“เซนะซัง?” เขามองเธอที่จู่ ๆ ก็นิ่งไป ก่อนจะหันไปทางที่อีกฝ่ายกำลังมองอยู่ด้วยความสงสัย
และทันได้เห็นภาพนั้นเข้าพอดี—
เขาชะงักเล็กน้อยแต่ไม่แสดงอาการอะไร เพียงหันกลับมามองเธอ
“เป็นอะไรรึเปล่าครับ?”
และทันได้เห็นภาพนั้นเข้าพอดี—
เขาชะงักเล็กน้อยแต่ไม่แสดงอาการอะไร เพียงหันกลับมามองเธอ
“เป็นอะไรรึเปล่าครับ?”
Comments
เธอกะพริบตาปริบ ๆ หันกลับมามองคนตรงหน้าที่ราวกับกำลังสังเกตปฏิกิริยาของเธอ
“…เปล่าหรอก ไม่มีอะไร”
เธอยกมือขึ้นสะบัดเบา ๆ คล้ายจะบอกว่าไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร ก่อนจะหลบตาไปทางอื่นเล็กน้อย
แต่ก็รู้สึกได้เลยว่าอุณหภูมิบนใบหน้าของตัวเองมันแปลก ๆ …
“แค่…อยู่ดี ๆ ก็รู้สึกว่าอากาศวันนี้มันอุ่นจังเลยแฮะ”
+
เธอขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะหันไปมองสตรอว์เบอร์รี่ที่อยู่ตรงหน้าใหม่ พลางพึมพำกับตัวเองเบา ๆ
“แต่ก็นะ…เมื่อกี้ก็กินไปแล้วนี่นา..“
ถึงเขาจะรู้สึกเหมือนไม่ใช่ก็เถอะ….
จากมุมมองเมื่อกี้ไม่น่ามีอย่างอื่น— เพราะสองคนเมื่อกี้รึเปล่านะ หรือเธอจะเป็นประเภทที่ทำเองไม่เป็นไร แต่พอเห็นคนอื่นทำแล้วทำตัวไม่ถูก แบบนั้นเหรอ?
ได้แต่คิดไปเรื่อย ไม่มั่นใจนักหรอก แต่ก็ไม่คิดจะถามด้วยเช่นกัน
+
“เปล่า ๆ ไม่มีอะไรหรอก-” เธอส่ายหน้าเบา ๆ พลางโบกมือน้อย ๆ ประกอบคำพูด
พอเห็นสายตาสงสัยของเขา เธอก็รีบเปลี่ยนเรื่องทันที
“ไปดูตรงอื่นกันเถอะ!” ว่าแล้วก็กวาดสายตามองไปรอบ ๆ ก่อนจะจิ้มสุ่มไปที่จุดหนึ่งแบบไม่ได้คิดอะไรจริงจังนัก
“แบบไปดูตรงนั้นกันไหม--..”
“ได้สิครับ งั้นไปตรงนั้นกันนะ”
จากนั้นก็มีท่าทีเหมือนคนนึกอะไรได้ เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพร้อมเสนอ
“จะว่าไป—เซนะซังอยากถ่ายรูปด้วยไหมครับ?”
มากันทั้งที่นี่นา?