ออร่าและพลังงานต่าง ๆ จากอีกฝ่ายทำให้รู้สึกเหมือนหน้าเค้าท์เตอร์สว่างไสวชั่วขณะ

“ ขอบคุณนะ— ”

ริวสุเกะยิ้มกว้างรับกำลังใจ ทว่าก็มองหน้าอีกฝ่ายนานไม่ได้นัก เพราะรับมือกับใบหน้าที่วูบวาบนี่ไม่ไหว

“ เธอ ชอบภาษาอังกฤษงั้นหรอ เรื่องศัพท์ยากไม่เท่าไหร่หรอก แต่ว่าพวกไวยากรณ์น่ะ.. ”

“ อ้อ—ทั้งหมด 278 เยนครับ ”

มัวแต่เขินมัวแต่คุยจนเกือบจะลืมงานตรงหน้าซะแล้ว รู้สึกไม่เท่เอาซะเลย

เธอบอกอะไรเขาก็เชื่ออย่างนั้น ทว่าสิ่งนั้นกลับทำให้ริวสุเกะโล่งใจอย่างประหลาด ว่าอย่างน้อยก็มีคนเรียนธรรมดาเหมือนกับเขา..

“ ข ขอบคุณครับ หลานพี่สาวอาจจะเข้าใจเนื้อหาแล้วล่ะมั้ง..ครับ ”

ถึงจะไม่รู้ว่าหลานคนนั้นเป็นใคร แต่ไม่ต้องห่วงนะ เขาช่วยแก้ต่างให้แล้วล่ะ !

“ ขอบคุณที่อุดหนุนครับ ! ”

เจ้าตัวได้แต่โค้งขอบคุณก่อนจะรับลูกค้าคนถัดไป

แอบโทษตัวเองอยู่เล็ก ๆ ว่าไม่ได้ใส่ใจลูกค้าสักเท่าไร เมื่ออีกฝ่ายวางของแล้ว เขาก็หยิบสินค้าขึ้นมาเพื่อให้ระบบคิดเงิน มีเสียงติ๊ด..ติ๊ด ดังขึ้นเป็นระยะ

“ ครับ พอดีอีกไม่กี่วันจะมีสอบภาษา แล้วยังจำคำศัพท์ไม่ค่อยได้เท่าไหร่ ”

เมื่อนำสินค้าเข้าระบบเรียบร้อยถึงได้เงยหน้าขึ้นสบตา—

“ ทั้งหมด 300 เยนครับ.. ”

ก่อนจะก้มหน้างุดมองสินค้าต่อในทันใด

ได้ยินเสียงผิดปกติก็ชะเง้อมอง แต่มองไม่เห็นจึงเดินออกจากเค้าท์เตอร์ไปทางต้นเสียง

“ เป็นอะไรรึเปล่า ? ”

“ มีอะไรให้ช่วยมั้ย ? ”

เขาถามด้วยความเป็นห่วง ไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนหน้านี้