เขาเงียบไปครู่หนึ่งหลังจากฟังคำพูดของอีกฝ่าย ทอดมองไปข้างหน้า ก่อนจะค่อย ๆ หลุบลงต่ำ
“…ใช่ครับ”
ทาคุมิเอ่ยเสียงแผ่ว คล้ายกับกำลังทบทวนบางอย่างในใจ
“ผมเองก็ยังรับมือกับมันได้ไม่ดีนักหรอก”
เขาเผลอกำมือแน่นขึ้นเล็กน้อย โดยไม่รู้ตัว
“แต่…ถ้ามีคนที่เข้าใจ แม้จะไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไรได้ทั้งหมด แต่ก็คงช่วยให้ไม่รู้สึกโดดเดี่ยวเกินไปจริง ๆ”
+
“…ใช่ครับ”
ทาคุมิเอ่ยเสียงแผ่ว คล้ายกับกำลังทบทวนบางอย่างในใจ
“ผมเองก็ยังรับมือกับมันได้ไม่ดีนักหรอก”
เขาเผลอกำมือแน่นขึ้นเล็กน้อย โดยไม่รู้ตัว
“แต่…ถ้ามีคนที่เข้าใจ แม้จะไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไรได้ทั้งหมด แต่ก็คงช่วยให้ไม่รู้สึกโดดเดี่ยวเกินไปจริง ๆ”
+
Comments
“…ขอบคุณนะครับ โมริสึกิซัง”
"ฉันเองก็เคย.. ต้องรับมือกับความสูญเสียเหมือนกัน.. จนถึงตอนนี้ก็ไม่คิดว่าตัวเองจัดการได้ดีเท่าไหร่" เธอยิ้มบางๆพลางหลุบตาลง
"..ฉันอาจ..ไม่ใช่เพื่อนที่คุณวางใจด้วย หรือช่วยอะไรไม่ได้มากนัก แต่ฉันก็ไม่อยากให้คุณแบกรับความเจ็บปวดนั้นด้วยตัวคนเดียว..น่ะค่ะ"
"ขอโทษที่ฉันถามอะไรไม่ดีออกไปด้วยนะคะ"
“…คุณไม่ได้พูดอะไรไม่ดีหรอกครับ”
เขาตอบกลับเสียงเรียบ แต่ในน้ำเสียงนั้นมีความนุ่มนวลเล็กน้อย
“และ… ผมก็ไม่คิดว่าคุณช่วยอะไรไม่ได้”
“…ผมเองก็ยังจัดการกับมันไม่ได้เหมือนกัน”
เขาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเบนสายตากลับไปมองท้องฟ้าอีกครั้ง
+
เป็นอีกครั้งที่ริมฝีปากของเขาคลี่ยิ้มบาง ๆ ออกมา แม้จะจางราวกับหมอกจางในฤดูหนาว แต่ก็มีความอบอุ่นเจืออยู่ในนั้น