(แงงดกหดหหเค้าตกหล่นต้องขออภัยด้วยนะคะ TT )
เขามองปลอกคอที่อีกฝ่ายหยิบขึ้นมาทาบกับโคฮารุ ก่อนจะพิจารณาสีสักครู่
“ครับเป็นสีแดง ค่อนข้างออกโทนอุ่นน่ะ”
เขายิ้มบาง ๆ ก่อนจะเสริมขึ้น
“สีแดงเป็นสีที่สังเกตง่าย เวลามองไกล ๆ ก็ดูเด่น น่าจะเหมาะกับโคฮารุนะครับ”
แม้จะเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่เขาก็สัมผัสได้ถึงความตั้งใจของอีกฝ่ายในทุก ๆ การกระทำ
เขามองปลอกคอที่อีกฝ่ายหยิบขึ้นมาทาบกับโคฮารุ ก่อนจะพิจารณาสีสักครู่
“ครับเป็นสีแดง ค่อนข้างออกโทนอุ่นน่ะ”
เขายิ้มบาง ๆ ก่อนจะเสริมขึ้น
“สีแดงเป็นสีที่สังเกตง่าย เวลามองไกล ๆ ก็ดูเด่น น่าจะเหมาะกับโคฮารุนะครับ”
แม้จะเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่เขาก็สัมผัสได้ถึงความตั้งใจของอีกฝ่ายในทุก ๆ การกระทำ
Comments
“ผมขอโทษด้วยนะครับ..”
"ขอโทษผมทำไมหรือครับ นิชิโนยะซัง"
เอียงคอเล็กน้อยแบบไม่เข้าใจ ไม่ได้มีอะไรพูดผิดนี่นา คำอธิบายเรื่องสีปลอกคอนั่นตนก็พยายามทำความเข้าใจแม้จะไม่เห็นด้วยตัวเองอยู่แล้ว
"ไม่ต้องคิดมากนะครับ ผมไม่เป็นไรจริงๆ"
จะว่าไป...เหมือนคำพูดนั้นก็เป็นการตำหนิตัวเองกลายๆ เรื่องเป็นคนคิดมากเหมือนกันนี่นา อ่า(...) 🥲
ทาคุมิยกมือขึ้นเกาแก้มเบา ๆ หลุบตาลงเล็กน้อย คล้ายจะคิดอะไรบางอย่าง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาใหม่
“แต่ถ้าคาเมะทานิซังไม่คิดมากก็ดีแล้วครับ”
เขาพยายามส่งยิ้มบาง ๆ ไปให้อีกฝ่าย แม้ในใจจะยังรู้สึกผิดอยู่หน่อย ๆ
“…ถ้าอย่างนั้น เราลองมาดูกันอีกทีไหมครับ ว่ามีสีอื่นที่เข้ากับโคฮารุซังมากกว่านี้หรือเปล่า?”
+
ระหว่างที่อุ้มโคฮารุเองก็หันกลับไปมองยังนิชิโนยะซัง ก่อนที่จะ
"นิชิโนยะซังเป็นคนใส่ใจผู้อื่นอยู่เสมอเลยนะครับ ผมประทับใจจริงๆ"
กล่าวอย่างจริงใจ แม้ว่าการแสดงออกจะนิ่งๆ เรียบๆ ไม่หวือหวาแต่น้ำเสียงที่อ่อนโยนลงอีกนิดก็อาจบอกได้ว่ากำลังรู้สึกดีอยู่ล่ะ
ทาคุมิเลิกคิ้วเล็กน้อยกับคำพูดของอีกฝ่าย ประหลาดใจนิดหน่อย ก่อนจะหลุบตามองต่ำเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง
“ผมไม่คิดว่าตัวเองเป็นคนแบบนั้นหรอกครับ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่ไม่ได้ปฏิเสธตรง ๆ เพียงแค่แสดงความเห็นของตัวเองเท่านั้น
เขาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะคลี่ยิ้มบาง ๆ ให้
“ขอบคุณนะครับ”