ร่างสูงกระชับสายกระเป๋าของตัวเอง หลบตามองไปทางอื่นเพียงครู่
“ถ้าตอบไม่ว่าไม่กลัวเลย.. ก็ดูเหมือนโกหก ชิรุฮะจัง.. อย่าคิดแบบนั้นเลยครับ” เขาไม่อยากให้เธอกลายเป็นเรื่องเล่าอะไรนั่นเลยสักนิด
“ถ้าตอบไม่ว่าไม่กลัวเลย.. ก็ดูเหมือนโกหก ชิรุฮะจัง.. อย่าคิดแบบนั้นเลยครับ” เขาไม่อยากให้เธอกลายเป็นเรื่องเล่าอะไรนั่นเลยสักนิด
Comments
เสียงเธอลดลงเล็กน้อย เหมือนกำลังย่อยคำพูดของเขาอยู่ สายตายังคงจับจ้องอีกฝ่าย พอเขาหลบตา ก็อดยิ้มบาง ๆ ไม่ได้
“ขอบคุณนะคะ ที่พูดแบบนั้น” อาจจะไม่ใช่คำที่เปลี่ยนโลก แต่ก็เป็นคำเดียวที่ทำให้เธอรู้สึกว่าตัวเอง ‘อยู่ตรงนี้’ จริง ๆ
เธอเงียบไปครู่หนึ่ง ปลายนิ้วลูบบัตรนักเรียนในมือเบา ๆ
+
“บางทีถ้าได้ใช้เวลาด้วยกันบ้าง อาจจะดีกว่านี้ก็ได้นะ?”
เพราะชอบสังเกต เลยมักจะเห็น
สีหน้าที่ตื่นกลัวบางครั้ง…เวลาเรามักเจอกันในที่ต่าง ๆ
เพราะฉันเหรอ…?