“งั้นเหรอ”

เสียงเธอลดลงเล็กน้อย เหมือนกำลังย่อยคำพูดของเขาอยู่ สายตายังคงจับจ้องอีกฝ่าย พอเขาหลบตา ก็อดยิ้มบาง ๆ ไม่ได้

“ขอบคุณนะคะ ที่พูดแบบนั้น” อาจจะไม่ใช่คำที่เปลี่ยนโลก แต่ก็เป็นคำเดียวที่ทำให้เธอรู้สึกว่าตัวเอง ‘อยู่ตรงนี้’ จริง ๆ

เธอเงียบไปครู่หนึ่ง ปลายนิ้วลูบบัตรนักเรียนในมือเบา ๆ

+