"..." อึกอักอยู่ในใจ อยากแก้ตัวว่าไม่ได้รังแกเด็ก แค่จะปกป้องข้อมูลส่วนบุคคล
แต่พอมองรอยยิ้มของมิจังแล้วเนี่ย...
..สองคนนี้ไม่ควรมาเจอกันเลย เหมือนเขาโดนรุมอยู่คนเดียวเลยเนี่ย
แต่พอมองรอยยิ้มของมิจังแล้วเนี่ย...
..สองคนนี้ไม่ควรมาเจอกันเลย เหมือนเขาโดนรุมอยู่คนเดียวเลยเนี่ย
Comments
เจ้าเด็กตอบเสียงดังฟังชัดก่อนควักตุ๊กตาฉลามตัวโปรดออกมาโชว์
“ หลัก ๆ ก็เล่นเป็นฮีโร่ต่อสู้กับวายร้ายฮะ แต่ไม่นานมานี้ยูกิจังได้บทกีกี้แล้วถูกผมจัดการด้วยดาบเข้าที่ตูดล่ะ ! หึหึ ”
“ แถมเสียงร้องอย่างเจ็บในวันนั้นก็ยังตราตรึงไม่หายเลยล่ะ ”
ดูท่าประโยคสุดท้ายคล้ายจะเป็นการใส่สีตีไข่เข้าไปเพื่อให้ดูเกินจริงนะ—
“ คราวหน้าพี่คุรุมิก็มาเล่นด้วยกันนะฮะ ”
" เคนทาโร่คุงจะไม่ใช้ดาบทำแบบนั้นกับพี่คุรุมิคนนี้ใช่มั้ยจ๊ะ? "
หมายถึง จัดการด้วยดาบเข้าที่ —ตูด น่ะ
" แล้วถ้าพี่ไปเล่นด้วย เคนทาโร่คุงอยากให้พี่เล่นเป็นบทบาทอะไรเอ่ย? "
ถามด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม มองไปยังเคนทาโร่และหนุ่มรุ่นน้องสลับไปมา
" พี่ยูกิคงจะดีใจมากแน่เลย เน๊อะ "
หันไปสนใจกับการมองหาวี่แววของแมวแทน เพราะสู้ไม่ได้เลยหาอย่างอื่นทำดีกว่า อย่างน้อยเขาก็ไม่ขอมีส่วนในการแฉตัวเอง
“ ไม่หรอกฮะ อีกอย่างพี่คุรุมิก็ต้องเป็นนางเอกที่สู้เคียงข้างผมอยู่แล้ว ! ”
เจ้าเด็กพูดออกมาได้อย่างไม่อายปาก มีโอกาสได้แกล้งก็ดูท่าทางจะมีสนุกสนานไม่น้อย ซึ่งแตกต่างจากคนพี่ที่เหมือนจะไปสนใจกับอย่างอื่นแล้ว
“ ยูกิจัง ... โกรธอยู่เหรอ ? ”
เขาเอื้อมมือไปกำแขนเสื้อยูกิจัง เพราะคิดว่าถูกโกรธเข้าแล้ว
ลูบหัวแปะๆไปให้สบายใจว่าไม่ได้โกรธจริงๆ แค่ไม่อยากฟังไอ้นั่นให้อายไปมากกว่านี้เฉยๆ
แต่พอนึกถึงว่าเจ้าเด็กแสบนี่ก็เพิ่งเล่าเรื่องดาบๆนั่นไปด้วยท่าทางภูมิใจสุดๆมือก็ขยับไปบีบแก้มอีกฝ่ายอย่างอดไม่ได้
จินตนาการภาพตามก็อดไม่ได้ที่จะคิกคักออกมาเบาๆ
ไม่ได้ซักไซ้ถามไถ่ใดๆต่อ เพียงแค่มองหนุ่มรุ่นน้องและเจ้าหนูเคนทาโร่ไปพลางระหว่างเดิน
" จะว่าไป ยูจังไม่ว่ามันแปลกหรอ แมวที่หายไปมีตั้งห้าขาเชียวนะ "
(อ้ากก เค้าเพิ่งว่าง)