เฮทตี้หลุดยิ้มน้อย ๆ เมื่อเห็นคาร์โลลูบท้องประกอบคำพูด
“เราเข้าใจมาก ๆ เรื่องท้องว่างเป็นเรื่องใหญ่”
ก่อนจะให้มิสเบลไปหาอาหาร เธอหันกลับมาถามเขาก่อน
“คาร์โลแพ้อะไรไหม? มีอะไรที่ไม่ทาน หรืออะไรที่ชอบเป็นพิเศษ?”
ขณะที่พูด เธอรู้สึกเหมือนเห็นภาพพี่สาวซ้อนทับตัวเอง
“เราเข้าใจมาก ๆ เรื่องท้องว่างเป็นเรื่องใหญ่”
ก่อนจะให้มิสเบลไปหาอาหาร เธอหันกลับมาถามเขาก่อน
“คาร์โลแพ้อะไรไหม? มีอะไรที่ไม่ทาน หรืออะไรที่ชอบเป็นพิเศษ?”
ขณะที่พูด เธอรู้สึกเหมือนเห็นภาพพี่สาวซ้อนทับตัวเอง
Comments
“ผมกินได้ทุกอย่างเลยครับ”
คาร์โลผายมือออกทั้งสองข้างเพื่อบอกเป็นนัยว่าตนกินได้หมดทุกอย่าง ขอแค่ได้กินก็ดีใจมาก ๆ แล้ว
ดัชเชสสาวยิ้มน้อย ๆ เมื่อเห็นรุ่นน้องท่าทางตื่นเต้น
“ดีเลย มิสเบลช่วยไปหยิบ….”
เธอก้มลงกระซิบกับพัฟบอลตัวจิ๋ว ที่รีบบินออกไปอย่างคล่องแคล่ว
เธอหันกลับมาพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “เริ่มจากผักก่อน แล้วก็ค่อยตามด้วยโปรตีน คาร์บ และถ้าอยากทานของหวานด้วยก็สุดท้าย จะได้อิ่มนาน ๆ”
ระหว่างรอ เธอก็เอ่ยถามตามนิสัย “ปรับตัวเป็นอย่างไรบ้าง?”
เด็กหนุ่มพยักหน้าอย่างว่าง่ายและรับฟังทุกคำพูดที่อีกฝ่ายบอกทั้งหมด
แต่เมื่อหญิงสาวตรงหน้าถามเรื่องการปรับตัว เขาก็แอบเอามือมากุมไว้ พร้อมทั้งแสดงสีหน้าและแววตาที่ดูเศร้าไม่ใช่น้อย
"ไม่ค่อยดีเลยครับ ผมรู้สึกแย่ที่ไปผูกมิตรคนอื่นยาก แถมทำตัวระแวดระวังกับทุกอย่างไปหมด จนคนอื่นน่าจะมองผมประหลาดแล้ว..."
เฮทตี้ฟังเงียบ ๆ ดวงตาสีอ่อนมองท่าทางของอีกฝ่ายก่อนจะกล่าว
“ปรับตัวยากไม่ใช่เรื่องแปลกเลยเราเองก็ใช้เวลา แล้วก็… ระวังตัวไว้ดีแล้ว ไม่มีใครว่าหรอกนะคะ”
เธอทอดสายตามองไปยังผู้คนรอบ ๆ ที่กำลังสนุกสนานกัน
+
“พวกเขาไม่ได้คิดว่าประหลาดหรอกนะ หรือถ้าคิด ก็แค่อย่าไปยุ่งกับคนประเภทนั้น”
เธอเว้นจังหวะเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับมาหาเขา “ลองเริ่มจาก อยู่กับตอนนี้ เป็นตัวเรา ไม่ต้องกังวลเรื่องใครจะคิดอะไรให้มากนัก”
“แล้วจะมีคนที่เข้ากันได้เข้ามาแน่นอน”
“คะ ครับ! ผม ผมจะพยายามครับ”
คาร์โลพูดด้วยสีหน้าที่มุ่งมั่นมากขึ้น แม้จะดูติด ๆ กังวลอยู่บ้าง
“คุณพูดเหมือนกับท่านพี่ของผมมาก ๆ เลยล่ะครับ…ทำให้ผมนึกถึงท่านพี่เลย”