มือน้อยรับโคมขนาดใหญ่มาจากท่านเทพพยากรณ์และตกแต่งมันด้วยการวาดตุ๊กตาหิมะสองตัวยิ้มคู่กันและดอกมะลิคู่กันสองดอกไปบนผืนกระดาษด้านหนึ่งของโคมลอยก่อนจะหลับตาอธิษฐาน…..
“ข้าขอให้ท่านฟอร์เซียร์ และตัวของข้าจงพบแต่ความสุขและรอยยิ้ม เหมือนกันกับตุ๊กตาหิมะคู่ที่ข้าได้วาดมันลงไปบนโคมอธิษฐานตลอดกาลด้วยเถิด….”
“ข้าขอให้ท่านฟอร์เซียร์ และตัวของข้าจงพบแต่ความสุขและรอยยิ้ม เหมือนกันกับตุ๊กตาหิมะคู่ที่ข้าได้วาดมันลงไปบนโคมอธิษฐานตลอดกาลด้วยเถิด….”
Comments
แม้ไม่ได้เอ่ยชม แต่ริมฝีปากของเขาหยักเป็นรอยยิ้มในขณะที่พินิจมองภาพวาดบนโคมกระดาษ บ่งบอกว่าเขาชื่นชมมันเพียงไร
เขาเพียงแค่ยืนนิ่งไม่พูดจา ฟังนางอธิษฐาน
ถ้าหากเขาจะอธิษฐาน…ก็คงมีเพียงเรื่องเดียว นั่นคือขอให้คำอธิษฐานของนางเป็นจริง…
รอยยิ้มบางและน้ำเสียงสดใสหันมองร่างสูงของท่านเทพพยากรณ์ที่ยืนนิ่งมองเธอที่กำลังจับโคมลอยหลังจากที่เธออธิษฐานเสร็จ….
“ไหนๆท่านก็ช่วยสรรสร้างโคมนี่ให้ข้าแล้ว ท่านเองก็อธิษฐานและปล่อยโคมลอยกับข้าเลยสิคะ”
แม้กล่าวเช่นนั้น แต่สองมือก็จับขอบล่างของโคมลอยเอาไว้ ในขณะนั้นเอง ความปรารถนาที่ไม่เคยมีมาตลอดหลายร้อยปี ก็ปรากฏขึ้นมาในใจ
‘ข้าปรารถนาจะอยู่คู่เคียงกับนางตลอดไป…’
เขาไม่ได้เอ่ยมันออกมา และไม่ได้ปรารถนาให้มันส่งไปจนถึงแอสตร้า ได้แต่เพียงหวังอยู่ลึก ๆ ในใจเท่านั้น
ท้ายที่สุดแล้ว สองแขนก็ยกขึ้นเพื่อปล่อยโคทแห่งความปรารถนาขึ้นสู่ฟ้าไป