองเถอะ“
เพราะไม่ได้อยู่ในพระราชวังหรือพบกันตามงานสังคม ภายในรั้วโรงเรียนเขาก็ไม่ได้อยากมีพิธีรีตองอะไรมากมายนัก
”แอชริน ฟรอสทิส มาลอเรลล์ จากน็อคทิเวลล์เรียกแอชก็พอ“
“ส่วนเจ้านี่ชื่อลูนิลิธ”
"ได้ครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับท่านแอช ลูนิลิธ"
เขาเอ่ยพอให้เป็นกันเองมากขึ้นเล็กน้อยก่อนจะมองสิ่งที่อีกฝ่ายถืออยู่
"ท่านแอชกำลังวาดรูปหรอครับ?"
“เจ้าตัวนี้ โยริเอลงั้นสิ“
ได้ยินอีกฝ่ายเอ่ยเรียกชื่อพัฟบอลตรงหน้าจึงถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
เขากลับด้านกระดานรองวาดรูปให้อีกฝ่ายดูว่าเพิ่งจะวาดพัฟบอลของอีกฝ่ายไป
ว่าด้วยพัฟบอลที่มีนิสัยอ้อล้อใส่ผู้ชายอยู่แล้ว มามี๊โปโกะ เดินออกห่างจากเอฟิเลียน แน่นอนว่าเจ้าของตอนนี้หายไปไหนไม่รู้ ส่วนพัฟบอลของเขากำลังบินมาหา
เพื่อมาแอคท่าให้ชายปริศนาสุดหล่อได้วาดรูปอย่างเต็มคาราเบ้ว
เมื่อหันกลับมาอีกทีเอฟิเลียก็พัฟบอลของตนเองไม่เจอแล้ว ชายหนุ่มร่างสูงเท้าเอวเล็กน้อยเหมือนว่ามันกลายเป็นเรื่องปกติ
“ เอาอีกแล้วนะยัยมามี๊โปโกะ ! ”
“ฮ่ะๆ เจ้านี่น่ารักจริงๆ“
หันซ้ายขวา ดูเหมือนนักเรียนที่อยู่ในความดูแลของเขาจะไม่ได้มาด้วย
เขาวางดินสอลง เอื้อมมือไปจิ้มแก้มเจ้าตัวเล็กเบาๆ
เจ้าพัฟบอลที่เหมือนก้อนหิมะกำลังชมดอกไม้จนไม่ได้สังเกตว่าตนถูกจับจ้องอยู่ แต่พอหันไปสบอีกฝ่ายเข้ามันก็ดูจะกลัวนิดๆ รีบบินหนีไปหาเจ้าของที่อยู่ไม่ไกล
"ลาปี้ มีอะไรหรือ?" หนุ่มในชุดนักเรียนหันไปถามก้อนขนที่ดูลนลาน
ใบหน้าของเขาถูกร่มลูกไม้สีขาวบังไว้จนกระทั่งหันมามอง แอชรินถึงจะได้เห็นใบหน้าชัดๆ ดวงตาสีฟ้าอ่อนมองพิจารณาก่อนจะเดินเข้ามาทัก
"สวัสดี..ท่านทำอะไรอยู่หรือ?"
เขาผงกหัวทักทายอีกคน
“วาดรูปน่ะ.. ขออภัยหากเสียมารยาท“
เขาหันภาพพัฟบอลอีกฝ่ายให้ดู
"ไม่เป็นไรครับ ดูสิลาปี้" เสียงที่แม้จะแผ่วเบาแต่ก็ฟังดูตื่นเต้นกับสิ่งที่ได้เห็น ไม่วายเรียกให้เจ้าก้อนขนได้ดูด้วย
เจ้าก้อนขนพอเห็นก็ดูจะตาเป็นประกายขึ้นมา ท่าทางจะชอบ
"ผม..กระหม่อมเองก็วาดรูปเช่นกัน ท่านวาดเก่งมากเลยพ่ะย่ะค่ะ" สังเกตเห็นสีของเข็มกลัดจึงเปลี่ยนคำเรียกเล็กน้อย แถมยังอยู่ปีเดียวกันอีกแต่ไม่เคยได้คุยกันเลย
“เช่นนั้นหรือ”
เขาดูสนใจที่อีกฝ่ายเองก็วาดภาพเช่นกัน
”ไม่ขนาดนั้นหรอก ขอบคุณ..”
ดีใจที่ได้รับคำชมแต่ก็ควรจะถ่อมตัวไว้เสียหน่อย
“ปกติวาดภาพแบบไหนล่ะ?”
เพราะเรียนมาจนปีสุดท้ายแล้ว จะวาดดอกไม้ในนี้จนครบแล้วก็ไม่แปลก
กลาเซ่กล่าวแบบนั้นก่อนจะขออนุญาตนั่งลงข้างๆกัน แต่ก็เว้นระยะห่างตามสมควร
"แล้วทางพระองค์..ชอบวาดอะไรหรือพ่ะย่ะค่ะ?"
เวียนเน่กำลังดูไซเวียร์วาดภาพ สายตาของพัฟอ้วนเผอิญเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งอยู่ใต้ต้นไม้
นอกจากตัวเอง ไซเวียร์และชายหนุ่มคนนั้น ที่นี่ก็ไม่มีคนอื่นอีก
ด้วยนิสัยที่เป็นมิตร เวียนเน่จึงบินไปหาอีกฝ่าย หยุดอยู่ตรงหน้าเขาและหยิบลูกอมอันเล็กออกมาจากกระเป๋าและยื่นให้
“คุณต้องการมันมั้ย”
พัฟบอลหน้าตาประหลาดบินเข้ามากระซิบกับเจ้าของ ทำเอาซัฟซาหลุดขำพรืดออกมาก่อนเดินเข้าไปทักทายอีกฝ่าย
“อา นี่ท่านสนใจเจ้าแมลงอัปลักษณ์นี่ด้วยรึ ท่านอยากให้ข้าพูดถึงมันหน่อยมั้ยล่ะ”
“อัปลักษณ์รึ? ..“ เขาไม่คิดว่ามันดูเป็นงั้นเลยสักนิด
”เอาสิ ท่านจะกล่าวถึงว่าอย่างไร“
เขาหัวเราะคิกคักในลำคอ มือก็พลางหยิกแก้มเจ้าพัฟบอลเบาๆ โดยที่มันก็ไม่ได้ตอบสนองอะไรเลย
”ยิป-ยิปพูดได้นะ มันแค่ค่อนข้างขี้อาย และคงเป็นสิ่งเดียวในโลกที่มีความอดทนเหลือล้นมากพอจะอยู่ข้างคนนิสัยแย่อย่างตัวข้าแล้วละมั้ง นี่คงเป็นปีสุดท้ายที่จะได้อยู่กับมันแล้วด้วย คงต้องเบาๆเรื่องแกล้งลงแล้วล่ะ“
เป็นการเรียกด้วยความเอ็นดูที่แปลกเสียจริง เขาคิดในใจ
”เป็นผู้ติดตามที่ดีเลยนี่“
พออีกฝ่ายเอ่ยว่าปีสุดท้ายจึงเหลือบมองพัฟบอลของตนที่กำลังนอนหลับอยู่ ใจหายเหมือนกัน แอบพากลับวังด้วยเลยดีมั้ย..
เขาหันไปยิ้มเจ้าเล่ห์ให้อีกคน
”มันต้องมีวิธีพาพวกมันกลับซักทางแหละ“
เขาถึงกับชะงักไปครู่หนึ่งว่าเผลอพูดอะไรออกไปหรือเปล่า
“มันเป็นทรัพย์สินของโรงเรียนจะพากลับได้อย่างไรเล่า”
เหมือนเจอคนที่วาดรูป อิซซ่ารู้สึกดีใจเล็กน้อย เขานั้นอยากจะไปทำความรู้จักด้วย แม้ว่าตัวเองจะไม่ค่อยมั่นใจในตัวเองเท่าไหร่นัก แต่สุดท้ายก็ไปอยู่ดี
"เอ่อ.....วาดอะไรหรอครับ"
”วาดไปเรื่อยน่ะครับ“
”..ดอกไม้ พัฟบอล ผู้คน”
หันกลับมาขีดๆเขียนๆลงบนกระดาษต่อ ภาพล่าสุดเป็นดอกกุหลาบ
เขาพยายามยิ้มอย่างมีมารยาท พร้อมกับนั่งลงข้างๆ และเขาก็พยายามจะไม่กวนอีกฝ่ายเวลาวาด แต่ในขณะเดียวกัน
"วาดสวยจัง"
"ถ้ามีสีให้ลงก็ดีสิ"
”ขอบคุณ..”
“นั่นสิ แต่ผมไม่ได้หยิบมาด้วย”
ตั้งใจแค่ว่าอยากมาสเก็ตช์ภาพเล่นๆ แต่ถ้าได้ลงสีด้วยก็คงดี
เหมยลี่ตะได้เป็นนางแบบเหยอ!
ไม่ทันไรเจ้าก้อนแสบก็ลอยไปหาชายหนุ่มก่อนจะแอคท่าใส่อย่างมั่นอกมั่นใจทันที
ส่วนเจ้านายก็มองตามห่างๆงงๆ เลยเดินตามไปดู ก่อนจะชะเง้อมองภาพที่อีกฝ่ายวาด
"...เก่งนะครับเนี่ย"
เสียงทุ้มลึกกล่าวออกมา
เขาเหลือบมองคุณที่เอ่ยทัก
“ไม่ขนาดนั้นหรอก..” เขาเกาแก้มแก้เก้อ
“จัดของเสร็จแล้วเหรอ?”
เห็นหลายๆคนยังงุ่นกับการจัดห้องขนย้ายของ จึงถามดู
เขากล่าวก่อนจะไปนั่งข้างๆ เพราะเหมือนพัฟบอลของเขาจะเป็นนางแบบอีกนานเลยล่ะ
"ท่านล่ะ? สบายดีรึเปล่าครับช่วงปิดเทอม?"
“กำลังทำอะไรอยู่เหรอคะ?”
แคทเธอรีนเดินเข้ามาทักทาย หลังเห็นชายหนุ่มก้ม ๆ เงย ๆ สลับกันไประหว่างกระดาษกับพวกเธออยู่สักพักหนึ่ง
“..วาดรูปน่ะ“
บนกระดาษมีเส้นสเก็ตช์พัฟบอลตัวกลมของอีกฝ่ายที่ยังไม่ได้เก็บดีเทลอะไรมากนัก
หญิงสาวละสายตามองลงยังกระดาษของอีกฝ่าย เห็นร่องรอยขีดเขียนจากฝีมือของเขาแล้วก็เดาได้ไม่ยากนัก
“พัฟบอลสินะคะ เมย์ซี่เหรอ?”
เจ้าของชื่อบินเข้ามาเกาะหลังแคทเธอรีนเมื่อได้ยินชื่อของตน มือจิ๋วชี้เข้าหาตนเองด้วยสีหน้าสงสัย
มองดูพัฟบอลที่ชี้นิ้วเข้าหาตัวด้วยท่าทางน่ารักก็รู้สึกเอ็นดู
ระหว่างนั้นพัฟบอลของเขา ‘ลูน’ ก็กระโดดดึ๋งๆออกมาจากพุ่มไม้ มองจ้องเมย์ซี่ที่น่ารักด้วยอีกคน
แคทเธอรีนหันมองสมาชิกใหม่ ดูเหมือนเจ้าตัวเล็กของอีกฝ่ายก็จะสนใจในตัวเมย์ซี่ไม่ต่างกัน นั่นทำให้หญิงสาวหลุดขำออกมาเบา ๆ
”คุณอยากวาดเธอต่อหรือเปล่า? เรายังอยู่ที่นี่ได้อีกพักหนึ่ง เผื่อพวกเขาจะได้ทำความรู้จักกันด้วย“
“ลูนิลิธ เจ้าลูน“
เขาเอื้อมมือไปบีบแก้มพัฟบอลของตัวเองเบาๆ เห็นน่ารักหน่อยไม่ได้เลย
“ได้เหรอ? สนใจครับ”
ดวงตาฉายแววประกายเล็กน้อย