“ไม่หรอกครับ…แค่รู้สึกว่าผมพูดอะไรไม่รอบคอบไปหน่อย”
ทาคุมิยกมือขึ้นเกาแก้มเบา ๆ หลุบตาลงเล็กน้อย คล้ายจะคิดอะไรบางอย่าง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาใหม่
“แต่ถ้าคาเมะทานิซังไม่คิดมากก็ดีแล้วครับ”
เขาพยายามส่งยิ้มบาง ๆ ไปให้อีกฝ่าย แม้ในใจจะยังรู้สึกผิดอยู่หน่อย ๆ
“…ถ้าอย่างนั้น เราลองมาดูกันอีกทีไหมครับ ว่ามีสีอื่นที่เข้ากับโคฮารุซังมากกว่านี้หรือเปล่า?”
+
ทาคุมิยกมือขึ้นเกาแก้มเบา ๆ หลุบตาลงเล็กน้อย คล้ายจะคิดอะไรบางอย่าง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาใหม่
“แต่ถ้าคาเมะทานิซังไม่คิดมากก็ดีแล้วครับ”
เขาพยายามส่งยิ้มบาง ๆ ไปให้อีกฝ่าย แม้ในใจจะยังรู้สึกผิดอยู่หน่อย ๆ
“…ถ้าอย่างนั้น เราลองมาดูกันอีกทีไหมครับ ว่ามีสีอื่นที่เข้ากับโคฮารุซังมากกว่านี้หรือเปล่า?”
+
Comments
ระหว่างที่อุ้มโคฮารุเองก็หันกลับไปมองยังนิชิโนยะซัง ก่อนที่จะ
"นิชิโนยะซังเป็นคนใส่ใจผู้อื่นอยู่เสมอเลยนะครับ ผมประทับใจจริงๆ"
กล่าวอย่างจริงใจ แม้ว่าการแสดงออกจะนิ่งๆ เรียบๆ ไม่หวือหวาแต่น้ำเสียงที่อ่อนโยนลงอีกนิดก็อาจบอกได้ว่ากำลังรู้สึกดีอยู่ล่ะ
ทาคุมิเลิกคิ้วเล็กน้อยกับคำพูดของอีกฝ่าย ประหลาดใจนิดหน่อย ก่อนจะหลุบตามองต่ำเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง
“ผมไม่คิดว่าตัวเองเป็นคนแบบนั้นหรอกครับ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่ไม่ได้ปฏิเสธตรง ๆ เพียงแค่แสดงความเห็นของตัวเองเท่านั้น
เขาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะคลี่ยิ้มบาง ๆ ให้
“ขอบคุณนะครับ”
กล่าวจบก็เดินนำของต่างๆ ที่ใส่ตะกร้าไปจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์
"มีอยากได้อะไรอีกไหมครับ"
ถามคุณออกมาทั้งๆ ที่ภาระเรื่องเลี้ยงดันเป็นของตน ก็อาจต้องการขอบคุณด้วยที่ช่วยพามาซื้อของอะไรแบบนี้ไม่อย่างนั้นก็คงเลือกซื้อเองไม่ถูกแน่
“ไม่ล่ะครับ แค่นี้ก็น่าจะพอแล้วครับ..“
ทาคุมิหยิบของบางส่วนออกจากตะกร้าเพื่อช่วยจัดให้เรียบร้อยขึ้น ก่อนจะเหลือบมองอีกฝ่ายครู่หนึ่ง
“…ว่าแต่ ทำไมคาเมะทานิซีงถึงรับเลี้ยงเจ้าตัวนี้เหรอครับ..?”
"อ่อนั่นเพราะ...ผม...คงน่าจะรู้สึกไม่อยากทิ้งใครน่ะครับ รวมถึงโคฮารุซังด้วย"
"การถูกทอดทิ้งมันเป็นอะไรที่เจ็บปวดมากน่ะครับซึ่งผมทราบดี ทราบดีเป็นอย่างมาก..."
ไม่ได้พูดอะไรต่อนอกจากมองหน้าโคฮารุในกล่องไปพลางๆ เหมือนคิดอะไรอยู่ ก่อนจะเงยหน้าอีกครั้ง
"มีอะไรหรือเปล่าครับ"