[ #ESRA_Starlit | #ESRA_Roleplay | โรลเปิด แยกรูท]
แม้จะเป็นการเข้างานปฐมนิเทศครั้งที่ 2 แล้ว แต่เรซานก็ยังคงประหม่าอยู่ไม่น้อย เพราะทุกคนจัดเต็มเสื้อผ้าหน้าผม
กวาดสายตาไปเรื่อยจนเผลอไปสบตา [คุณ] เขาเลยมองค้างไว้แบบนั้น―
(ทักทายได้นะคะ ที่ทำหน้านิ่งเพราะเก็กหน้าหล่ออยู่ ไม่ให้คนอื่นรู้ว่าเราเกร็งกิเดส
Commission : baeblueboo)
แม้จะเป็นการเข้างานปฐมนิเทศครั้งที่ 2 แล้ว แต่เรซานก็ยังคงประหม่าอยู่ไม่น้อย เพราะทุกคนจัดเต็มเสื้อผ้าหน้าผม
กวาดสายตาไปเรื่อยจนเผลอไปสบตา [คุณ] เขาเลยมองค้างไว้แบบนั้น―
(ทักทายได้นะคะ ที่ทำหน้านิ่งเพราะเก็กหน้าหล่ออยู่ ไม่ให้คนอื่นรู้ว่าเราเกร็งกิเดส
Commission : baeblueboo)
Comments
ใครคนนั้นคือองค์ชายเรซาน
เบสเตียห์ถอนหายใจแผ่วเบา มองมูนอย่างเหนื่อยใจเล็กน้อย
"จะให้เราไปทักองค์ชายสินะ" เธอพึมพำเสียงเบาแต่มูนก็กระพือปีกแรงขึ้นเหมือนเร่ง
ให้ตายสิ..
+
"สายัณห์สวัสดิ์ค่ะเจ้าชายเรซาน"
เดินเข้าไปทักทายเจ้าชายรุ่นน้องด้วยรอยยิ้มละไม โดยที่มีมูนบินหลบอยู่ด้านหลัง
เมื่อรุ่นพี่ที่คุ้นหน้าเข้ามาทัก เรซานจึงคลี่ยิ้ม—ไม่รู้สึกประหม่าเท่าเดิม
“สายันณห์สวัสดิ์ องค์หญิงเบสเตียห์” เขาตอบ และไม่ลืมที่จะทักทายเจ้าขนปุยตัวเล็กด้วย
“ไง คุณหนูมูน” เขายิ้ม พัฟบอลสีม่วงข้างกาย ‘นูรีน’ ทำท่าจุ๊บๆ ส่งให้มูนเพิ่มไปอีก
“ท่านได้ลองชิมอาหารที่อคาเดมีจัดให้ในครั้งนี้หรือยัง มันอร่อยเหลือเชื่อเลยล่ะ“
มูนกระดิกหูเล็กน้อยเมื่อถูกเจ้าชายทัก มันมองเรซานด้วยดวงตากลมโตเป็นประกายก่อนจะส่งเสียงงุงิเบาๆ (แต่ฟังไม่ได้ศัพท์) เหมือนรับคำทักทาย
แต่เมื่อเห็น ‘นูรีน’ ทำท่าจุ๊บๆ ใส่ มูนกลับกระพือปีกเล็กน้อย คล้ายกับจะรับแต่ก็ยังลังเล ..
เบสเตียห์เหลือบตามองมูนนิดหน่อย ก่อนจะหันกลับไปตอบคำถามของเรซาน
+
เมื่อเธอสบตาเข้ากับอีกฝ่าย ทีท่าเขาดู อืม… เกร็งๆ นะ
เพราะฉะนั้นเธอจึงเดินตรงไปทางเขา หญิงสาวในชุดราตรีสีเข้มปักดิ้นสีเงินประดับเพชรพลอยสมฐานะ รอยยิ้มวาดประดับดวงหน้า นัยน์ตาจ้องมองเขา
“งานเลี้ยงเป็นอย่างไรบ้างคะ เริ่มน่าเบื่อหรือยัง?” เธอถาม
เขายิ้มให้พลางโค้งตัวลงเป็นการทักทาย
”เรซาน อัลมุห์ตาซิม จากอัลซารีฟ“ เขาแนะนำตัว
”ชื่อของท่านล่ะท่านหญิง ?“
“วิลเฮลมิน่า ดิ โคซิโม แห่งอิทรัสคันค่ะ” เธอค้อมศีรษะลงเล็กน้อยยามที่แนะนำตัว
“เป็นเกียรติที่ได้รู้จักนะคะ คุณอัลมุห์ตาซิม” หญิงสาววางทีท่าสง่าตามตำราของชนชั้นสูง เธอรู้จักการวางตัวดีในสังคม ถึงแม้จะเย่อหยิ่ง แต่เธอก็สามารถคุยกันคนอื่นได้อยู่บ้างแหละ
“หวังว่าตลอดการปิดเทอม คุณสบายดีนะคะ” เธอถามไถ่ตามมารยาท
“เป็นเกียรติที่ได้รู้จักเช่นกัน ท่านดิ โคซิโม”
เขาพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
“ข้าสบายดี หวังว่าท่านเองก็เช่นกัน“
กวาดตามองบรรยากาศรอบงาน ก่อนเอ่ยต่อด้วยท่าทีสุภาพ
“บรรยากาศค่ำคืนนี้น่ารื่นรมย์ไม่น้อย ท่านมีเพลงที่ชอบเป็นพิเศษหรือไม่?”
"ถ้าตอนนี้ ก็คง The Second Waltz ค่ะ" วิลเฮลมิน่าตอบพลางหัวเราะเบาๆ ไม่แน่ใจเท่าไหร่ว่าทำไมเพลงนี้ถึงกลายเป็นคำตอบ เธอไม่ได้มีเพลงที่ชอบเป็นการส่วนตัวเท่าไหร่นักหรอก
“The Second Waltz งั้นหรือ?” เขาทวนคำพูดของเธอ น้ำเสียงเจือความสนใจ
“นั่นเป็นเพลงที่มีเสน่ห์มาก”
“มีเหตุผลอะไรเป็นพิเศษหรือไม่ ที่ท่านคิดถึงเพลงนี้ก่อน?” แสงไฟอบอุ่นสะท้อนประกายอ่อนโยนจากดวงตาของเขาขณะที่เฝ้ารอฟังคำตอบ
”เท่ไม่หยอกเลยนะครับ“
มาฮาลกล่าวทักทายอีกฝ่ายคณะอยู่ในงาน ในมือมีแก้วแชมเปญอยู่รอจะชนกับคุณ
จ้องตาอีกฝ่ายแบบนั้นไม่กระพริบตา ดูท่าจะเหม่อลอยอยู่ พออีกฝ่ายทักก็กระพริบตาถี่ก่อนจะตอบ
"อะ..."
"ขอบใจ"
ประมวลผล...ไม่มีแก้วในมือให้ชน "ข้าต้องไปเอาเครื่องดื่มก่อน โปรดรอสักประเดี๋ยว" ว่าจบก็รีบชิ่งไปเอาแก้วเครื่องดื่มมาถือ
เรซานกลับมาพร้อมน้ำพั้นท์— พั้นท์เนี่ยนะ ให้ตายเถอะ
"สวัสดี ข้า เรซาน อัลมุห์ตาซิม ยินดีที่ได้พบท่าน" เขายิ้มและชูแก้วไปชน
"ท่านล่ะ"
“มาฮาล แมม มิลลาเรีย แห่งอณาจักรแมมเลนต้า“
”เรียกว่ามาฮาลแล้วกัน“
กวาดตามองไปที่แก้วน้ำพันช์ก่อนจะขมวดคิ้วเล็กน้อยเหมือนมีอะไรไม่เป็นไปอย่างที่ควร(?) แต่เลือกที่จะไม่ทักแล้วปล่อยผ่าน
“มีชื่อเล่นให้ฉันเรียกไหม?”
"นี่ถ้าโดนเก็บภาษีน้ำตาล คนขายน้ำพั้นท์นี่คงโดนจ่ายอ่วมแน่" เขาพูดติดตลก
"ข้าเรียกท่านว่ามาฮาลได้หรือไม่?"
"อ้อ ลืมไป วันนี้ท่านเองก็สง่างามมาก!"
เขาค้อมหัวเล็กน้อยก็การให้เกียรติ ก่อนจะนำน้ำพันช์ขึ้นมาดื่มแล้วหัวเราะขึ้นมาเพราะคำพูดอีกคน
“เอาสิ เรียกว่ามาฮาลได้เลย”
“นายช่างมีความคิดก้าวไกลทางการค้า น่าสนใจจริง มาจากประเทศอะไรละ?“
และหยิบแก้วใหม่มาถือไว้—แน่นอนว่าไม่ใช่น้ำพั้นท์
“เพราะอาณาจักรข้าไม่ค่อยมีของขึ้นชื่อนัก เห็นทีจะมีแต่การค้าระหว่างประเทศที่ทำให้บ้านเมืองครึกครื้นเสียหน่อย”
“แล้วท่านเล่า…ชอบเครื่องดื่มพั้นท์หรือไม่?”
“หรือมีเครื่องดื่มอะไรที่ชอบเป็นพิเศษ?”
"อุ้ย เรซาน ✨" เธอยิ้มออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ เป็นรอยยิ้มสำหรับไม่ได้เจอมิตรสหายมาสักพักใหญ่แล้ว
"วันนี้หล่อมากเลยนะจ้ะ😉" เธอพูดด้วยน้ำเสียงขี้เล่นตามประสาเพื่อนที่คุ้นเคย
“ขอบใจ” เขาเอ่ยตอบ
“ท่านเองก็สง่างามมากเช่นกัน สีขาวและสีทองเหมาะกับท่านมาก“
”วันนี้ท่านใช้ทองประดับเคลือบผิวไปทั้งหมดกี่กิโลเล่า“
เขาถามเชิงหยอกล้อเพราะรู้ว่าอีกฝ่ายชื่นชอบนำทองมาประดับผิวมากเพียงใด
"ฮึ๊ ไม่เท่าไหร่หรอกเรซาน เพียงแค่เจ้าเต้นรำกับข้าเพลงเดียว คงนำผงทองไปขายได้วิลล่าสวยๆสักหลังเลยล่ะ" เธอยกมือป้องปากโฮะๆ ให้เวอร์ๆ เพราะเรซานก็ทราบนิสัย QB ดี ว่าที่ไหนมีทอง ที่นั้นย่อมมี QB
"แล้วนี่เจ้าเจอคู่เต้นรำหรือยังล่ะ?"เธอยิ้มยักคิ้วแซวใหญ่
“ให้เกียรติเต้นรำกับข้าสักเพลงได้หรือไม่?” เขาผายมือไปด้านหน้าเชื้อเชิญสหาย