"อืม รู้จักสิ" แต่จะให้เล่าว่าไปเป็นขบวนการห้าสีกับแก๊งค์เด็กอนุบาลมันก็...ข้ามไปก่อนก็แล้วกัน
เขาก้าวเข้าไปคุกเข่าข้างหนึ่งลงตรงหน้าเคนทาโร่ หยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดน้ำหูน้ำตาให้
"ไม่ต้องร้องแล้ว เดี๋ยวพี่พาไปส่งที่บ้าน" ว่าแล้วก็อุ้มเคนทาโร่ขึ้นมา ถ้าจำไม่ผิดบ้านของเด็กคนนี้อยู่ในย่านอากะสินะ
เขาก้าวเข้าไปคุกเข่าข้างหนึ่งลงตรงหน้าเคนทาโร่ หยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดน้ำหูน้ำตาให้
"ไม่ต้องร้องแล้ว เดี๋ยวพี่พาไปส่งที่บ้าน" ว่าแล้วก็อุ้มเคนทาโร่ขึ้นมา ถ้าจำไม่ผิดบ้านของเด็กคนนี้อยู่ในย่านอากะสินะ
Comments
เจ้าตัวรับขนมมาแล้วก้มหน้าลงอย่างเขินอาย ดูท่าจะถูกปัจจัยหลาย ๆ อย่างทำให้สงบใจ(?)ได้บ้างแล้วล่ะ ปล่อยให้คนที่โตกว่าคุยกันได้ครู่นึง รู้ตัวอีกทีตัวก็ลอยขึ้นเพราะถูกอุ้มซะแล้ว
“ ฮัดเช้ย--! อ่ะ โทษฮะยูกิจัง ”
เกิดรู้สึกคัดจมูกขึ้นมาจึงเผลอจามใส่อีกฝ่ายที่อุ้มอยู่ ก่อนใช้นิ้วถูไถจมูกตนเองไปมา
“ คือผมกำลังตามหาน้องแมวอยู่ แต่ดันหลงทาง ”
,ตามหาแมวสินะ
" แล้วทำไมถึงได้ออกมาคนเดียวแบบนี้ล่ะ? "
ขมวดคิ้วสงสัย คิดๆไว้แล้ว คงจะออกมาซนตามประสาเด็กผู้ชายจนหลงทางเข้า
, โชคดีที่ยูกิและเธอบังเอิญมาเจอเข้าเสียก่อน
แต่พอมองดีๆแล้วก็อยากเป็นฝ่ายลองอุ้มดูบ้างไม่ต่างกัน < ชอบของน่ารัก
“ แต่พอเห็นแมวตัวนึงคล้าย ๆ กับในใบประกาศก็เลยวิ่งมาคนเดียวน่ะ ”
เคนทาโร่ทำหน้ายู่ พยายามนึกย้อนไปช่วงเวลาก่อนที่ตัวเองจะหลงมา
“ พวกพี่ ๆ เห็นกันบ้างรึเปล่าฮะ ? ”
"แล้วจะกลับบ้านหรือจะหาแมวต่อล่ะหืม?" ถ้าเคนทาโร่อยากหาแมวต่อวันนี้เขาคงต้องลากับอาจารย์ไปก่อน
อืม ไหนๆก็เจอมิจังด้วย เสร็จแล้วก็แวะไปส่งมิจังที่บ้านด้วยก็แล้วกัน
—คงหมายถึงเจ้าเหมียวห้าขาที่ลงใบประกาศตัวนั้นสินะ
คุรุมิก้มมองนาฬิกาจากโทรศัพท์มือถือ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองทั้งสอง
" ถ้าอยากตามหาน้องแมวล่ะก็ ตอนนี้พวกเรายังพอมีเวลานะ "
คลี่ยิ้มจนตาปิด ถือวิสาสะเอื้อมมือเข้าไปลูบหัวเคนทาโร่ด้วยความเอ็นดู