“อือ งั้น…ไปกันเถอะ”

เธอดูสับสน ก่อนที่จะเดินออกไปด้วยกัน ไปยังที่ ๆ แสงไฟยังส่องถึง แต่ก็พอให้รู้สึกได้ว่าโลกเล็กลงเหลือแค่สองคน

ทุกก้าว หัวใจยิ่งเต้นแรง ไม่ใช่แบบที่อ่านในนิยายรักหรือบทสารภาพใจ ไม่อ่อนหวาน ไม่อบอุ่น แต่เป็นแบบคนที่กลัวจะได้ยินคำตอบที่ไม่อยากรู้

พวกเขาหยุดที่ม้านั่งตัวนึง ใต้ต้นไผ่ที่ยังมีทังซะกุห้อยอยู่ประปราย

เรานั่งลงตรงนั้น เธอเหลือบมองคุณ

และไม่ได้พูดอะไรออกไป