ผินหน้ากลับไปเนื่องจากได้ยินเสียงจากประตูที่อ้าออก ยลเข้ากับสาวน้อยร่างเล็กที่ดูเข้ากับภาพลักษณ์ที่แสดงออกมา
oO(สดใสดีจังเลยน้า)
"ชอบแสงแดดขนาดนั้นเลยเหรอ?”
หลุดปากถามออกไปไม่มีปี่มีขลุ่ย เพราะเขาเป็นคนที่ชอบความอบอุ่น แต่ไม่ชอบความเจิดจ้าเกินไปนัก มันแสบตาน่ะ
oO(สดใสดีจังเลยน้า)
"ชอบแสงแดดขนาดนั้นเลยเหรอ?”
หลุดปากถามออกไปไม่มีปี่มีขลุ่ย เพราะเขาเป็นคนที่ชอบความอบอุ่น แต่ไม่ชอบความเจิดจ้าเกินไปนัก มันแสบตาน่ะ
Comments
อิเนะสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงขานถามเธอกลับ ทำให้ร่างของเธอเซเล็กน้อยพลางทำท่าแปลกก่อนจะหันไปมายังต้นทางของเสียงด้วยความสงสัย เธอไม่คิดว่าจะมีคนอยู่ที่นี้ด้วย พอมองดูแล้วคิดว่าน่าจะเป็นรุ่นพี่สินะ….
“ใช่ค่ะ! ก็วันนี้อากาศดีหลังจากที่เมฆครึ้มมาหลายวันแล้วนี้นะ”
อิเนะพยักหน้าตอบคำถามพลางมองไปท้องฟ้าที่แดดดันส่องตาจนต้องหรี่ตา
“ถ้าไม่ใช่คน ผมจะเป็นอะไรล่ะ?” มีผีหน้าตาดีแบบนี้กลางวันแสกๆรึไงกัน
ว่าก็ว่าเถอะ คนที่ชอบแสงแดดแบบนี้มักเป็นคนสดใสสมวัย คุยด้วยแล้วไม่อึดอัดสินะ
“อย่ามองแดดตรงๆแบบนั้นบ่อยล่ะ มันไม่ดีต่อสายตา”
ว่าแล้วก็ขยี้ตาตัวเองเมื่อรุ้สึกได้ว่าตาแห้งจากการจ้องมองท้องฟ้าที่แดดส่องจ้าอย่างจัง
“หนูคงไม่ได้มารบกวนรุ่นพี่ใช่มั้ย..คะ?”
พอได้สติว่าตัวเองอาจมารบกวนเวลาส่วนตัวของใครบางคนอีกครั้งก็ทำท่าทางเลิกลั่กทันที มือขยับไปมาอย่างประหม่าขณะที่ดวงตาก็กรอกไปมารอบๆเพื่อดูว่าไม่ได้มีใครที่เธอรบกวนอีก
”เอานี่ไปใช้ไหม?“ พอดีว่าเขาพกติดตัวเพื่อถนอมดวงตาที่ไวต่อแสงของตัวเองจึงมีแบบนี้เก็บไว้สำรองอยู่
”ไม่รบกวนหรอก อย่างน้อยได้พักสายตาจากตัวหนังสือคุยกับคนอื่นบ้างก็ไม่แย่นะ“
”เรียกผมว่าอิบุกิก็ได้นะ ชิโรกาเนะ อิบุกิ “
รีบกุลีกุจอนรับน้ำตาเทียมมาจากมือของเขา แล้วหยอดลงในตาทันทีเพื่อให้ตาไม่แสบ ดูเหมือนมันจะได้ผลดีทีเดียว
“อ่า รุ่นพี่อิบุกิสินะคะ หนูยูยาเกะ อิเนะค่ะ จะเรียกว่าอิเนะก็ได้ อยู่ปี1ค่ะ!”
พยักหน้าก่อนจะเริ่มชี้นิ้วแล้วแนะนำตัวเอง
“อิเนะจังสิน้า มากินข้าวที่นี่เหรอ?”
เขาถามหลังจากที่สำรวจกล่องข้าวในมือของอีกฝ่าย พร้อมกับยกโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมาดูเวลา
อืม...ยังมีเวลาให้ทานอยู่ ไม่ต้องรีบกินนัก