เขาพยักหน้ารับ ก่อนจะยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู เหมือนว่าจะมาถึงก่อนเวลากำลังดี—
จากนั้นไม่นานรถก็ค่อย ๆ ลดความเร็วและหยุดนิ่งลง
หลังจ่ายค่าโดยสารเรียบร้อยประตูรถก็เปิดออก ขาก้าวลงจากรถแล้วสะพายเป้ที่อยู่ในอ้อมแขนด้วยแขนข้างเดียว
สายตามองไปรอบ ๆ โรงเรือนยิ่งเห็นใกล้ ๆ ยิ่งดูใหญ่กว่าในรูปที่เคยเห็นเสียอีก…
จะว่าไปทางเข้าอยู่ไหนแล้วนะ?
จากนั้นไม่นานรถก็ค่อย ๆ ลดความเร็วและหยุดนิ่งลง
หลังจ่ายค่าโดยสารเรียบร้อยประตูรถก็เปิดออก ขาก้าวลงจากรถแล้วสะพายเป้ที่อยู่ในอ้อมแขนด้วยแขนข้างเดียว
สายตามองไปรอบ ๆ โรงเรือนยิ่งเห็นใกล้ ๆ ยิ่งดูใหญ่กว่าในรูปที่เคยเห็นเสียอีก…
จะว่าไปทางเข้าอยู่ไหนแล้วนะ?
Comments
ดูเหมือนเขาจะกำลังมองหาอะไรบางอย่าง…
เธอขยับเข้าไปใกล้ แล้วยื่นมือไปสะกิดแขนเขาเบา ๆ ก่อนจะพยักพเยิดไปทางหนึ่ง
“ทางเข้าน่าจะอยู่ทางนั้นนะ” เธอบอกด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ พร้อมรอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้า
“ครับ งั้นเราไปกันเถอะ”
หันตัวตามจะก้าวไปต่อ แน่นอนว่าไม่คิดจะเดินนำหน้าเธอหรอก
”จะว่าไปทางฟาร์มเขาไม่ได้มีแจ้งอะไรไว้เป็นพิเศษใช่ไหมครับ?“ เธอเป็นคนจองนี่นา—แค่ถามเผื่อไว้น่ะ
เธอพูดพลางเหลือบมองรอบๆเล็กน้อย ก่อนจะก้าวเข้าไปยังทางเข้า เมื่อพนักงานเดินเข้ามาต้อนรับ เธอก็เป็นฝ่ายก้าวไปข้างหน้าเพื่อแจ้งชื่อจอง
หลังจากตรวจสอบเรียบร้อย พนักงานพยักหน้าให้
“เรียบร้อยแล้วล่ะต้องรอถึงเวลาก่อนนิดหน่อย… สักก่อนถึง 10 นาทีได้ แต่ก็นะ เรามาก่อนเวลานิดหน่อยนี่นา”
+
พนักงานเสริมขึ้นมาว่าระหว่างรอ สามารถเดินดูของฝากหรือผลิตภัณฑ์จากฟาร์มก่อนได้
เซนะกระพริบตาสองสามที ก่อนจะหันมามองคนที่มาด้วยกัน
“อืม~ ไคโตะคุงสนใจเดินดูหน่อยไหม? หรืออยากนั่งรอก็ได้นะ ฉันได้หมดเลย~”
เธอลองเสนอเขาดู
เหลือบมองโซนของฝากที่จัดไว้เป็นระเบียบแล้วพูดต่อ
“แต่ไว้หลังเก็บเก็บสตรอว์เบอรี่เสร็จน่าจะดีกว่ารึเปล่าครับ?” คิดว่าถ้าจะซื้ออะไรก็คงได้ซื้อทีหลังอยู่ดี
“แถมของฝากส่วนใหญ่ก็เป็นผลิตพันธุ์เกี่ยวกับสตรอว์เบอรี่ทั้งนั้นเลย—ไว้ลองทานสตรอว์เบอรี่ในสวนก่อน แล้วค่อยเอามาประกอบการตัดสินใจตอนดูของฝากทีเดียวดีไหมครับ?“ กรณีที่ถ้าจะซื้อเป็นของกินกลับไปล่ะนะ
“อื้ม~ ก็จริงนะ ฟังดูเป็นแผนที่ดีเลย~”
เธอหัวเราะเบา ๆ
เธอยืดตัวเล็กน้อย ก่อนจะกวาดตามองไปรอบ ๆ อีกครั้ง
“งั้นเราไปนั่งรอก่อนละกันเนอะ อืมมตรงนั้น-” ว่าแล้วเดินนำไปยังที่นั่งใกล้ ๆ โดยยังไม่รีรอที่อีกฝ่ายจะตอบอะไร