“เราว่าทุกคนมีจังหวะของตัวเอง” เฮทตี้พูดต่อ
“พวกเขาไม่ได้คิดว่าประหลาดหรอกนะ หรือถ้าคิด ก็แค่อย่าไปยุ่งกับคนประเภทนั้น”
เธอเว้นจังหวะเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับมาหาเขา “ลองเริ่มจาก อยู่กับตอนนี้ เป็นตัวเรา ไม่ต้องกังวลเรื่องใครจะคิดอะไรให้มากนัก”
“แล้วจะมีคนที่เข้ากันได้เข้ามาแน่นอน”
“พวกเขาไม่ได้คิดว่าประหลาดหรอกนะ หรือถ้าคิด ก็แค่อย่าไปยุ่งกับคนประเภทนั้น”
เธอเว้นจังหวะเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับมาหาเขา “ลองเริ่มจาก อยู่กับตอนนี้ เป็นตัวเรา ไม่ต้องกังวลเรื่องใครจะคิดอะไรให้มากนัก”
“แล้วจะมีคนที่เข้ากันได้เข้ามาแน่นอน”
Comments
“คะ ครับ! ผม ผมจะพยายามครับ”
คาร์โลพูดด้วยสีหน้าที่มุ่งมั่นมากขึ้น แม้จะดูติด ๆ กังวลอยู่บ้าง
“คุณพูดเหมือนกับท่านพี่ของผมมาก ๆ เลยล่ะครับ…ทำให้ผมนึกถึงท่านพี่เลย”
“สู้ ๆ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ “แต่ไม่ต้องกดดันตัวเองเกินไป ค่อย ๆ ไป”
เธอเว้นช่วงเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยเสริม
“ไม่ต้องมีคุณนำหน้าก็ได้ เราไม่ถือ”
แต่แล้วคำพูดของเด็กหนุ่มก็ทำให้เธอชะงักไปเล็กน้อย
“เหมือนท่านพี่?” เธอทวนคำ ดวงตาหรี่ลงเล็กน้อยราวกับกำลังนึกย้อน คนที่เธอเคยเห็นก็น่าจะเป็น…
“…คุณเซฟิรอส?”
เมื่อคาร์โลได้ยินชื่อของพี่ชายที่สนิท เขาก็เผลอยิ้มพร้อมทั้งหัวเราะออกมาเล็กน้อย
“พี่เซปเขาไม่พูดอะไรที่ทำให้คนเข้าใจได้ง่าย ๆ หรอกครับ”
“คุ- มะ หมายถึง รุ่นพี่รู้จักพี่เซปด้วยเหรอครับ?“
แม้คาร์โลจะไม่พูดคุณนำหน้าอีกฝ่ายก็จริง แต่ก็จริงใช้สรรพนามที่แสดงความเคารพต่ออีกฝ่าย พร้อมกับถามเกี่ยวกับชื่อของพี่ชายที่สนิทของเขา
“ก็ไม่เชิง” เธอตอบตรงไปตรงมา “เราเคยคุยครั้งเดียว”
เธอเว้นจังหวะเล็กน้อย ก่อนจะเอียงศีรษะนิด ๆ
“ค่อนข้าง… ตราตรึง“
ยังไม่ทันพูดอะไรต่อ เสียงกระพือปีกแผ่วเบาก็ดึงความสนใจของเธอไป
“มิสเบล” เธอหันไปทางพัฟบอลตัวน้อยที่มาพร้อมกับอาหารหลายเมนู
“คาร์โล เชิญตามสบายนะ”