"อะ.. มิจัง" หันไปทักทันทีที่สังเกตเห็นอีกฝ่าย
"เคนคุง.. คือเด็กคนนี้ดูเหมือนว่าจะหลงทางน่ะ" เกือบจะเรียกชื่อไปตามปกติแล้วแต่นึกขึ้นได้ว่าคุรุมิไม่ได้รู้จักเคนทาโร่เหมือนตัวเองเลยเปลี่ยนไปเรียกด้วยคำทั่วไปแทน
"เคนคุง.. คือเด็กคนนี้ดูเหมือนว่าจะหลงทางน่ะ" เกือบจะเรียกชื่อไปตามปกติแล้วแต่นึกขึ้นได้ว่าคุรุมิไม่ได้รู้จักเคนทาโร่เหมือนตัวเองเลยเปลี่ยนไปเรียกด้วยคำทั่วไปแทน
Comments
“ ฮึก ๆ ฟืดดด พี่สาว ยูกิจัง ”
“ ช่วยล่วยฮะ ฮึก กลับบ้านไม่ได้ … ”
คงเพราะตื่นตระหนกอยู่กระมัง จึงทำให้เด็กที่ปกติจะสดใส ฉลาดและเป็นมิตร ถึงกับพูดจาไม่ชัดถ้อยชัดคำเช่นนี้
" หนูชื่อว่าอะไรหรอจ๊ะ? "
ไม่รู้ว่าควรรับมือกับสถานการณ์นี้ยังไงดี จึงถามชื่อก่อนเป็นอันดับแรก
" แท่นแท๊น~ พี่สาวให้ขนมนะ หยุดร้องไห้ก่อนน้า "
หยิบท็อฟฟี่รสสตรอวเบอรี่ออกมาจากกระเป๋า แล้วยื่นให้ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มสดใส
" ว่าแต่ ยูคุง รู้จักเด็กคนนี้รึเปล่า? " หันไปถามหนุ่มรุ่นน้องอย่างเป็นกังวล
เขาก้าวเข้าไปคุกเข่าข้างหนึ่งลงตรงหน้าเคนทาโร่ หยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดน้ำหูน้ำตาให้
"ไม่ต้องร้องแล้ว เดี๋ยวพี่พาไปส่งที่บ้าน" ว่าแล้วก็อุ้มเคนทาโร่ขึ้นมา ถ้าจำไม่ผิดบ้านของเด็กคนนี้อยู่ในย่านอากะสินะ
เจ้าตัวรับขนมมาแล้วก้มหน้าลงอย่างเขินอาย ดูท่าจะถูกปัจจัยหลาย ๆ อย่างทำให้สงบใจ(?)ได้บ้างแล้วล่ะ ปล่อยให้คนที่โตกว่าคุยกันได้ครู่นึง รู้ตัวอีกทีตัวก็ลอยขึ้นเพราะถูกอุ้มซะแล้ว
“ ฮัดเช้ย--! อ่ะ โทษฮะยูกิจัง ”
เกิดรู้สึกคัดจมูกขึ้นมาจึงเผลอจามใส่อีกฝ่ายที่อุ้มอยู่ ก่อนใช้นิ้วถูไถจมูกตนเองไปมา
“ คือผมกำลังตามหาน้องแมวอยู่ แต่ดันหลงทาง ”
,ตามหาแมวสินะ
" แล้วทำไมถึงได้ออกมาคนเดียวแบบนี้ล่ะ? "
ขมวดคิ้วสงสัย คิดๆไว้แล้ว คงจะออกมาซนตามประสาเด็กผู้ชายจนหลงทางเข้า
, โชคดีที่ยูกิและเธอบังเอิญมาเจอเข้าเสียก่อน
แต่พอมองดีๆแล้วก็อยากเป็นฝ่ายลองอุ้มดูบ้างไม่ต่างกัน < ชอบของน่ารัก
“ แต่พอเห็นแมวตัวนึงคล้าย ๆ กับในใบประกาศก็เลยวิ่งมาคนเดียวน่ะ ”
เคนทาโร่ทำหน้ายู่ พยายามนึกย้อนไปช่วงเวลาก่อนที่ตัวเองจะหลงมา
“ พวกพี่ ๆ เห็นกันบ้างรึเปล่าฮะ ? ”