เขาหลุดหัวเราะเสียงเบาในลำคอ
“ถ้าไม่ใช่คน ผมจะเป็นอะไรล่ะ?” มีผีหน้าตาดีแบบนี้กลางวันแสกๆรึไงกัน
ว่าก็ว่าเถอะ คนที่ชอบแสงแดดแบบนี้มักเป็นคนสดใสสมวัย คุยด้วยแล้วไม่อึดอัดสินะ
“อย่ามองแดดตรงๆแบบนั้นบ่อยล่ะ มันไม่ดีต่อสายตา”
“ถ้าไม่ใช่คน ผมจะเป็นอะไรล่ะ?” มีผีหน้าตาดีแบบนี้กลางวันแสกๆรึไงกัน
ว่าก็ว่าเถอะ คนที่ชอบแสงแดดแบบนี้มักเป็นคนสดใสสมวัย คุยด้วยแล้วไม่อึดอัดสินะ
“อย่ามองแดดตรงๆแบบนั้นบ่อยล่ะ มันไม่ดีต่อสายตา”
Comments
ว่าแล้วก็ขยี้ตาตัวเองเมื่อรุ้สึกได้ว่าตาแห้งจากการจ้องมองท้องฟ้าที่แดดส่องจ้าอย่างจัง
“หนูคงไม่ได้มารบกวนรุ่นพี่ใช่มั้ย..คะ?”
พอได้สติว่าตัวเองอาจมารบกวนเวลาส่วนตัวของใครบางคนอีกครั้งก็ทำท่าทางเลิกลั่กทันที มือขยับไปมาอย่างประหม่าขณะที่ดวงตาก็กรอกไปมารอบๆเพื่อดูว่าไม่ได้มีใครที่เธอรบกวนอีก
”เอานี่ไปใช้ไหม?“ พอดีว่าเขาพกติดตัวเพื่อถนอมดวงตาที่ไวต่อแสงของตัวเองจึงมีแบบนี้เก็บไว้สำรองอยู่
”ไม่รบกวนหรอก อย่างน้อยได้พักสายตาจากตัวหนังสือคุยกับคนอื่นบ้างก็ไม่แย่นะ“
”เรียกผมว่าอิบุกิก็ได้นะ ชิโรกาเนะ อิบุกิ “
รีบกุลีกุจอนรับน้ำตาเทียมมาจากมือของเขา แล้วหยอดลงในตาทันทีเพื่อให้ตาไม่แสบ ดูเหมือนมันจะได้ผลดีทีเดียว
“อ่า รุ่นพี่อิบุกิสินะคะ หนูยูยาเกะ อิเนะค่ะ จะเรียกว่าอิเนะก็ได้ อยู่ปี1ค่ะ!”
พยักหน้าก่อนจะเริ่มชี้นิ้วแล้วแนะนำตัวเอง
“อิเนะจังสิน้า มากินข้าวที่นี่เหรอ?”
เขาถามหลังจากที่สำรวจกล่องข้าวในมือของอีกฝ่าย พร้อมกับยกโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมาดูเวลา
อืม...ยังมีเวลาให้ทานอยู่ ไม่ต้องรีบกินนัก
อิเนะพยักหน้าก่อนจะชูข้าวกล่องขึ้นมาให้เห็นว่าเธอมีเป้าหมายในการขึ้นมาเป็นอะไร
“แล้วรุ่นพี่ละคะ? ขึ้นมาเล่นกับเจ้าเมี้ยวรึเปล่า”
เพราะไม่เห็นว่าอีกฝ่ายมีกล่องข้าวแถมยังมีแมวอยู่ใกล้ๆด้วย
”เปล่าหรอก ขึ้นมาหาที่สงบๆอากาศถ่ายเทอ่านหนังสือที่ซื้อมาใหม่น่ะ“
เอ่ยพร้อมเหลือบมองรอบตัวที่ไม่เห็นเงาแมวที่ว่าเลย จนเผยสีหน้าแปลกใจ
”ว่าแต่แมวที่ไหนเหรอ? ผมอยู่ที่นี่คนเดียวมาตลอดนะ ไม่เห็นแมวสักตัว“