“ในช่วงเวลานั้น ถึงจะมีความคึกคักและแสงสีจากเทศกาล แต่มันก็ยังมีมุมเงียบๆ ที่ให้ความรู้สึกสงบ เหมือนโลกช้าลงชั่วขณะหนึ่ง ผมอยากสื่อถึงความรู้สึกแบบนั้นผ่านภาพน่ะครับ”
“แต่ถ้าผมวาดด้วยสีที่โมริสึกิซังบอกมา ก็คงดูอบอุ่นไปอีกแบบเหมือนกันนะครับ เหมือนช่วงเวลาดีๆ ที่มีเหล่าผู้คนในเมืองน่ะ”
“แต่ถ้าผมวาดด้วยสีที่โมริสึกิซังบอกมา ก็คงดูอบอุ่นไปอีกแบบเหมือนกันนะครับ เหมือนช่วงเวลาดีๆ ที่มีเหล่าผู้คนในเมืองน่ะ”
Comments
"พอคุณบอกว่าเหมือนกับโลกค่อยๆหมุนช้าลงก็เริ่มเข้าใจขึ้นมา ..แต่ว่า.."
"ที่วาดบรรยากาศมุมนั้นดูสงบเงียบ เหมือนเป็นการวาดจากมุมของคนที่ยืนอยู่ท่ามกลางเทศกาลแล้วมองเข้าไปในมุมเงียบๆตรงนั้นเลย" เธอเอ่ยพึมพำขณะที่ลองคิดตามไปด้วย
+
"เพราะความสงบก็เป็นความสุขรูปแบบนึง เข้ากับช่วงเทศกาลที่ทุกคนมีความสุขนี่นะ"
“ผมเองก็คิดแบบนั้น”
เขาเว้นช่วงไปเล็กน้อย ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่กำลังเหมือนพึมพำกับตัวเอง
“ในบางครั้ง… บางคนก็อาจจะเลือกจะยืนอยู่ตรงมุมนั้น อาจจะแค่ต้องการความสงบเล็กๆ ท่ามกลางความวุ่นวายก็ได้ครับ ผมคิดในมุมนั้นน่ะ”
"เหมือนเป็น.. สถานที่พักพิงใจของผู้รักสันโดษนี่เองสินะคะ"
"ทำให้ฉันนึกถึง ตอนที่ฉันมีโอกาสได้ไปงานเลี้ยงหลายๆครั้งเมื่อตอนเด็กๆอยู่เหมือนกันค่ะ"
เธอหัวเราะเบาๆ
"เมื่อก่อน ฉันเคยไปงานเลี้ยงกับคุณแม่ แต่ฉันกลัวผู้คนมากๆ เลยเอาแต่หามุมเงียบๆในงาน หรือหลบอยู่ข้างหลังคุณแม่น่ะค่ะ"
"คนที่มาเลือกอยู่ตรงมุมนี้ คงคิดคล้ายๆกันล่ะมั้งนะ.."
เขาฟังอีกฝ่ายพูดอย่างตั้งใจ ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ
สายตาเขาสะท้อนความคิดบางอย่าง ก่อนจะเอ่ยขึ้นต่อ
“บางที… คนที่เลือกอยู่ในมุมเงียบ ๆ ของงาน อาจไม่ได้แค่กลัวผู้คน แต่แค่ต้องการพื้นที่ให้ตัวเองได้พัก..”
เขายิ้มบาง ๆ พลางกวาดตามองรอบ ๆ สถานที่
“ถึงจะเป็นมุมที่คนไม่ค่อยสนใจ แต่ก็อาจเป็นมุมที่ทำให้รู้สึกสบายใจที่สุดก็ได้นะครับ”
"เหมาะกับนิชิโนยะซังจริงๆด้วย.."
เธอหันไปมองคนข้างตัว ก่อนจะเลื่อนสายตามาที่สมุดวาดภาพในมือของเขา
"พอคิดว่านิชิโนยะซังวาดมุมตรงนี้ในทุกๆปี สถานที่ตรงนี้ก็ดูมีความหมายขึ้นมาเลยค่ะ เพราะเหมือนถูกหยุดเวลาของทุกๆปีไว้ในสมุดของนิชิโนยะซัง ในสีสันที่แตกต่างกันด้วย"
"..เฉดของสีฟ้าที่ใช้ในแต่ละปีก็คงไม่เหมือนกัน มีมากมายจริงๆด้วยสินะคะ"